جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

سبک بیشتر آثار افلاطون به صورت محاوره است. در این نوشتار دلیل انتخاب این سبک و قالب را توسط افلاطون مورد واکاوی قرار می‌دهیم. از سه منظر و با پی‌افکندن سه پرسش به این مهم می‌پردازیم: آیا می‌توان برای سقراط تاریخی در این راستا نقشی قائل شد؟ آیا افلاطون در آثار خود رویکردی انتقاد‌آمیز به لوگوس مکتوب دارد و آیا این رویکرد، وی را به انتخاب سبکی رهنمون شده است که بیشترین شباهت را با لوگوس ملفوظ دارد؟ آیا می‌توان به دلایلی دست یافت که نشان دهندة ارتباط ضروری بین درون‌مایه تفکر فلسفی افلاطون با این سبک نوشتار باشد؟ از منظر نخست به نقش شیوة سقراط تاریخی در ایجاد فضایی که نه تنها افلاطون را متأثر ساخت بلکه گروهی از پیروان و شاگردانش را به نگارش آثاری به‌صورت محاوره برانگیخت، اشاره می‌شود. از منظر دوم به بررسی انتقادهای افلاطون بر لوگوس مکتوب و احتراز وی از این انتقادها پرداخته می‌شود و از منظر سوم به تفصیل ارتباط ضروری سبک محاوره با درون‌مایه تفکر فلسفی افلاطون مورد بررسی قرار می‌گیرد. البته در دو منظر نخست نیز به نوعی به این ضرورت اشاره می‌شود.

چکیده (فارسی): پایان نامه درباره ی نظریه ی یادآوری افلاطون است . افلاطون یادآوری را در سه محاوره ی منون ، فایدون و فایدروس به صراحت مطرح می کند. ازهمین رو پایان نامه به سه بخش تقسیم شده و یادآوری در هر یک از این محاورات مورد بررسی قرار گرفته است ( البته ،از هر یک محاورات به منظور درک بهتر یادآوری شرح مختصری بیان شده است). اما هدف اصلی و بنیادین نشان دادن این واقعیت است که _ برخلاف تفاسیر رایج _ یادآوری قابل تفسیر به فطری گرایی نیست . بنابراین،سعی نموده ام نقش و اهمیت ادراک حسی را نه تنها در محاورات یادشده بلکه در سایر محاورات افلاطون از قبیل جمهوری و ثئایتتوس نیز نشان دهم. به عبارت دیگر،در نظر داشته ام جایگاه حق ادراک حسی را در نظام فلسفی افلاطون مشخص نمایم

در مقالة حاضر روش فرضیه را در فلسفة افلاطون مورد بررسی قرار می‌دهیم و برای این منظور به ترتیب سه محاورة منون، فایدون و جمهوریرا-که روش مذکور در آنها به صراحت طرح شده‌اند- مورد واکاوی قرار داده، سیر تغییر نگرش افلاطون دربارة جایگاه و کاربرد روش فرضیه را در حوزة فلسفة نشان می‌دهیم. افلاطون در منون با نظر به هندسه درصدد ارائة روشی است که در فلسفه نیز کاربرد داشته باشد. اما توجه ویژه به روش و اهمیت آن در پژوهش­های فلسفی– در جمهوری- و نیز متعلق راستین معرفت، مثل، سرانجام وی را به بازبینی کارایی و گسترة بکارگیری روش فرضیه در فلسفه وا‌می‌دارد و این امر افلاطون را به روش خاص فلسفه یعنی دیالکتیک رهنمون می‌شود.