جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

عدالت به‌عنوان یکی از نیازهای جامعۀ بشری، در عرصۀ فلسفۀ سیاسی همیشه مورد مداقه بوده است؛ در اواخر قرن بیستم مایکل والزر در مقابل کتاب نظریه‌های عدالت جان رالز، کتاب قلمروهای عدالت را به نگارش درآورد. وی با رویکرد زمینه‌محورانۀ خود، تفسیری نسبی‌گرا و کثرت‌گرا از عدالت توزیعی به‌دست می­دهد که نحوۀ توزیع مواهب اجتماعی در آن براساس فهم مشترک اعضای جوامع سامان می‌یابد. والزر عدالت توزیعی خود را بر پایۀ دو اصل 1. برابری ساده و 2. برابری پیچیده صورت‌بندی می‌کند؛ چه اینکه از منظر والزر هنجارهای اخلاقی (فربه و نحیف) شالودۀ اصول عدالت وی را پی‌ریزی می‌کنند. مقالۀ حاضر می‌کوشد تا ضمن بهره از سنت فکری جامعه­گرایانه به‌عنوان چارچوب نظری، به خوانش انتقادی نظریۀ عدالت والزر، بپردازد. جامعه­گرایی سنتی فکری است که با چاشنی انتقاد از اصول لیبرالیسم به بازسازی آن می‌اندیشد. به‌نظر می‌رسد مهم‌ترین نقطۀ قوت نظریۀ عدالت والزر رد جهانشمول‌گرایی حاکم بر نظریۀ عدالت لیبرالی و مهم‌ترین ضعف آن نیز تکیه بر هنجارهای اخلاقی فربه‌ای است که نمی‌تواند تعارضات اخلاقی میان جوامع را حل کند. این مهم زمینۀ نسبی‌گرایی رادیکال در تعریف عدالت را در پی دارد.