جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

زهد در لغت به معنای بی رغبتی به چیزی و قناعت به کم آن است و در اصطلاح عدم گرایش و رغبت قلبی به دنیا و امور دنیوی و بهره کم از متاع آن بخاطر کوچک شمردن آن است. زهد در روایات به معنای عدم تأسف بر آنچه از دست رفته و عدم شادی بر آنچه به انسان می رسد، می باشد. پیشینه زهد به زمانهای قدیم بر می گردد، زیرا اولین عادات و رسوم انسانی بوده است. از جهت تاریخی زهد، به ترتیب در هندیها و مسحیان و در مسلمانان یافت می گردد. دو دیدگاه در مورد تفسیر زهد وجود دارد. یکی آنکه زهد واقعی عبارت است از برداشت کم برای بازدهی بسیار. زهد با بعضی از مفاهیم اسلامی همچون، ایمان، تقوا، کسب حلال و قناعت رابطه تنگاتنگی دارد. دو دسته از عوامل مهم در پیدایش زهد مؤثر است: یکی از درجات بالای آن، بی رغبتی به مباحات و حلالهای دنیوی است و بالاتر از آن ترک کردن هر چیزی است که انسان را به غیر خدا سوق می دهد. چندین انگیزه در زهد ورزی انسان تأثیر دارد که بهترین آن حب الهی است. بی رغبتی به دنیا دارای آثار مختلفی در زندگی فردی و اجتماعی، دنیوی و اخروی است که در روایات معصومین: علیهم الس لام: بدانها اشاره گردیده است. نیز دارای آفاقی است که بواسطه آنها نمی توان به زهد واقعی دست یافت. مهمترین آنها حب به دنیا است که صفت مقابل زهد است. عناو ن فصلها ا ن رساله به ا ن صورت م باشد: فصل اول تعار ف لغو و اصطلاح زهد؛ فصل دوم: حقیقت زهد، فصل سوم: عوامل پیدایش زهد، فصل چهارم: درجات زهد، فصل پنجم: آثار زهد در روایات معصومین علیهم السلام، فصل ششم: آفات زهد در روایات معصومین علیهم السلام، فصل هفتم: اسوه های زهد

یکی از صفاتی که قرآن کریم برای اهل بهشت و دوزخ مطرح کرده است خلود و جاودانگی است. خلود در بهشت با فضل الهی قابل توجیه است اما خلود در دوزخ موجب طرح شبهاتی گردیده است از آن جمله مقید شدن جاودانگی عذاب به وجود آسمانها و زمین و عدم تناسب کیفر خلود با گناه عاصی با توجه به عمر محدود انسان. لذا در بررسی انجام شده با توجه به شواهدی همچون: خلود به معنای مکث طولانی، زمانی بودن کلمه دامت، استثناهایی که در آیات خلود به کار رفته است، عدم اطلاق کلمه خالد به خداوند، خلود نوعی، خلود عذاب در بهشت و جهنم برزخی، سنخیت جهنم با دنیا و تناسب فعل و جزاء یا قائده مقابله به مثل، مبرهن می گردد که مطلق و حقیقی انگاشتن معنای خلود قابل تأمل است.