جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: الهیات سیاسی که در هیاهوی شدید سیاسی و فکری سال های اولیه جمهوری وایمار نوشته شده است، نظریه متمایز حاکمیت را توسعه می دهد که کارل اشمیت را به یکی از مهم ترین و بحث برانگیزترین نظریه پردازان سیاسی قرن بیستم تبدیل کرد. تمرکز بر روابط بین رهبری سیاسی. اشمیت در کتاب الهیات سیاسی، هنجارهای نظم قانونی و وضعیت اضطراری سیاسی استدلال می کند که نظم حقوقی در نهایت بر تصمیمات حاکم استوار است. به عقیده اشمیت، تنها حاکمیت می تواند نیازهای یک زمان «استثنایی» را برآورده کند و از نظم قانونی فراتر رود تا نظم دوباره برقرار شود. اشمیت با متقاعد شدن به اینکه دولت توسط امکان همیشگی درگیری اداره می شود، نظریه می دهد که دولت فقط برای حفظ یکپارچگی خود به منظور تضمین نظم و ثبات وجود دارد. اشمیت با پیشنهاد این که همه مفاهیم اندیشه سیاسی مدرن، مفاهیم الهیاتی سکولار شده هستند، الهیات سیاسی را با نقد لیبرالیسم و ​​تلاش آن برای سیاست زدایی اندیشه سیاسی با اجتناب از تصمیم گیری های اساسی سیاسی به پایان می رساند.

ترجمه ماشینی: این کتاب در حال تبدیل شدن به آنقدر تاثیرگذار بود که نمی‌توانست برای مدت طولانی از چاپ باقی بماند، و جمله اول آن به تنهایی -"حاکمیت کسی است که در مورد استثنا تصمیم می‌گیرد"-- احتمالاً توسط دانشمندان بیشتری از کسانی که واقعاً جمله دوم را خوانده‌اند استناد کرده‌اند. با این حال، اگرچه تحت تأثیر خوانش‌های دست دوم اشمیت، اکثر محققان موفق می‌شوند تا حدی در مورد تز اشمیت درست بگویند، اگر چه فقط به این دلیل که ساده، قصیده‌ای و باز است. در کتاب اشمیت و در مفاهیمی که بر آن تأثیر گذاشته است، هر چه محاسن آن - و بسیاری از آنها وجود دارد - استثناء زیادی وجود دارد. مفهوم «استثنا» به توضیح دقیقی نیاز دارد، زیرا اغلب به قلمروی سیاسی-الهیاتی ارتقا یافته، با تغییری شدید یا منفی‌گرایی بی‌هنجار آغشته شده است، و گاهی به عنوان معادل معجزه، سکولارزدایی شده است. بخشی از این امر تلفیق دو معنای «استثنایی» است: (1) «هنجار در مقابل استثنا» که یک تمایز حقوقی است. و (2) مفهوم "معمولی در مقابل فوق العاده" که بیشتر تمایز فرهنگی یا زیبایی شناختی است. اولین مورد - تعریف پیش پا افتاده تر - مربوط به مسائل حقوقی است [OED: «عمل مستثنی کردن (شخص یا چیز، مورد خاص) از محدوده یک گزاره، قاعده و غیره. ؛ حالت یا واقعیت استثنا بودن. چیزی غیر عادی یا غیرعادی؛ در تضاد با قاعده»]. اما در اصطلاح سیاسی ـ کلامی «استثناء در فقه، مشابه معجزه در کلام است». کارل اشمیت، الهیات سیاسی: چهار فصل در مورد مفهوم حاکمیت (کمبریج: مطبوعات MIT، 1985)، 36. این به عنوان یک قیاس خوب است، اما اشمیت - در جای دیگری در مورد جدا کردن سیاست، زیبایی شناسی، اقتصاد و غیره سختگیرانه است. "معجزه" را دوباره به قلمرو حقوقی می کشاند. به این ترتیب، نظریه اشمیت مبنی بر اینکه «حاکم کسی است که [در و بر] وضعیت استثنا تصمیم می‌گیرد» را می‌توان در اصطلاحات وبری به عنوان استثنایی «کاریزماتیک» بازنویسی کرد: یک «کیفیت معین» «که برای افراد عادی قابل دسترسی نیست». ویژگی‌های منحصر به فرد شخصی نیز مدعی است که این شخص در زمان‌های خارق‌العاده به عنوان حاکم واقعی آشکار می‌شود. این خود را به آمیختگی غیر انعکاسی دو معنای کلمه «استثناء» می رساند و حاکمیت را با کیش کاریزما متمایل می کند.