جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اجتهاد، ملکه نفسانیه‌ای است که به کمک آن انسان می‌تواند حکم شرعی فرعی را از منابع و مدارک استنباط کند. در زمان شیخ طوسی، اجتهاد شیعه به کمال خود رسید، و او اجتهاد را به‌گونه عملی در اصول احکام و قوانین کلی آن به‌کار گرفت. کسب قوه اجتهاد منوط به آشنایی انسان با ادبیات عرب، منطق، علم اصول، علم به آیات و روایات احکام، علم رجال، اجماع، و ملکه استنباط می‌باشد. اگر انسان با دست‌یابی به این ملکه بتواند همه احکام نظری را از منابع آن‌ها استنباط نماید، این اجتهاد را اجتهاد مطلق می‌گویند؛ و اگر فقط توانایی استنباط بعضی از احکام فعلی را داشته باشد، او را مجتهد متجزی می‌گویند. اجتهاد همچنین یکی از مناصب خاص اولیای الهی به‌شمار می‌رود، و مجتهد امامیه‌ای که مرد، عاقل، بالغ، زنده، حلال‌زاده و عادل باشد می‌تواند مرجع تقلید دیگران باشد. تقلید در اصطلاح فقهی به‌معنای عملی است که مستند به فتوای فقیه معین باشد. تقلید به‌عنوان رجوع جاهل به عالم، یک امر بدیهی در میان انسان‌ها بوده و موافق با فطرت می‌باشد. عقل انسان نیز حکم می‌کند که به‌دلیل لزوم امتثال احکام الهی، و عدم آشنایی عوام با جزییات احکام، باید به متخصصین رجوع شود که منحصر در فقها می‌باشد. سیره عقلاییه، آیات قرآن و روایات بسیاری نیز بر لزوم رجوع به عالم و تقلید از او دلالت دارد. البته کسی که تقلید می‌کند خود نباید مجتهد یا محتاط باشد، و باید اعمال خود را مستند به قول غیر نموده و برای حجیت قول غیر نیز دلیل داشته باشد تا یقین به فراغ ذمه پیدا کند. در این پژوهش ثابت شده که حجیت قول فقیه به‌عنوان ظن خاص، از عمومات تحریم آیات و روایات درباره عمل به‌ظن خارج می‌باشد. اجتهاد مذموم در روایات نیز اجتهاد مبتنی بر آرای شخصی است نه اجتهادی که مبتنی بر استنباط حکم از آیات و روایات است.