جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

قرآن کریم از زمان نزول تا به امروز همواره مورد توجه کسانی که در صدد فهم معارف دینی از منابع نخستین آن بوده اند، قرار داشته است. در این میان استنباط احکام فرعی دین در میان تمام مذاهب اسلامی از اتکاء بیشتری به قرآن نسبت به دیگر علوم و معارف اسلامی برخوردار بوده است، به گونه ای که همه فقها و تمام کسانی که به دنبال کشف احکام دین بوده اند به مرجعیت قرآن کریم اذعان کرده اند. استنباط از قرآن کریم از شخص نبی اکرم(ص) آغاز و با هدایت آن بزرگوار توسط صحابه و سپس تابعین پی گرفته و تا زمان حاضر استمرار یافته است در این فاصله زمانی مکاتب و مذاهب فقهی متعددی ظهور کرده اند ، اما همگی بر قرآن و حجیت نصوص و ظواهر آن برای آشنایان یا قواعد دستور زبان عربی معتقد بوده اند. در این میان برخی از اخباریان شیعه به عدم حجیت فهم از قرآن پیش از ورود دلیل روایی از ائمه معصومین نظر داده و باطنیان که همان فرقه اسماعیلیه شیعه باشند، معانی ظاهر از آیات الاحکام را به مفاهیمی دیگر تاویل برده و احکام بدست آمده از ظاهر آیات را فاقد ارزش و اعتبار می دانند. احکام بدست آمده از آیات فقهی قرآن نزد همه مذاهب اسلامی یکسان نیست. به طور قطع عواملی چند همچون: رعایت تناسب و سیاق آیات، اسباب النزول و نیز مصادیق متغیر عرف در استنباط احکام از آیات قرآن تأثیرگذار است.نیز عواملی همچون: سنت، اجماع، عقل و دیگر ادله ای که حجیت آن نزد هر یک از مذاهب به اثبات رسیده است، ممکن است پس از انعقاد معنای نخستین در فهم آیات تأثیر بگذارد و دلالت آن را به نوعی متحول سازد. اعتقاد به نسخ هم از عواملی به حساب می آید که در طول تاریخ استنباط تأثیری جدّی بر فهم احکام از قرآن کریم گذارده است. فقهاء و مفسرانی که به منسوخ بودن احکام پاره ای از آیات معتقد بوده اند، احکام دیگری را جایگزین این احکام دانسته و احکام منسوخ را لازم العمل ندانسته اند. برخی از مفسران تنها به تفسیر آیات الاحکام پرداخته و تفسیر این آیات را در مجموعه ای مجزا گرد آورده اند. از منظری دیگر می توان به این آثار به عنوان فقه مبتنی بر قرآن نگریست. تالیف در این نوع از تأملات فقهی قرآنی از دوره تابعین آغاز شده و تا عصر کنونی ادامه دارد.