جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مثنوی معنوی مولانا حاوی مباحث بسیار متنوع و گوناگونی است؛ به‌طوری که هر قسم موضوعی را در آن می‌توان یافت. اما در همۀ موضوعات مطرح‌شده در آن، مولانا می‌خواهد به آن هدفی که در ذهن خود دارد، برسد و با تمثیل‌های خود، مخاطب را به اقناع برساند. یکی از مباحثی که در لابه‌لای ابیات مثنوی به چشم می‌خورد، ذکر داستان‌های عاشقانه‌ای چون لیلی و مجنون، محمود و ایاز، وامق و عذرا، شیرین و فرهاد و ... است که قهرمانان این داستان‌ها، نام‌آشنا و شناخته‌شده‌ هستند. در این پژوهش سعی شده تا با استفاده از اسناد و منابع کتابخانه‌ای، ضمن پی بردن به میزان بسامد این داستان‌ها در دفترهای شش‌گانۀ مثنوی، به این پرسش پاسخ داده شود که مولانا از ذکر این داستان‌ها در مثنوی، چه اهدافی را دنبال می‌کرده است. نتایج حاصل از تحقیق نشان می‌دهد که مولانا جز در مواردی که با هدف بیان مثال نامی از قهرمانان این داستان‌ها می‌برد، در بقیۀ موارد، با ذکر این حکایت‌ها یک لطیفۀ زیبای عرفانی را که منبعث از عشق حقیقی که پایه و اساس مکتب اوست، بیان می‌کند.

غزل نئوکلاسیک که با ظهور شعر نو، در شعر کلاسیک ایران ایجاد شد یکی از جریان های شعری معاصر محسوب می شود که تا امروز همچنان پویا و مورد توجه است. هدف سرایندگان پیشگام آن، همگام ساختن قالب سنتی غزل با اقتضائات روز بود. این جریان شعری از امکاناتی که شعر نو به شعر فارسی، در سطوح بیان، زبان و عناصر ادبی افزوده، بهره برده و خود نیز ابعادی نوین در غزل ایجاد کرده است؛ از آن جمله می توان به تلفیق ادبیات غنایی و حماسی در غزل نئوکلاسیک اشاره کرد که با بسیاری از تعاریف ارائه شده از انواع ادبی، مغایرت دارد و زمینه ساز ایجاد جریان ادبی تازه ای به نام غزل حماسی شده است. تلفیق ادبیات غنایی و حماسی در غزل نئوکلاسیک به دو شیوه «بهره گیری از نمادها و بن مایه های حماسی» و «ماهیت حماسی غزل نئوکلاسیک»، حاصل می شود که در این پژوهش به تفصیل پیرامون آن سخن می رود.