جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ادبیات عرفانی یکی از جلوه های ادبیات فارسی است. این شکل ادبیات، بوستانی رازآلود و پراحساس می باشد. به سبب همین پراحساسی آن است که در حوزه ی ادبیات غنایی جای می گیرد. دنیای گسترده ی عرفان بر سیروسلوک، عبادت خالصانه، زهد و محبت و پیروی از انبیا، اولیا و مشایخ طریقت استوار است و در نهایت به معرفت حقیقی می انجامد. اندیشه های عرفانی زاییده ی افکار خداجویانه و معرفت گرایانه ی سالکان راه حق و تاثیرپذیری از اندیشه های بزرگان صوفیه می باشد. در هر مسلک و طریقتی اثرپذیری و اثرگذاری اندیشه ها و افکار وجود دارد . یکی از راه هایشناخت اندیشه ها و افکار این بزرگان مطالعه و تطبیق آثار آنان با یکدیگر می باشد .نجم رازی و سعدی شیرازی دو تن از بزرگان ادب فارسی و عرفان اسلامی، در قرن هفتم می باشند. با توجه به هم روزگار بودن و هم عقیده بودن این دو اشتراک بسیاری در افکار و اندیشه های آنان وجود دارد. اساس این پژوهش بر روی دو اثر گرانقدر آن ها، مرصادالعبادو بوستان، می باشد. شیوه ی تصوف هردو شخصیت، مبتنی بر ریاضت و عشق به معبود است. آنان مهم ترین سخنان و اندیشه های عرفانی و صوفیانه ی خود را در این دو اثر بیان کردند. در این پژوهش، پس از بررسی زندگی، اعتقادات، مکاتب عرفانی و مشایخ آن ها، به تطبیق اندیشه های عرفانی این دو تن پرداخته می شود. این پژوهش در چهار فصل تنظیم گردیده است . فصل سوم که اساس کار پژوهش می باشد به شش بخش شامل؛ اصطلاحات عرفانی، آداب سلوک، حالات، مقامات، سایر مشترکات فکری و اختلاف نگرش آنان تقسیم گردیده و در پایان به توضیح اجمالی نتایج پژوهش پرداخته شده است.