جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫اسلام به معناي تسليم در برابر دين بوده، و ايمان به‌معناي تصديق قلبي و التزام عملي است. بر اساس آموزه‌هاي اسلامي، هر کدام از اسلام و ايمان داراي مراتب متعددي است؛ مرحله اول اسلام، پذيرش فرامين الهي و اقرار به شهادتين است، و اولين مرحله ايمان، اذعان و باور قلبي به آن‌هاست. مرحله بعدي اسلام، تسليم و انقياد قلبي به اعتقادات است، در حالي که مرحله دوم ايمان، اعتقاد تفصيلي به حقايق ديني است. در مرتبه سوم، اسلام و ايمان در پرستش و باور حضور خدا و کسب اخلاق فاضله مشترک‌هستند، و در چهارمين مرحله، اسلام تسليم صرف و عبوديت محض، و ايمان، سرايت آن به تمام وجود انسان است. ايمان مي‌تواند آگاهانه يا نا‌آگاهانه، تقليدي، گذرا، سطحي و ناقص باشد. متعلق ايمان شامل مواردي از قبيل وحدانيت خدا، عدالت الهي، غيب، رسالت انبياي الهي، ولايت ائمه، کتب آسماني و جهان پس از مرگ مي‌باشد، که البته اهل تسنن ايمان به عدل و امامت را باور ندارند. انديشيدن در آيات الهي، تحصيل علم، اخلاص و دوستي اولياي خدا از عوامل کسب ايمان دانسته شده، و اموري مانند شناخت ارکان ايمان، ارتباط مستمر با خدا، هم‌نشيني با نيکان، انفاق و رسيدگي به محرومان موجب تقويت آن مي‌شود. درباره تعيين مصاديق اولياي الهي، اماميه اعتقاد دارند که اهل‌بيت( بارزترين مصاديق اولياي الهي هستند. از آسيب‌ها و موانعي که هر دو فرقه به آن اشاره کرده‌اند مي‌توان به جهل، ترديد، شيطان، کفر و شرک، گرايش به دنيا و گناه اشاره کرد. لذت معنوي، آرامش روحي، بصيرت، اعتماد به خدا، رضايت از حق، برکت، عزت‌مندي و محبوبيت مردمي از فوايدي است که به‌واسطه ايمان نصيب انسان مي‌شود؛ در کنار اين موارد، آثار اجتماعي مانند وحدت، عدالت و مبارزه با فساد و انحراف؛ و آثار اخروي مثل شفاعت، آمرزش، قبولي اعمال و بهشت وجود دارد، که البته درباره شفاعت، بين فريقين اختلاف وجود دارد.