جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

زمان و مکان يکي از ابعاد موجودات عالم طبيعت است. در اينکه در قيامت زمان و مکان وجود ندارد، هيچ اختلافي بين مفسران و دانشمندان مسلمان نيست؛ همان‌گونه که در خصوص وجود اين دو در عالم طبيعت نيز اختلافي نيست. از آن رو که اين‌دو(زمان و مکان) در آيات قرآن و روايات اهل بيت عليها السلام به نوعي به انسان در عالم برزخ هم نسبت داده شده، اين نوشتار با روش «تطبيقي، تحليلي، انتقادي»، به بررسي آيات و رواياتي که زمان و مکان را به برزخ نسبت داده‌اند، پرداخته و هدف آن، رفع تعارض بين ادلة عقلي و نقلي در خصوص زمان و مکان است. نفس مجرد انسان در عالم برزخ، فاقد ابعاد زماني و مکاني است و آنچه را در آيات و روايات در اين خصوص گفته شده مي‌توان به يکي از معاني زمان و مکان مثالي، ارتباط با زمان و مکان عالم طبيعت، احاطه و اشراف بر زمان و مکان عالم طبيعي و مانند آن حمل نمود که بين ادلة عقلي و نقلي به نوعي جمع شود و تعارض بدوي آنها برطرف گردد.

در مقاله حاضر با روش تطبیقی ـ انتقادی به بررسی دیدگاه علامه طباطبایی و الوین پلنتینجا در خصوص مبانی فلسفی اثبات وجود خدا پرداخته‌ایم. هدف در این پژوهش تبیین، تطبیق، و نقد و بررسی دیدگاه علامه طباطبایی و الوین پلنتینجا، می‌باشد. علامه طباطبایی معتقد است وجود خدا امری بدیهی است و ادله اثبات وجود خدا نیز صرفا بر بداهت وجود خدا استدلال می‌کنند. پلنتینجا معتقد است، یک سری گزاره های جزیی وجود دارد که بدون اعتقاد به وجود خدا نمی‌توان آنها را پذیرفت. خدا وجود دارد که این گزاره های جزئی را برای یک دین‌دار یک گزاره واقعا پایه معرفی می کند. با اینکه پلنتینجا اعتقاد به وجود خدا را پایه می‌داند ولی پایه دانستن وجود خدا به معنای بداهت وجود خدا نیست. به همین جهت تفاوت جدی بین این دو دیدگاه وجود دارد. اثبات بداهت وجود خدا و تصدیق دیدگاه علامه به غایت دشوار است، چنانکه دیدگاه پلنتینجا حداکثر دیدگاهی گمانی و استقرایی خواهد بود.