جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهش حاضر به تحلیل جهان بینی حاکم بر دین الهی و تاثیر آن بر نقاشی هند در دوره اکبرشاه می پردازد. اکبرشاه با هدف تسامح و یکپارچگی جامعه ی هند «دین الهی» را بنیاد نهاد. این رویکرد اکبر شاه به همبستگی و اتحاد سیاسی و عقیدتی شبه قاره انجامید و به موازات این تحولات، تعریفی نو از مفهوم فرهنگ و هنر در سرزمین هند شکل گرفت. با توجه به شرایط حاکم بر این دوره، فضای آزاد برای تأثیرپذیری مکتبهای مختلف نقاشی از یکدیگر به وجود آمد و نقطه ی عطفی در نقاشی و تصویرگری هند پدیدار گشت؛ لذا از آثار مصور شده در این دوره به عنوان یک مکتب مستقل هنری در تاریخ هنر هند یاد می شود. این پژوهش برآن است تا به این پرسش پاسخ دهد: دین الهی چه بازتابی بر عناصر دیداری و محتوایی نقاشی هند در دوره اکبرشاه گذاشت؟ از این رو هدف این پژوهش بررسی بازتاب اندیشه ی حاکم بر دین الهی در عناصر دیداری و محتوای نقاشی هند در دورهی اکبرشاه گورکانی است. با عنایت به نتایج بدست آمده در تحلیل آثار مصور شده در این دوره، ویژگی های بومی نقاشی هند به همراه خصوصیات ایرانی- اسلامی و عناصر غربی به شکلی مأنوس و هماهنگ با یکدیگر آمیخته گشت، به طوری که درونمایه های فرهنگ ایرانی، نمادگرایی هندی و ژرفنمایی و طبیعت‌پردازی غربی، یکپارچگی قابل قبولی را در نگاره ها به منصه ی ظهور رساند و مکتب منحصر بفرد و هویتمندی را شکل داد. ضرورت انجام چنین پژوهشی بدین سبب است که هنر به عنوان زبان جهانی میتواند رابطی باشد تا همبستگی جهان را در شکلهای مختلف آشکار سازد، همانطور که اکبرشاه نیز در جهت نیل به یکپارچگی و همبستگی شبه قاره از ظرفیت هنر به بهترین شکل بهره برد. روش این پژوهش مبتنی بر رویکرد توصیفی – تحلیلی میباشد و تحلیل خصوصیات دیداری و محتوایی و بررسی فرضیه ی پژوهش به روش کیفی صورت گرفته است.

سنّت گرایان دسته ای از صاحب نظران در حوزه ی معرفت ,‌ دین و هنر هستند که اساس هنر و درخشش این ساحت را در جنبه ی متعالی یا معنویت آن لحاظ می کنند , از نظر ایشان , ذات هنر مبتنی بر ماهیتی قدسی و باطنی است که به نوبه ی خود محملی برای انتقال معرفت می گردد , لذا معرفت , معنویت و هنر در بحث سنّت گرایان رابطه ی مستقیم با یکدیگر دارند.هنر متعالی در جامعه ی سنّتی «قدیس شدن» یعنی صیقل یافتن روح است تا این که روح به شکل اثر هنری در خور مقام الوهیت , تجلی نماید.زیبایی بخشیدن به ماده , زدودن کدورت و تبدیل آن به مظهری از مراتب برتر هستی هدف هنر سنّتی است.یک هنرمند سنّتی هنر را در ارتباط مستقیم با معرفت می داند و باید در هنر خود فضیلت متعالی را وانمود کند , پس قبل از هر چیز خود باید واجد این فضیلت گردد و زمانی که واجد این فضیلت گردید , وظیفه ی تعلیمی هنر آغاز خواهد شد.گریز از تفکر به ویژه تفکر فلسفی برای انسان امکان پذیر نیست زیرا تفکر به همه تعلق دارد.در واقع تفکر فلسفی به معنای آن چه انسان را به واقعیت معنوی -واقعیت به معنی کلمه ی فارسی آن یعنی حقیقت- نزدیک می کند , می باشد.بررسی آرای سنّت گرایان در باب هنر , زیبایی و تفکر مسئله ی اصلی این پژوهش می باشد.لازم به ذکر است بررسی این مسئله و فرضیات مبتنی بر آن در حوزه های نظری , به ویژه فلسفه ی هنر و زیبایی شناسی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.همچنین بر حسب نیاز و به دلیل عدم پراکندگی مطالب در این پژوهش اختصاراً به آرای سنّت گرایانی چون رنه گنون , آناندا کوماراسوامی , فریتهوف شوان , تیتوس بورکهارت و سیّد حسین نصر بسنده می کنیم.در بررسی های انجام شده مشخص گردید سنّت گرایی واکنشی است دفاعی که آگاهانه با رجعت به سنّت ها در پی حل معضلاتی است که دنیای مدرن , پیش روی قرار می دهد.