جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : سوال، "به چه چیزی می توانم امیدوار باشم؟" امانوئل کانت آن را به عنوان دغدغه اصلی فلسفه خود معرفی کرد. با این حال، ردیابی پرسش کانت در مدرنیته متأخر، یک تنش را برجسته می‌کند: مفهوم کانت از خودمختاری شکوفا شده است، اما نظم خداباورانه عقلانی که او درک خود از امید را در آن توسعه داده است، جابجا شده است. در شرایطی که رابطه بین هویت شخصی و هستی شناسی عینی از بین رفته است، چگونه می توانیم معنا و اهمیت امید را درک کنیم؟ به چه چیزی می توانم امید داشته باشم؟ رویکردهای اخیر در فلسفه و روان‌شناسی به ملاحظات هستی‌شناختی توجه دارند و بر امید به عنوان یک انتظار ذهنی یا نگرش ذهنی تمرکز می‌کنند. در نتیجه، امید اغلب با خوش بینی آمیخته شده است. در مقابل، برجسته‌ترین الهی‌دان امید، یورگن مولتمان، درکی از امید را در یک هستی‌شناسی الهیاتی تجدیدنظرطلب پیشنهاد کرده است. مشکلات این رویکردها باعث بازگشت به درک پیشامدرن از امید به عنوان یک فضیلت شده است. تز من با این روند مطابقت دارد و به دنبال کمک به درک آگوستینی از فضیلت امید است. سه عامل این چرخش به آگوستین را تأیید می کند: (1) آگوستین (از طریق لومبارد و آکویناس) منبع درک غربی از امید به عنوان یک فضیلت است. (2) درک آگوستین از امید، هم در امید پژوهی و هم در مطالعات آگوستین خلأ مهمی است. (3) مولتمن گزارش خود را در مخالفت با قرائتی از الهیات تثلیثی آگوستین توسعه می دهد که تحقیقات اخیر نشان داده است که اشتباه است. این پایان نامه قرائتی از امید آگوستینی در رابطه با هستی شناسی الهیاتی آگوستین و درک خود از خود ارائه می دهد. امید برای خودی است که به دنبال جلال (بیهوده) خود نیست و سوبژکتیویته خود را در برابر خدا و دیگران ابراز می کند، بلکه در مقابل مسیح و در جامعه کلیسایی، با میل و رغبت «موضوع» می شود. در برابر اعتراض فرقه گرایی بدخیم، استدلال می کنم که امید آگوستینی برای جهان خوب است.