جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

داستان­وارگرایی در یک حوزه­­ی گفتمانی را می­توان عجالتاً به عنوان دیدگاهی صورت­بندی کرد که مدعی است بهترین تلقی از اظهاراتی که در ضمن آن حوزه از گفتمان مطرح می­شوند، این نیست که دارای صدق به مفهوم سرراست آن باشند، بلکه بهتر است بدان­ها به مثابه­ی نوعی «داستان» بنگریم. چنان‌که خواهیم دید، این صورت­بندی اولیه از داستان­وارگرایی، از جهات متعددی [بسیار] کلی، ولی به عنوان یک نقطه­ی افتراق سودمند است. در نوشتار حاضر نخست به معرفی کلیاتی در مورد داستان­وارگرایی خواهیم پرداخت. سپس دسته­بندی یابلو و خوانش وی از این تز را به اختصار می­آوریم. در نهایت پس از نگاهی شتاب­زده به سیر تاریخی مفهوم «جهان­های ممکن» نشان می­دهیم که اشکالات هستی­شناخت پیش‌روی معناشناسی جهان­های ممکن در روش­شناسی فلسفه­ی امروز از کجا ناشی می­شود و نسخه­ی یابلو از داستان­وارگرایی (کنایه­گرایی) چگونه به رفع این اشکالات کمک می­کند. کنایه­گرایی به عنوان خوانشی از داستان­وارگرایی (که یابلو آن را ارائه کرده است) می­تواند اشکالات متعدد دیگری را که در مورد هستی­شناسی، ارجاع، صدق و موارد دیگر پیرامون گزاره­های خاص (مانند گزاره­های ریاضیاتی یا وجهی) طرح می­شوند پاسخ دهد.