جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫امام در لغت به‌معناي رهبر، و در اصطلاح جانشين پيامبر اسلام( مي‌باشد، که از ناحيه خدا منصوب شده، و همه شئون پيامبر غير از وحي و نبوت را دارا مي‌باشد. از ديدگاه شيعه، بر خداوند متعال واجب است که بر اساس قاعده لطف بعد از پيامبر(، امام و خليفه‌اي تعيين کند، تا مردم را از گمراهي‌ها نجات داده و به‌سوي نور هدايت نموده و احکام الهي را تبيين کند. اين امام بايد داراي ويژگي‌هايي مانند عصمت، علم الهي، شجاعت و ديگر صفات عاليه باشد. اما اهل سنت نصب امام را از ناحيه خدا واجب ندانسته، و اعتقاد دارند که امام را مي‌توان به توصيه خليفه پيشين، رأي مردم و کودتاي نظامي انتخاب کرد. آن‌ها همچنين علم الهي و عصمت را از شئون امام نمي‌دانند. شيعه معتقد است که امام مهدي( دوازدهمين امام و فرزند امام حسن عسکري( مي‌باشد، که در پانزدهم شعبان سال 255 قمري در سامراء به دنيا آمد. بر اساس روايات متواتر ميان شيعه و اهل سنت، او همان مهدي موعود( مي‌باشد که با ظهورش جهان را که از ظلم و ستم پر شده، از عدالت پر مي‌کند. اهل سنت هم اعتقاد به مهدويت دارند، و احاديث متواتري از آن‌ها نقل شده است؛ ولي گروهي از آن‌ها معتقدند که مهدي( هنوز متولد نشده است. امام مهدي( هنگام شهادت پدرشان پنج سال داشت، که به امامت رسيد. او به امر خدا در پس پرده غيبت به‌سر مي‌برد. در روايت متواتر ميان فريقين نقل شده که بر اساس فرمايش پيامبر اسلام(، دنيا به آخر نمي‌رسد مگر اين‌که مردي از اهل بيت، که نامش نام پيامبر و کنيه‌اش کنيه او است، ظهور مي‌کند و جهان را پس از آن‌که از ظلم و ستم پر شده، از عدالت لبريز مي‌کند. شيعه و اهل سنت درباره مهدي موعود به آيات زيادي از قرآن کريم استناد کرده‌اند.