جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش مادر در تربیت فرزند در دوران کودکی از دیدگاه قرآن و سنت و علم، به رشته تحریر در آمده است. والدین و به خصوص مادران، مسئولیت تربیت کودکان خود را بر عهده دارند و باید با طرح و برنامه صحیحی تلاش کنند تا فرزندان شان را از گمراهی و فساد برحذر داشته و آنان را افرادی برومند و ارزنده بار آورند. تربیت ضروری ترین نیاز جامعه بشری بوده و از مهم ترین حقوق فرزندان بر والدین است. این پژوهش با استفاده از منابع تفسیری چون نور و نمونه، جوامع روایی مانند وسائل الشیعه، نهج البلاغه و غررالحکم و کتاب های روان شناسی تربیتی به روش کتابخانه ای تدوین شده است. بدین منظور ابتدا واژه تربیت که معنای آن فراهم کردن زمینه ها و عوامل برای به فعلیت رساندن و شکوفا نمودن استعدادهای انسان در جهت مطلوب و همچنین انتخاب بهتر روش ها برای تامین نیازها است، تبیین شده و سپس به ملاحظه نقش مادر در تربیت فرزند، و به خصوص اهمیت رسالت مادران پرداخته شده است. در ادامه مفاهیمی چون: تغذیه کودک، تربیت دینی کودک، آسیب شناسی کودک و .... ، و نقش مادر در هریک از این موارد مورد نقد و بررسی قرار گرفته اند. در این پژوهش آغاز دوران تربیت از کودکی در نظر گرفته شده است و اعمال روش هایی چون محبت، تکریم شخصیت و الگو برداری برای تربیت کودک به تفصیل تشریح شده اند. آموزش کودکان از اهمیت بالایی برخوردار است و آموختن نظم و انضباط برای تربیت کودک ضروری است . مادران از روش های تشویق و تنبیه نیز در این دوران می توانند استفاده کنند. البته در این خصوص باید حتما نکات بیان شده را در نظر داشت. مادران نباید زیان خشونت های بی مورد را از یاد ببرند ؛ چرا که این موارد مانع پیشرفت فرزندان می شود، مادران باید به سوالات کودکان با صبر و حوصله گوش فرا داده و به آنها توجه کنند. یکی از روش های آموزشی در دوران کودکی قصه گویی است . نقش قصه در تعلیم و تربیت و تقویت قوه تخیل کودک بسیار قابل تأمل است . قصه های مناسب می تواند کارگاه آموزشی خوبی برای این دوره سن بوده و باعث افزایش خلاقیت کودک شود. تغذیه کودک نیز دارای اهمیت است و رشد جسمی و روحی فرزندان تحت تاثیر غذا و لقمه حلال می باشد. شیوه خوردن غذا و رعایت آداب آن در رشد روحی کودک تاثیرگذار است. دقت در سلامت جسمی و روحی نونهالان از وظایف پدر و مادر است. با دقت در آموزه های دینی و سیره معصومین ( ع) در می یابیم که زمان تربیت دینی فرزندان از همان دوران کودکی است و مادران باید از همین زمان با دقت فرزندانشان را با مفاهیم و آموزه های دینی آشنا کنند. مادر است که می تواند با تربیت اخلاقی خود، فرزند را به عفت، حق دوستی، خیرخواهی، نیک اندیشی و .... سوق داده و او را با تقوی سازد. وظیفه مادر است تا پیش از آنکه ذهن کودک مغشوش و آلوده شود، به تربیت پرورش مذهبی و اخلاقی کودک خود مبادرت نماید. بازی برای کودک یک نیاز طبیعی است و از آغاز زندگی تا پایان عمر همواره پایدار است. اسلام به این نیاز طبیعی توجه داشته و دستور داده اطفال را تا هفت سال آزاد بگذاریم. پس بازی حق فرزندان است و والدین و به خصوص مادران باید شرایط مساعد را برای برخورداری کودکانشان از این حق طبیعی فراهم سازند. البته باید به نوع بازی ها و اسباب بازی هایی که برای او تهیه می کنند توجه داشته باشند. موضوع مهم دیگر آسیب شناسی کودکان از جمله کم رویی، لجبازی، ترس، دروغگویی، دزدی و غیره است که باید بدان توجه داشت. البته در این پژوهش به علت گستردگی بحث و کمبود وقت، فقط به مسأله کم رویی ، علل آن و نیز درمان و پیشگیری از آن پرداخته شده و به مباحث دیگر به صورت گذرا اشاره شده است.