جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

انسان اسرارآمیزترین موجود جهان هستی است؛ موجودی که جهان کوچکی است که جهان بزرگ را در درون دارد، موجودی که علاوه بر داشتن بعد مادی (جسمانی) از بعد معنوی (روحانی) نیز برخوردار است؛ موجودی که هم دارای فطرت توحیدی و گرایشهای متعالی است و هم دارای طبیعت حیوانی و گرایشهای مادی: موجودی که با داشتن اختیار و آزادی (که لازمه کرامت اوست) گرامی داشته شده است؛ هدف از آفرینش چنین موجودی حرکت در مسیر فطرت توحیدی(صراط حق)، تهذیب نفس، آراسته شدن به فضایل اخلاقی و رسیدن به کمال البته با پذیرفتن دعوت و راهنمایی های سعادت ساز پیامبران و سفیران الهی است. بنابراین با توجه به فلسفه و هدف آفرینش انسان و با وجود برخورداری او از چراغ درون (فطرت) و نیز تعالیم انبیاءالهی که یکی از اهداف بعثت آنها آشتی دادن و متوجه کردن انسان ها با خویشتن حقیقی (فطرت توحیدی، استعدادها و گرایشهای متعالی) و حرکت در مسیر تکامل بوده است، از غرق شدن انسان در لذتهای زودگذر مادی و به عبارتی فراموشی خود حقیقی که گاهی مواقع گریبان گیر انسان می شود، می توان به عنوان یک بیماری خطرناک که مانع اصلی سعادت و کمال او (انسان) می شود، نام برد. با توجه به اشاره جامع، ظریف و هوشیارانه قرآن کریم به این موضوع می توان گفت: علل اصلی این معنی هم منشا درونی( صفات و اعمال خود انسان) و هم منشا بیرونی دارند که همه آنها را می توان در زیر سه عنوان «هوای نفس، دنیا و شیطان» که مرتبط با یکدیگرند جای داد. فراموشی نفس انسان را از شناخت صحیح خدا، مبداء و معاد، مسیر بین آن دو، استعدادها، تواناییها و گرایشهای متعالی باز می دارد و آثار زیبانبار و جبران ناپذیر فردی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و... در دنیا و آخرت که نتیجه آن نیز تنزل به مرتبه پایین تر از حیوانات و سقوط در جهنم می باشد را برای او(انسان) به دنبال خواهد آورد. از یافتن خود حقیقی(واقعی) و شناسایی و شکوفایی استعدادها، تواناییها و گرایشهای متعالی، تعبیر به خودیابی می شود. سروش های حیاتبخش و سعادت ساز پیامبران الهی همان عوامل خودیابی و احیای فطرت توحیدی هستند که در دو گروه معارف نظری و دستورات عملی جای می گیرند. بنابراین به این نتیجه می رسیم که در صورت نهان ماندن و خاموش شدن آگاهی ها، گرایشهای متعالی، استعدادها و تواناییها، انسان در ضلالت و شقاوت خواهد ماند. اینجاست که انسان (به ویژه انسان معاصر) چاره خود را در باز گشتن به دین، معنویت و خداپرستی دیده و کوشش دارد تا در پرتو آن، اصل و اصالت انسانی و هویت واقعی فراموش شده خویش را باز جوید. هر کس کو دور ماند از اصل خویش باز جوید روزگار وصل خویش