جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

عزاداری ریشه در فرهنگ اسلامی دارد و پیشوایان معصوم و پیشوایان معصوم ما به آن پرداخته اند. بعضی از اشکال عزاداری امروزی در عصر ائمه ( ع) رواج داشته؛ مثل: مرثیه سرایی، نوحه خوانی و و.. اکثر مراسمی که امروزه برگزار می شود در عهد آل بویه مرسوم شده و استمرار یافته است. اغلب این مراسم توسط فقها تأیید شده است، به جز مراسمی که موجب ضرر به جسم یا موجب وهن مذهب می شود: مثل: قمه زنی و ... سیر صعودی و نزولی در اجرای تعزیه رابطه ی مستقیم با وضعیت سیاسی و اجتماعی داشته است. هرگاه ظلم و جور حاکمان به مردم افزایش یافته، مجالس تعزیه شکوفاتر شده است. بدون تردید سنتهای عزاداری در تبیین و تقویت مذهب شیعه گسترش آن در اعماق جامعه و نفوذ آن در قلبها نقش بسزایی داشته است و روحانیون به عنوان پیشوایان مذهب در برگزاری آن مؤثر بوده اند. جهت ابهام زدایی از مراسم عزاداری و تأکید بر حفظ این آداب و رسوم به بررسی تاریخی – روایی سنتهای عزاداری شیعی در ایران پرداختیم. علاوه بر تعریف سنتهای عزاداری بر معایت آن اشاره می شود و راهکارهایی ارائه می گردد. امید که مورد توجه مخاطبین قرار گیرد. منابع مورد استفاه بیشتر تاریخی، روایی می باشند از جمله: الکامل فی التاریخ اثر عزالدین ابن اثیر، بحارالانوار اثر علامه محمدباقر مجلسی و لولو و مرجان اثر محدث نوری و فرهنگ عاشورا اثر جواد محدثی از جمله کتابهایی هستند که از آنها استفاده شده است. روش تحقیق: این رساله به روش کتابخانه ای، تدوین شده است. واژگان کلیدی: سنت، عزا، شیعه در این رساله فرضیه های ذیل اثبات می شود: 1. اکنون این شیوه ی عزاداری فعلی مورد تأیید ائمه ی معصومین ( ع) نمی باشد. یعنی منطق با بیانات کلی آن حضرات نیست. 2. شیوه های عزاداری ائمه معصومن ( ع) بیشتر به صورت بیان واقعه بوده است. 3. شیوه ی عزاداری مرسوم از عصر آل بویه است. 4. این شیوه از عصر ائمه معصومین ( ع) رواج نداشته است. 5. عزاداری همراه معرفت، آدمی را به سمت الگوگیری از اهل بیت ( ع) سوق می دهد

موضوع این پژوهش ، نقش مادر، در تربیت فرزند از دیدگاه قرآن و سنت و علم است. مسلم است که تربیت، یکی از حیاتی ترین نیازهای جامعه ی بشری بوده و از مهمترین حقوق فرزندان بر والدین، مخصوصاً مادران می باشد. تربیت، « رفع موانع و ایجاد مقتضیات، برای پرورش استعدادهای مادی و معنوی در جهت رسیدن به کمال خلقت است» که این پژوهش با استفاده از منابع تفسیری، روایی و علمی چون، المیزان و وسائل الشیعه و روان شناسی رشد از دیدگاه معاصر و با استفاده از واژه های کلیدی مانند، تربیت، جنین، بارداری، مادر، شیر خوارگی و تولد سعی در اثبات تربیت پذیری جنین، پیش از تولد و نوزاد، در دوران شیرخوارگی دارد تا با این کار زنان جوان به اهمیت دادن به دوران بارداری و شیردهی خویش، به عنوان مراحلی از تربیت فرزندانشان، ترغیب شوند. تربیت، فرآیندی ضروری و دارای اهمیت بوده و اقدام به آن، آثاری چون آرامش وجدان و داشتن فرزند صالح را برای والدین به دنبال دارد. عواملی مانند وراثت و محیط و اراده بر امر تربیت اثرگذار هستند. زن و مرد برای اقدام به تربیت باید، به بسترسازی برای آن بپردازند. یعنی؛ زمینه های تربیت را از سالها قبل از تولد فرزند و از زمان انتخاب همسر شروع کرده و شرایط قبل از انعقاد نطفه و لحظه ی انعقاد نطفه را رعایت کنند و در کنار آن از دعا و توسل به اهل بیت - علیهم السلام – فراموش ننمایند. در زمان بارداری، مادر وارد مرحله ای می شود که وظیفه ی او در برابر تربیت فرزندش شکلی اختصاصی می گیرد. ابتدا مادر باردار، باید از مراحل رشد جنین خویش آگاهی پیدا کند و به رفع نیازهای او در هر مرحله بپردازد. روان شناسان رشد، عواملی را چون بیماری مادر، مصرف بعضی داروها، الکل ، مواد مخدر توسط او و حتی غذایی که مادر می خورد، بر روند رشد جسمی او مؤثر می دانند. مسائلی مثل افکار و حالات مادر، شنیده ها، دیده ها و نذر مادر و … بر رشد روحی و معنوی جنین تأثیر می گذارند. مادر با درایت، با در نظر گرفتن این عوامل، از فرزندش غافل نشده و در جهت رشد فرزندش اقدام می نماید. این مراقبتها تا لحظه ی تولد فرزند ادامه می یابد. بعد از تولد نیز مادر نمونه، در اندیشه ی انجام کارهایی برای خدمت به فرزندش می باشد. پیشوایان دینی – علیهم السلام – برای روزهای اول تولد آدابی چون، خوراندن خرما به زائو،گفتن اذان و اقامه در گوش نوزاد، ختنه، عقیقه، شکرگزاری، انتخاب پوشش مناسب و … را به پیروان خویش، توصیه می کنند، که رعایت هر کدام، بر نوزاد تأثیر مستقیم یا غیرمستقیم دارد. در کنار همه ی اینها، توصیه دین و علم بر این است که مادران، فرزندشان را از شیر خود محروم نکنند، چرا که فواید زیادی برای آن وجود دارد. این کار در کنار رعایت بعضی آداب شیر دادن، تأثیرات تربیتی بسیاری بر فرزندان دارد. تمام آنچه تاکنون ذکر شد. از وظایف مادران عزیز، در جهت زمینه سازی برای تربیت بهتر فرزندان در سالهای آینده و نشان دهنده ی نقش مهم و حساس مادران در تربیت آنان می باشد.