جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مبحث «نبوّت» در اندیشه و باور دینی از جایگاه مهمّی برخوردار است، چرا که بسیاری از تعالیم و آموزه‌های دینی، ارتباط مستقیم با مسأله‌ی «نبوّت و وحی» دارند. از سویی، تقدّم منطقی مقام تصوّر بر مقام تصدیق ایجاب می‌کند که تعریف نبوّت و تحلیل مؤلّفه‌هایی که مقوّم مفهوم نبی و نبوّت‌اند، بر سایر مباحث نبوّت مقدم گردد. بنابراین، تحقیق مستقلّی درباره‌ی مفهوم نبوّت و نبی، بسیار مهم و ضروری است. با تحلیل مفهوم نبوّت از دیدگاه متکلّمان اسلامی تا قرن هفتم، یعنی عصر فلسفی شدن کلام، می‌توان به مواضع وفاق و خلاف آنها در خصوص مفهوم نبوّت و نبی، پی برد. تعریف‌های ارائه شده از سوی متکلّمان نشان می‌دهد که از نظر آنها، «نبی انسانی است که بدون وساطت فرد دیگری، اخبار و پیامهای الهی را دریافت و به مخاطبان وحی ابلاغ می‌کند». در حقیقت، «بشر بودن نبی»، «ارتباط بدون واسطه‌ی نبی با عالم غیب»، «دریافت و ابلاغ وحی الهی» و «عصمت نبی»، از مؤلّفه‌هایی است که تحقق مفهوم نبی بدانها وابسته است. اختلاف متکلّمان در گستره‌ و قلمرو عصمت موجب شده است که آنها تصاویر مختلفی از نبی ارائه دهند. امامیه با ابتناء به قاعده‌ی حسن و قبح عقلی و نیز قاعده‌ی لطف و پذیرش عصمت مطلق، نبی را به عنوان «انسان مخبر الگو» معرفی کرده است، اما در اندیشه‌ی معتزله و اشاعره که به عصمت مطلق انبیاء قائل نیستند، اعمال، رفتار و گفتار نبی به ویژه در غیر موضع تبلیغ وحی، چندان حجیتی ندارد.

پس از اصل توحيد، «نبوت» جايگاه ويژه و نقش تعيين‌کننده‌اي در نظام فکري و انديشه‌ ديني دارد. متکلمان مسلمان در مقام تبيين مفهوم نبي، به مؤلفه‌هايي چون هويت بشري، هويت واسطه‌اي و هويت اِخباري نبي اشاره کرده‌اند. متکلمان اماميه، بيش از متکلمان معتزلي و اشعري، به تعريف نبي اهتمام داشته‌اند و ازاين‌رو اين مؤلفه‌ها در آثار کلامي اماميه با صراحت بيشتري واکاوي شده است. در اين ميان، تصريح متکلمان مسلمان در تبيين هويت نبي، به «بشر بودن» او، بيان‌کننده اهميت اين بُعد از حقيقت نبوت است. سر توجه ايشان به اين هويت بشري، ازآن‌رو است که بشر بودن پيامبران، با بسياري از مسائل کلامي در حوزه «نبي» و «نبوت»، ملازم و مرتبط است؛ از جمله: «امکان وحي الهي به پيامبران»، «برتري پيامبران بر فرشتگان»، «امکان عصمت پيامبران»، «رويکرد اختيارگرايانه در عصمت پيامبران» و «اسوه و الگو بودن پيامبران».