جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

منطق، دانش روش شناسی تفکر است. ترتیب دادن و چینش معلومات برای کشف مجهول و نیل به مطلوب را «تفکر (اندیشیدن)» می نامند. معلومات سابق و سازمان یافته در تفکر، نسبت به نتیجه، علیت تامه دارند؛ از این رو تمامی احکام علت و معلول بر علم سابق (معلومات سازمان یافته) به عنوان علت و بر علم لاحق (نتیجه یا معرَّف) به عنوان معلول، جاری است. این نگرش نسبت به معلوم سابق و نتیجه، راه گشای نکاتی لطیف در دانش منطق است و اساس مباحث و تقسیمات سایر ابواب منطق و احکام آنها بر این سخن استوار است. بخش برهان از جمله بخش هایی است که توضیح محتوایی آن ارتباط مستقیم با شناختِ علت تصدیق و گونه های آن دارد. عدم دقت در واژه شناسی علت، به ویژه علت تصدیق و تفکیک نکردن حیثیت ها و نگرش های منطقی از فلسفی در بخش برهان، سبب ابهام برخی گزاره ها شده و هم چنین اسباب ارائه گزارش های غیرعلمی را فراهم کرده است. در این مقاله کوشیده ایم به بحث واژه شناسی علت، تفاوت نگرش ها به آن در منطق و فلسفه و لوازم و آثار این تفاوت ها، گونه های علت تصدیق و شرایط علت در تحصیل برهان بپردازیم. توضیح و نقد دیدگاه مرحوم خواجه نسبت به کیفیت وقوع علل اربع در برهان لمّ از مباحث اصلی این مقاله است.

نظريه تکامل که سلطه آن در عصر فعلي در سراسر عالم ديده مي‌شود، در ابتدا به شکل دیدگاهی زيست‌شناسانه به‌صورت رسمي توسط چارلز داروين، پا به عرصه وجود نهاد. اين نظريه که بعدها در عرصه‌هاي ديگر نیز نفوذ کرد و تأثيرات شگرفي در ديگر شاخه‌هاي علوم گذارد، شواهدي براي اثبات اصل مدعاي خود دارد. این شواهد و به بیان دیگر استدلال های تکاملی، از جنبه صغروی، زیست شناسانه و از جنبه کبروی فلسفی هستند. در اين مقاله با روش تحلیلی عقلانی به بررسي شواهد اصلي نظريه تکامل از جنبه کبروي پرداخته‌ايم و فارغ از ادعاهای صغروی زیست‌شناسه، صحت‌وسقم شواهد و استدلال‌هاي اين نظريه را بررسي کرده‌ايم. به نظر مي‌رسد، شواهد اين نظريه، براي اثبات نظريه تکامل به صورت کلان و تغيير گونه‌اي به گونه ديگر، کفايت نمي‌کند و آنچه موردنظر در نظريه تکامل است با اين شواهد اثبات نمي‌شود.

مفهوم «حُب» نشان‌دهنده نوعي ميل و گرايش به چيزي است که محب آن را ملائم با خود مي‌داند. مفهوم حب، مفهوم کلي از نوع معقول ثاني فلسفي است. درواقع اين مفهوم از مقايسه ميان وجود محب با امر يا اموري که با آن وجود ملائم است، انتزاع مي‌گردد. بنابراين مفهوم حب، صرفاً بيانگر نوعي رابطه وجودي و نحوه آن است و براي خود وجودي مستقل از دو طرف مقايسه ندارد. البته گاهي ممکن است حب را از حيث مصداقي يا از جهت منشأ انتزاعش در نظر گرفت و از اين جهت مفهومي ماهوي از آن انتزاع کرد و از همين روست که شماری از حکما، مفهوم حب را از اين قبيل مفاهيم ماهوي برشمرده‌‌اند. ملاک انتزاع حب، درک ملائمت است. ادراک ملائمت از دو طريق علم حضوري و يا حصولي محقق مي‌شود. با توجه به ابتنای مفهوم حب بر درک ملائمت، ضمن تحليل فلسفي حب و بررسي نحوه انتزاع آن، با بررسي انحای گوناگون درک ملائمت، به بررسي تمايز ميان بعد بينشي و گرايشي مي‌پردازيم.

از منظر وبر، کنش رفتاري است که کنشگر به آن، معنايي ذهني ضميمه نمايد. آلفرد شوتز بر اين باور است که مقوله‌ «معنا» در اين تعريف، مبهم بوده و نيازمند تحليلي فلسفي است. او با استمداد از «ديوره»‌ برگسون و «زمان‌‌‌آگاهي دروني» هوسرل تلاش مي‌کند که از حقيقت «معنا» پرده بردارد. در اين راستا با رويکردي پديدارشناختي به اين نتيجه مي‌رسد که تجارب زيسته اگو ذاتاً معنادار نيستند، بلکه با نگرش و توجه‌ اگو به آنها معنادار مي‌شوند. در واقع، اين اعمال آگاهي اگو هستند که به تجارب سپر‌ي‌شده‌ او معنا مي‌بخشند. براين‌اساس کنشگر، معنايي به رفتار خود ضميمه نمي‌کند، بلکه با تخيل و تجسم يک عمل پايان‌يافته، آن را به عنوان طرح يا غايت کنش در نظر مي‌گيرد تا آنکه از طريق اجراي کنش در آينده به آن دست يابد. پس، معناي کنش چيزي جز همان عمل طراحي‌شده نيست. در اين مقاله ما در ابتدا با رويکردي توصيفي به تبيين نظريه شوتز در باب معناي کنش مبادرت مي‌ورزيم، سپس در گام بعدي با رويکردي تحليلي و انتقادي به بيان اشکالات آن از منظر حکمت اسلامي مي‌پردازيم و درنهايت، در راستاي اسلامي‌سازي علوم انساني به ‌بازخواني مسائل آن براساس مباني حکمت اسلامي روي مي‌آوريم. يافته‌هاي پژوهش از اين قرار است که از منظر حکمت اسلامي، «معنا» در معناي عامش همان چيزي است که صور ذهني ما در علم حصولي از آن حکايت مي‌کنند و «معناي کنش» همان عنواني است که عقل از رابطه‌ ميان «حرکات و سکناتي معين» و «غايتي معين» انتزاع مي‌نمايد.

آزادی در دانش‌های ارزشی به امری اشاره دارد که خود فعل انسانی است و قابلیت ارزش‎گذاری دارد. آزادی از مفاهیم مهم و عموماَ از ارزش‌های پرمنازعه در دانش‌های ارزشی است که تحلیل آن تأثیر فراوانی در استدلال‌های ارزشی خواهد داشت. مفهوم آزادی از سنخ معقولات ثانیه فلسفی و مفاهیم انتزاعی است که در نسبت‌سنجی و مقایسه به دست می‌آید. در فهم آزادی توجه به شش مؤلفه ضروری است: 1. فعلِ فاعل، 2. نبود مانع بیرونی یا اکراه، 3. فراهم بودن شرایط لازم در جامعه یا نبود اضطرار، 4. نبود مداخله در عوامل درونی یا اغوا، 5. فراهم بودن عوامل درونی لازم از طریق آموزش و تربیت، 6. پذیرش و توجه به غایات و خیرات انسانی در استدلال‌های اخلاقی.

رنج حقیقتی انکارناپذیر در عالم هستی و مورد درک وجدانی همة افراد بشر است. اما آنچه در این زمینه همواره اندیشة انسانی را که فطرتاً طالب لذت و سعادت است به خود مشغول کرده، چیستی این حقیقت و چگونگی مواجهه با آن است. پاسخ‌گویی به پرسش‌هایی از این دست، منوط به تحلیل درستی از حقیقت رنج است. این مقاله با طرح آرای مختلف حکمای اسلامی در زمینه چیستی رنج، به جمع‌بندی و تحلیل آنها پرداخته ‌و در پایان، با ارائه تعریف، تأملاتی را در تحلیل رنج مطرح کرده است. در تحلیل مفهوم رنج، به این نتیجه رسیده است که رنج، کیفی نفسانی است که با فراهم‌شدن عناصر و شرایطی چون وجود منشأ رنج، امکان ادراک و علم به امر منافر و نیز دستیابی به آن، اذعان به منافرت و توجه یافتن به امر منافر از همان جهت که منافر است تحقق می‌یابد.

پرسش اصلي در اين مقاله آن است که مبدأ اصلي فضايل اخلاقي چيست؟ در پاسخ به اين پرسش، در اين پژوهش با روش توصيفي‎ ـ ‎تحليلي و با تکيه بر مباني فلسفي و ضمن تبيين معناي توحيد، مبدئيت آ‌ن‌ براي فضايل اخلاقي اثبات شده و اين نتيجه به دست آمده که اساس ارزش‌ها و فضايل به رابطه انسان با خدا بازمي‌گردد؛ بدين‌ترتيب آنچه موجب ارزش اخلاقي براي همه صفات اکتسابي و رفتارهاي اختياري انسان در عرصه‌هاي گوناگون بينشي، گرايشي و رفتاري مي‌شود، توحيد است و ما از اين امر، به منشأ بودن توحيد براي فضايل اخلاقي تعبير مي‌کنيم. توحيد کامل مستلزم آن است که در مرحله اعتقاد، انسان هيچ‌کس را شريک خداوند قرار ندهد؛ در سطح گرايش، به هيچ‌کس و هيچ‌چيز جز او گرايش استقلالي نداشته باشد و در عمل نيز، فقط مستقلاً از دستورهاي خداوند پيروي کند. در واقع توحيد در سطح بينش منشأ ايمان، در سطح گرايش منشأ تقوا و در سطح رفتار منشأ عبوديت است و اين سه فضيلت مطلق هستند و شرط فضيلت‌ بودن ديگر فضايل اين است که مصداقي از اين سه فضيلت باشند.

گزاره‌هاي ناظر به امور رايج زندگي، دربردار‎نده‌ امور خاصي همچون آدرس، خانه، پول، حساب بانکي، حوزه، دانشگاه، رئيس‎جمهور، تورم و قانون هستند که در زمره واقعيت‎هاي عيني مثل اوصاف وجودي اشيا قرار ندارند. در ادبيات فلسفه اسلامي، اين امور را امور اعتباري ناميده‌اند و معمولاً هيچ واقعيت وجودشناختي‌اي برايشان قائل نيستند؛ اما پرسش‎هاي فلسفي جدي و حل‎نشده‌اي در اين ‌باره مطرح است. در ميان اين پرسش‌ها دو چيز به‎روشني از يکديگر قابل تمييز است: يکي اعتبار به عنوان فعلي که منشأ تحقق امور اعتباري است و ديگري خود امور اعتباري. در اين مقاله، بخشي از مباحث مربوط به اعتبار بررسي مي‎شود. مسئله‌ اصلي مقاله اين است که اعتبار، چه ويژگي‎هاي هستي‎شناختي‎اي دارد؟ در ذيل اين پرسش، به مسائل فرعي‌تري همچون نسبت اين فعل و آگاهي، مادي يا مجرد بودن آن و نيز چيستي غايت آن پرداخته شده است.

عرف‌گرایی ثبوتی در حوزه اخلاق، اعتقاد به این است که عرف را می‌توان به عنوان منشأ ارزش اخلاقی دانست. عرف‌گرایان ثبوتی به دو دسته قابل تقسیم هستند: دسته‌ای از ایشان بر نقش عرفِ فاقد پشتوانة واقعی در ثبوت ارزش اخلاقی تأکید می‌کنند و دسته‌ای دیگر بر نقش عرفِ واجد پشتوانة واقعی در ثبوت ارزش اخلاقی اصرار می‌ورزند. هر یک از ایشان بر مدعای خود دلایلی ارائه کرده‌اند که بررسی آنها به دلیل تأثیرات فرهنگی باورهای یادشده، ضروری به نظر می‌رسد. در این نوشتار سعی شده با تحلیل دیدگاه‌های مرتبط با دسته اول، دو دلیل از مهم‌ترین دلایل ایشان استخراج شود و بر اساس مبانی عقلی مورد نقد و بررسی قرار گیرد. بررسی دلایل عرف‌گرایان ثبوتی مورد بحث نشان می‌دهد دو دلیل «تفاوت‌های فرهنگی» و «احساسات عام بشر» با مشکلات نظری و عملی مواجه بوده، برای اثبات مدعای ایشان ناکارآمد است.