جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مَقاتِل­ الطّالِبیّین ابوالفرج اصفهانی(د ۳۵۶ﻫ) یکی از کهن­ ترین و برجسته ­ترین کتاب ­های مقاتل است. این مقاله ضمن بررسی تاریخ‌نگاری ابوالفرج اصفهانی، به ­ویژه آنجا که به اهل‌بیت(ع) پرداخته، می­ کوشد با ارزیابی و نقد گزارش ­های ابوالفرج جنبه­ هایی از مقتل­ نگاری او را روشن سازد. مَقاتِل ­­الطّالِبیّین تراجم‌نامه‌ای روایی است که بیشتر با تکیه بر منابع مکتوب پیش از خود و گاه با بهره­ گیری از منابع شفاهی نگاشته شده ­است. ابوالفرج برای سنجش درستی/ نادرستی روایت­ ها دست به مقایسه و ارزیابی می­ زند و گاه نظر خود را نیز بیان می‌کند، از این رو رگه­ هایی از تاریخ ­نگاری ترکیبی و تحلیلی در اثر او دیده می­شود. گرایش­ ابوالفرج به دست ه­ای از طالبییان در جاهایی به تاریخ­نگاری او رنگی جانب دارانه زده و کماً و کیفاً در نگارش مقتل ­ها تأثیر گذاشته ­است. با این همه روایت­های او نزد پسینیان به ­ویژه مورخان شیعی امامی با پذیرش بسیار روبه‌رو شد و در تاریخ ­نگاری اهل ­بیت ارزش و اعتبار بالایی یافت.

در میان حروف، حروف جرّ از آن رو که در جمله رابط فعل‌ و اسم‌ هستند، از جایگاه ویژه‌ای برخوردارند؛ بدین ترتیب فهم رابطۀ فعل و اسم در گرو شناخت دقیق حروف جرّ و آشنایی با ماهیت و کارکردهای متنوع آنها است. هدف پژوهش حاضر بررسی سازو کار شکل‌گیری معنای ذهنی از طریق بررسی معنا‌شناختی نقش طرحواره‌های حرکتی در حروف جرّ قرآنی است. جستار حاضر درصدد پاسخگوی این پرسش می باشد که طرحواره‌های حرکتی حروف جرّ چگونه به روشنداشتِ معانی و بسط آنها در آیات قرآن کمک می‌‌کنند؟ بدین منظور ایدۀ کانونی پژوهش این است که طرحواره‌های حرکتی به مثابۀ پربسامدترین طرحوارۀ به ‌کار رفته در حروف جرّ مندرج در قرآن کریم، به برساختنِ طرحواره‌های تصویری از معانی انتزاعی یاری می‌رساند. بر این اساس، نویسندگان کوشیده‌اند که از طریق بررسی معناشناختی، نقشِ طرحواره‌های حرکتی حروف جرّ را در ساختِ معانی انتزاعی تبیین کنند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که حرف جرّ از نظر ماهیت چند حالت دارد و معنای نهایی آن را موقعیتی مشخص می‌کند که حرف در آن به کار می‌رود. روش تحقیق در پژوهش حاضر، تحلیلی- توصیفی و چارچوب نظری، نظریۀ طرحواره‌های تصویری لیکاف و جانسون، با تمرکز بر طرحوارۀ حرکتی است.

پدیده‌های بلاغی و آوایی از اینکه ساختارهای بنیادین در متن ادبی هستند، از مهم‌ترین ساز و کارهای زبانی، هنری منحصر به فرد و متمایز در قرآن کریم به شمار می‌روند. مترجم قرآن کریم هر چند که کار آزموده باشد، گاهی اوقات در بسیاری از موارد از انتقال تصویرهای بلاغی و آوایی درمانده خاطر می‌گردد. این در واقع برای سامان دادن به دلالت و مفهوم جمله می‌آید، به گونه‌ای که با توجه به حلقه اتصال بسیار محکم میان تصویر و مفهوم ناقص مانده است. در این پژوهش نویسندگان تلاش نموده‌اند تا با استعانتِ نمونه‌هایی از این پدیده‌های بلاغی و آوایی مجسم‌شده در بسیاری از آیات قرآنی، این مشکل را به عرصه نمایش بگذارند، مشکلی که با توجه به خصوصیت و ویژگی ترجمه، آن را تحت شعاع قرار نمی‌دهد. بنابراین برخی از راه‌حل‌هایی را که بدان دست یازیدیم ارائه می‌نماییم و نیز با آشنایی به برخی از جانشین‌های احتمالی در آن با استفاده از تجربه‌های صاحب‌نظران در زمینة ترجمه از آن‌ها استفاده نموده‌ایم.

شناخت لایه‌های پنهان در منابع کهن موجود که منبع اصلی داده‌های تاریخی به شمار می‌رود، یکی از راه‌های پیشبرد پژوهش‌های عمیق تاریخی است. نتایج چنین شناختی می‌تواند ما را به ریشه‌های اخبار ثبت‌شده و گاه به تجدید نظر در برخی مشهورات یا حل معضلات تاریخی و ... رهنمون شود. پژوهش حاضر با هدف شناسایی یکی از محدثان و مورخان قرن سوم ه.ق. و بررسی یکی از منابع در خور اعتماد، اما مفقود از محدثان شیعی انجام شده است. علی بن عباس مقانعی (متوفای 310 ه.ق.) از رجال حدیثی در دایره راویان ابوالفرج اصفهانی (284-356 ه.ق.) در تدوین کتاب مقاتل الطالبیین است. در منابع فهرستی و رجالی از مقانعی و یگانه تألیفش با نام فضل الشیعة یاد شده است. در این پژوهش نو و بدون پیشینه می‌کوشیم با استفاده از روش توصیفی‌تحلیلی و مطالعات کتاب‌خانه‌ای و قواعد بازسازی آثار مفقود، شناختی از مقانعی و محتوای کتابش و راهی برای شناخت بهتر تاریخ‌نگاری و تاریخ‌نگری مورخان شیعه، از راه جزء‌پژوهی پیش نهیم. محتوای روایات بازیابی‌شده مقانعی، نشانگر این واقعیت است که تاریخ‌نگاری مقانعی بخشی از منظومه تاریخ‌نگاری علوی با مؤلفه‌های آن است که با محوریت اهل بیت (ع)، خاصه حقانیت امام علی (ع) در مسئله خلافت و موضوع مهدویت و انتظار متجلی است.

قرآن کریم به­ عنوان کتاب آسمانی همواره مورد توجه اندیشمندان مسلمان بوده و هر یک از آنان تلاش کردند تا برداشت و تفسیر خود را به سبک خاصی به جامعه علمی خودشان ارائه­ دهند. ابوالفتوح رازی، رشیدالدین میبدی و موسوی­ گرمارودی از جمله کسانی هستند که در عرصه تفسیر و ترجمۀ قران گام‌های بزرگی برداشته‌اند. ابوالفتوح رازی یکی از برجسته‌ترین واعظان منطقۀ ری در قرن ششم هجری است. این سمت موجب گردیده است تفسیر او سبک واعظانه داشته ­باشد. از اقتضائات چنین سبکی توجه ویژه به روایات تفسیری است. رشیدالدین میبدی در کشف‌الاسرار آیات قرآن را در سه نوبت تفسیر­می‌کند و در ضمن آن از قرائت، شأن نزول، اخبار و احادیث و غیره به تفصیل سخن­می‌گوید و در نوبت ثالثه آیات را به مذاق صوفیان و عارفان توجیه و تأویل می‌کند. در این پژوهش که به­ شیوۀ توصیفی تحلیلی است، کوشش­ شده با مقایسۀ تفسیر کشف‌الاسرار و تفسیر روض­ الجنان ابوالفتوح رازی ـ که هر دو در قرن ششم نوشته ­شده است ـ تفسیر و ترجمۀ جدید موسوی­ گرما رودی و نیز تأثیر دیدگاه‌های عرفانی میبدی بر تفاسیر دیگر نـشان ­داده­ شود.

معادل واژه «سبک» در زبان عربی تعبیر «اسلوب» و در زبان انگلیسی «style» است. یکی از دانش‌هایی که امروزه در قلمرو زبان و ادبیات چون دیگر حوزه‌های هنری اهمیت و استقلال یافته، سبک‌شناسی است. سبک‌شناسی توصیف و تحلیل انواع صورت‌های زبانی در کاربردهای عملی زبان است. مفاهیم سبک و تنوع سبکی در زبان مبتنی بر این فرض کلی است که درون نظام زبان محتوایی واحد را می‌توان در بیش از یک صورت زبانی رمزگذاری کرد. سبک در زبان صرفاً نمایی روبنایی نیست، بلکه بر عکس بخش اساسی از معنای رسانده شده توسط نویسنده را تشکیل می‌دهد. سبک‌شناسی برای بررسی همه انواع متون کاربرد دارد امّا بررسی متون دینی یکی از مهم‌ترین زمینه‌های سبک شناسی است. جامعه یعنی مجموعه‌هایی از افراد انسانی که با نظامات و سنن، آداب و قوانین خاص به یکدیگر پیوند خورده و زندگی دسته جمعی دارند؛ امام علی(ع) و امام سجّاد(ع) ضمن خطبه‌ها، نامه‌ها و حکمت‌ها بیانات علمی و ارزشمندی درباره این پدیده ارائه داده‌اند.

قرآن کریم، دریایی از معناست و به همین خاطر، برگردان آن از زبان عربی به فارسی و دیگر زبان­ها، نیازمند درک ظرافت­های زبانیِ آن است. امروزه دانش معنی­شناسی، روش­هایی را ارائه می­دهد تا خواننده به کمک آن­ها بهتر بتواند متن را بخواند و معناهای پنهان در آن را بفهمد. در سطح واژگان، روابط مفهومی واژگان در معنی­شناسی مطرح شده است که روش­هایی را پیش­روی خواننده می­نهد تا به کمک آن­ها روابط میانِ واژگان یک متن را دریابد و دلالت­های آن­ها را کشف کند. یکی از این روابط، تقابل معنایی بین واژگان است. در این جستار، با روش توصیفی- تحلیلی و بر اساس اصل تقابل معنایی، سعی شده تا دلالت­های واژگان متقابل قرآن در ده جزء آخر، فهم شود و با نقد معادل­یابی معزّی و پاینده از این واژگان، آسیب­های این معادل­ها تبیین گردد. ضرورت و اهمیت این پژوهش از این رو است که مترجم را با گوشه­ای از ظرافت­های متون ادبی آشنا می­کند و چالش­های احتمالی را به او نشان می­دهد. نتایج این پژوهش نشان می­دهد که بی­توجهی به تقابل و تأکید بر معنای بنیادین واژه­ها، عدم دقت در دلالت­های چندگانه واژه­های متقابل در بافت متن، غفلت از ساختار فرمی متقابل­ها، عدم توجه به بافت و هم­آیی دیگر واژه­ها با واژه­های متقابل و برگردان تقابل با معناهای ناقص، مهم­ترین آسیب­های دو ترجمه فوق است که سبب شده، معادل­یابی­ها در برخی مواضع، با نقص در انتقال معنا یا حشو همراه گردد.