جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

در برخی از آثار وهابیت، باور به نبوت پیشوایان شیعه، به امامیه نسبت داده شده، که نوعی زمینه‌سازی برای تکفیر شیعیان است. پرسش اساسی نگاشتهٔ حاضر این است که وهابیت با چه دستاویزی این انگاره را به شیعه نسبت می‌دهد؟ نبی‌انگاری امام نوعی غلو در شأن و جایگاه امام است. مدعی چنین عقیده‌ای علاوه بر امامت، مقام نبوت را نیز برای ائمه قائل می‌شود. این باور به دلیل تضاد با ضروری دین، یعنی ختم نبوت، زمینه‌ساز تکفیر شیعیان می‌شود. برای ارائهٔ پاسخ، نخست با بررسی پیشینهٔ نبی‌انگاری و هم‌چنین اختلاف ماهوی و صفاتیِ نبی و امام در اندیشهٔ شیعه و وهابیت، به چند دستاویز احتمالی همچون وجود غلات منتسب به شیعه و برخی ویژگی‌های امام از دیدگاه شیعیان، اشاره می‌کنیم. سپس با بررسی منابع وهابیت نشان می‌دهیم که ادلهٔ آنها نوعاً منسوخ، مبنایی، مغالطی و یا صرفاً تبلیغی است.

واکاوی شبهات وهابیان و دسته‌بندی و قالب‌ریزی آن‌ها می‌تواند به استخراج گونه شناختی و آگاهی به روشِ ایجاد شبهه توسط آنان بینجامد. نگاشته پیش رو می‌کوشد افزون بر ارائه این روش‌ها، به راهکار نقد روشمند هر یک از گونه‌های شبهه‌سازی بپردازد. استقراء شبهه‌ها و دسته‌بندی آنها نمایان می‌سازد وهابیان بیشتر از چهار روش فراگیر برای ایجاد شبهه استفاده می‌کنند که عبارتند از: احیاء شبهات منسوخ گذشته، استوار کردن شبهه بر مبنای غلط اعتقادی، بهره بردن از مغالطه، استفاده از روشی غیر علمی همانند اتهام همراه با تبلیغ.

چکیده: نوشته خاضر بحثی است در مورد حدوث و قدم نفس در آیات و روایات که نویسنده پس از بیان انواع مختلف روح در آیات و روایات و معین کردن روح محل بحث(روح الحیات)، اثبات می کند که هیچکدام از روایات قدم نفس در مورد روح الحیات نیست پس دلیلی برای قول به قدم نفس نمی ماند و علاوه بر آن نویسنده پندین دلیل از آیات و روایات بر حدوث نفس بیان می کنند و به این طریق حدوث نفس را به اثبات می رساند.