جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

روزگار امامت امامان(علیهم‌السلام) نشانگر آن است که دوران پیشوایی امام رضا (علیه‌السلام) با سایر ائمه (علیهم السلام) از جهات متعددی متفاوت بوده است. فضای فرهنگی-زمانی، حضور جریانات دینی-فرهنگی در خراسان و نیز عالمان و روشن‌فکران به عنوان نمایندگاننحله ها، مذاهب و ادیان در مجموع فضائی متفاوت را رقم می‌زد. در چنین فضائی، مناظرات امام (علیه‌السلام) در مجموع سیره پیشوایان از برجستگی ویژه‌ای برخوردار است.این مناظرات به لحاظ گوناگونی مخاطبان و تفاوت فضاهای گفت‌وگو از جهت درونمایه بسیار گسترده، ژرف و دارای ابعاد عظیمی است که در این پژوهش فقط از یک زاویه یعنی تجلی آموزه‌های قرآنی در مناظرات بدانها می‌پردازیم، تا بنگریم قرآن چگونه در این آموزه‌ها بازتاب یافته و امام (علیه‌السلام) با چه روشی از آموزه‌های قرآن بهره برده اند. بررسی لقب ویژه امام (علیه‌السلام) یعنی عالم آل محمد (علیهم‌السلام) و پیوند آن با فضای فرهنگی و اعتقادی، و نیز مناظرات و آنگاه تحلیل مفهومی و اصطلاحی مناظرات و طبقه‌بندی کردن درونمایه مناظرات امام (علیه‌السلام) موضوعاتی است که مورد بررسی قرار گرفته است. اگر در ضمن گفت‌وگو و مناظره ای به سبب نزول پرداخت شده و برای تفسیر آیه‌ای از آیه دیگر بهره برده شده است این‌ها همگی تحلیل گردیده است. مناظرات بر اساس مباحث توحید و صفات و افعال الهی، عصمت انبیاء و امامت پیشوایان طبقه‌بندی شده و با تأمل در نصوص، شیوه‌های بهره ‌گیری امام (علیه‌السلام) از آیات در تمتع، تحلیل و گزارش موضوعات یاد شده را گزارش نموده‌ام.

انسان، موضوع تعلیم و تربیت است؛ تعریف و ماهیت او، مبدأ و غایت او، ساختار آفرینش او و نیز ابعاد رفتاری او، فلسفۀ تعلیم و تربیت را از جهات گوناگون تحت تأثیر قرار می‏دهد. جهت‏گیری تعلیم و تربیت در مکاتبی که: انسان همسان حیوانات تعریف می‏شود، غایت او از سنخ هدف‏های محدود دنیوی است، ساختار وجودی او تک‏بعدی و جسمانی محض بوده و ویژگی‏های مطلوب او ناظر به صفاتی مشترک با حیوانات باشد، بسیار متفاوت است با جهت‏گیری آن در نظام فکری که به وجود فصل ممیّز انسان از حیوان، غایت̀مندی، ساختار وجودیِ دو یا چندبُعدی با اصالت روح و صفات الهی برای انسان قائل است. مولفه‎های تعلیم و تربیت به‏منزلۀ متغیرهای وابسته‏ای برای صفات انسان است و انسان‏شناسی دلالت-های فراوانی در چیستی، امکان و ضرورت، و چگونگی تعلیم و تربیت دارد. از آن̀جا که کامل̀ترین شناخت از انسان، با مراجعه به معرّفی خالق او به̀دست می̀آید، این پرسش مطرح است که آموزه‏های اسلامی، چه دیدگاهی دربارۀ انسان دارند و این دیدگاه چه دلالت‌هایی در فلسفۀ تعلیم و تربیت دارد؟ این رساله پرسش فوق را از دیدگاه آیت‌الله جوادی آملی، به‏عنوان یکی از برجسته‏ترین مفسران قرآن، که رویکرد صدرایی را در تفسیر آموزه̀های اسلامی معتبر و صحیح دانسته و نظریات ایشان بازتاب̀های فراوانی در میان اندیشمندان اسلامی داشته است، مورد بررسی قرار داده و بر پایۀ نگرش انتقادی به آن، چارچوب مفهومی جایگزین معرفی کرده است.از دیدگاه آیت̀الله جوادی آملی، انسان موجودی جسمانی روحانی است که قوام ماهیت او به روح الهی، تعلیم قرآن و بیان، فطرت، خلافت الهی و شکر است. برآیند این ویژگی̀ها به̀عنوان حیّ متأله، انسان را از سایر جانداران متمایز می̀سازد. تحصیل انسانیت و همۀ کمالات انسانی، در گرو رسیدن به مراتب حیات متألهانه است. این مبدأ صوری، پیوندی عمیق دارد با غایت انسان که "عبادت خدا" در مقام عمل، "شناخت اسما و صفات الهی" در مقام علم و معرفت، و "تخلق به اخلاق الهی" در ساحت اخلاق است. فطرت که ناشی از بُعد روحانی انسان است، مهم̀ترین سرمایه برای تحقق حیات متألهانه است و تکیه بر فطرت می̀تواند به همۀ شناخت̀ها، گرایش̀ها و اعمال انسان، در مسیر صیرورت آگاهانه و اختیاری جهت الهی دهد. در مقابل، طبیعت که ناشی از بُعد جسمانی است، زمینۀ گرایش به خوی̀ها و رفتارهای حیوانی در انسان ایجاد می̀کند. قلب انسان، حقیقت او، روح مجرد او، جایگاه فطرت و محل دریافت الهامات الهی است. عقل، از قوای ادراکی است که از گزند وهم و خیال مصون است و مطالب نظری و عملی را مورد بررسی قرار می̀دهد تا به حکمت نظری و حکمت عملی دست یابد. انسان دارای شئون علمی - مشتمل بر حواسّ، خیال، وهم و عقل - و شئون قدرت - شامل اراده و توانایی استعمار و تسخیر و توان برتر حرکتی - و غضب است که اعتدال همگی در قرار گرفتن تحت نظر عقل است. آزادی که نتیجۀ برخورداری انسان از عقل، و نافی جبر و تفویض است، امکان انتخاب مسیر زندگی را برای انسان فراهم می̀سازد. بر این اساس، تربیت فرایندی عقل̀محور است که ضمن اصالت بخشیدن به حیات متألهانه و حرکت در مسیر غایت آفرینش انسان، روابط مکانیکی را نفی می̀کند و پرورش عقل نظری را در سایۀ آزادی، مهم̀ترین وجهۀ همت خویش قرار می̀دهد. اقتضای شئون جسمانی - روحانی انسان، دسته̀بندی تربیت در دو گونۀ تربیت جسمانی و روحانی با زیرمجموعه̀های تربیت عاطفی، تربیت ارادی، تربیت عقلانی، تربیت اخلاقی و تربیت علمی – معرفتی است. متربی، محور تربیت است و اصول تربیت عبارت̀اند از: خدامحوری، عقلانیت و آزادی و آزادگی؛ و ...

هدف تحقیق بررسی سیر تاریخی و جایگاه علم متشابه القرآن ، معرفی چند اثر در این زمینه استخراج نمونه هایی از عبارات متشابه از قرآن کریم است روش تحقیق : در بررسی سیر تاریخی علم متشابه ، سعی بر معرفی تمام تالیفات بوده است همچنین از بین آنها، چند اثر که هر یک از جنبه ای دارای اهمیت بوده ، بطور اختصاصی و مفصل تر شرح داده شده جامعه آماری شامل : شامل نمونه گیری عبارات متشابه از حروف همزه از کتاب المعجم المفهرس لالفاظ و القران الکریم بوده است . همچنین کتب متعدد علوم قرآنی و تفسیر با تکیه بر کتاب المعجم الفهرس لالفاظ قرآن الکریم ، نرم افزارهای کامپیوتری قرآنی (قرآن - قدر) بوده است نتیجه کلی : با ارائه طریق برای تثبیت حفظ قرآن در اذهان حافظان قرآن و معرفی متشابهات قرآن جهت فهم بهتر قرآن کریم و مقایسه تطبیقی بین آیات شریفه است نتایج علمی نظیر تاکید بر عدم وجود تناقض در قران و علت یافتن به سندی که بر عدم تحریف لفظی قرآن دلالت کند، دقت هرچه بیشتر در تفسیر بخصوص تفسیر قرآن به قرآن نتایج عملی نظیر نشانه گذاری آیات برای حافظان قرآن ، ارائه طریق برای نحوه کتابت هرچه زیباتر و موزون تر قرآن کریم

«میزان» به عنوان یکی از آموزه‌های قرآنی و دینی، از مراحل سنجش اعمال در قیامت است. «میزان» در لغت به معنای «وسیلۀ سنجش و اعتدال» است. «میزان» تنها به سنجش اجرام خلاصه نمی‌گردد و کاربردهای فراتری از ترازوی ظاهری دارد چه حقیقی باشد مثل «میزان الحرارة» و چه مجازی مثل وزن شعر وترازوی عدل.«میزان» در قرآن به دو گونۀ کلی به کار گرفته شده است: ترازوی داد و ستد در دنیا، ترازوی اعمال در روز جزا. «میزان» مورد اتفاق تمام مسلمین است ولی در مورد آن، سخنان مختلفی بیان می‌شود. برخی می‌گویند «میزان» در روز جزا ترازویی است مثل ترازوی دنیایی(نظریه «میزانِ محسوس»)، اکثر اهل سنت قائل به این سخنند؛ برخی دیگر «میزان» در آموزه‌های دینی را تمثیلی از عدل و برقراری آن در روز جزا می‌دانند(نظریۀ عدل)، این سخن در بین شیعیان و معتزله رایج است؛برخی معتقدند که «میزان» در روز جزا امامان معصوم و حجج الهی هستند که به وسیلۀ آنها اعمال سنجیده می‌شود(نظریه «میزان به معنای حجج الهی»)، این بیان نیز در کتب روایی شیعه است؛ و علامه طباطبایی براساس آیۀ اعراف/8، این معیار را حق می‌داند(نظریۀ حق) برخی نیز در جمع‌بندی آیات تنها به معنای لغوی آن بسنده می‌کنند(نظریۀ معنای لغوی).در این رساله فارغ از نتیجۀ نهایی، کاملترین استدلال‌ها، آیات و روایات با چینش معناداری برای اثبات هر یک از نظریه‌ها آورده شده است.بیشترین بحث‌ها بین نظریۀ «میزان محسوس» و «عدل» است.مهمترین اشکال به نظریۀ «میزان محسوس»، «نبودِ قابلیت وزن شدن برای اعمال» است. اهل سنت در پاسخ به این اشکال، سخنانی مثل وزن شدن نامۀ عمل، تبدیل شدن اعمال به اجرام توسط خداوند و تغییر وزن خود افراد با اعمالشان بیان می‌کنند و برای اثبات آن نقل‌هایی را می‌آورند که ضعف مستندات (معمولا نقل‌ها از غیر پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) است و نیز تنها در کتب اهل سنت بیان شده است) باعث شده است که این نظریه رد شود. در مقابل اشکالی بر نظریۀ عدل گرفته می‌شود مبنی بر اینکه این نظریه موجب منتفی شدن اصلِ وجود «میزان» در قیامت می‌شود. این سخن درست است اما باید دید که مستندات این نظریه در مقابل این اشکال یارای مقابله دارند یا نه. مقدمات این نظریه به وسیلۀ آیات، روایات و لغت قابل اثبات است، اما مستندات این نظریه(مخصوصا روایت امام صادق (علیه السلام)، مهمترین دلیل نظریۀ عدل) بیانگر رد وجود «میزان» نمی‌کنند و تنها نظریۀ «میزان محسوس» را رد می‌کنند.مرز نظریۀ مختار، «میزان محسوس»و ردّ اصلِ وجود «میزان» است. با تقریر جدیدی از روایت امام صادق (علیه السلام)، بیان جدیدی از نظریه عدل شکل می‌گیرد که این نظریه را نیز مثل نظریات «حجج الهی» و «حق» در دامنه نظریات مختار قرار می‌دهد.نظریۀ عدل گستردگیِ بیان بسیار بیشتری میان مفسرین شیعه و سنی دارد، هرچند نظریه حجج الهی به علت مستندات بیشتر و محکم‌تر، استحکام بیشتری دارد.نظریۀ حق نیز با پشتوانۀ قرآنیِ و همگانی بودن آن(می‌تواند مورد قبول شیعه و سنی باشد)، موجب تقویت آن در بین نظریات می شود. هر چند می‌توان هر یک از نظریات مختار را، منظر و بیان متفاوتی از یک واقعیت دانست.فصلی به شاخصه‌های «میزان» از منظر روایات پرداخته شده است که مهمترین بخش آن‌، دلایل سنگینی و سبکیِ «میزان» در روایات است. مهمترین نتایجی که در بخش پاسخ به سوالات حاصل شد، از این قرارند: دلیل کاربرد «میزان» به صورت جمع(موازین) در قرآن این است که «موازین» جمعِ وزن شونده‌ها(تعدد اعمال هر فرد مثل روزه‌ها، نمازها و ...)را نشان می‌دهد؛ اینکه برای عده‌ای از بهترین افراد مثل امامان و انبیا و شقی‌ترینِ بشر مثل کافران، ترازویی نهاده نمی‌شود، از مسلمات قرآنی و حدیثی است؛ معنای سنگینی و سبکی ترازو، رجحان نیکی‌ها بر بدی‌هاست. نحوۀ سنجش در «میزان» نیز در فصل پاسخ به سوالات بررسی شده است.

نظام علیت فلسفی، در حدّ «نیاز پدیده به پدیدآورنده» متوقف نشده، و بر لزوم ضرورت علّی- معلولی و نیز تعلق هر معلول خاص به علت معین تأکید و اصرار دارد، لذا نظامی ثابت و غیر قابل تغییر و تبدیل، برای کل عالم هستی رقم زده است. این نظام، از علت العلل شروع شده و تا پایین ترین مراتب هستی، ادامه می یابد. در این دیدگاه، گمان می شود که تغییر در عالم، بنابر دلیل عقلی محال است، بدین روی این امر را حتی از ناحیه خدای متعال نیز ممتنع دانسته اند. در عین حال تصور می شود که به قادریت خداوند نیز خللی وارد نمی شود، چون قدرت، بر امور محال تعلق نمی گیرد. به همین ترتیب، دیدگاه خاصی در خصوص معنی صحیح عدالت خداوند متعال طرح شده است که کاملا با مبانی فوق الذکر ارتباط دارد. مقاله حاضر، می کوشد این نظریه را تبیین کرده و نسبت آن با آیات و روایات، را بسنجد.

از دیدگاه آیت‌الله جوادی آملی، تعریف انسان عبارت است از: حیّ متأله. این مقاله درصدد است با روش تحلیل منطقی، نظریه‌ی «حیّ متألّه» در تعریف انسان را موردبررسی و نقد قرار داده و نظریه‌ای ارائه نماید که سازگاری بیشتری با آیات و روایات دارد. از جهت روشی، اولاً روش قرآن در معرفی مهم‌ترین ویژگی‌های ذاتی انسان، با مسیر پیموده‌شده در این نظریه یکسان نیست و ثانیاً حتی در حد استشهاد بر این نظریه، مراجعه‌ای به روایات صورت نگرفته است. از جهت مبنایی، این نظریه بر انگاره‌ی «حیوان بالفعل و انسان بالقوه بودن انسان در هنگام ولادت» استوار شده که با مستندات قرآنی و روایی سازگاری ندارد. ازنظر محتوایی، علاوه‌بر اینکه در این نظریه، حیات متألهانه ویژگی بالفعل ذاتی نیست، سعه‌ی شمولی آن نیز افراد بسیار اندکی را شامل می‌شود و آیات قرآن عامل خروج از انسانیت و سقوط به دوزخ را عدم‌بهره‌مندی از عقل دانسته و روایات نیز مهم‌ترین ویژگی ذاتی انسان را عقل معرفی کرده‌اند.

چکیدهمسأله تربیت در همه ادیان و مکاتب مسأله‌ای مورد توجّه و بااهمیت است. تربیت بر اساس تفکر و اعتقاد هر مکتب و دینی، تعریف متفاوتی دارد. اما به طور کلی تربیت، آموزش یک سری مبانی و معارف در هر دین و یا مکتب است.پس از قرآن کریم، نهج البلاغه غنی‌ترین منبع معارف اسلامی و الهی در زمینه‌های تربیتی، سیاسی و مدیریتی است. نامه‌های امام علی۷ به کارگزاران مملو از آموزه‌ها و گزاره‌های تربیتی و مدیریتی است که در قالب‌های بیانی موعظه، تذکّر و هشدار بیان شده‌اند. در این پژوهش برآنیم تا به بررسی آموزه‌های تربیتی و مدیریتی در نامه‌های امام علی ۷ به کارگزاران و نقش آموزه‌های تربیتی در مدیریت بپردازیم. از بررسی آموزه‌های تربیتی و آموزه‌های مدیریتی، یک سری اصول تربیتی و مدیریتی نظیر: اصل دین مداری، پرواپیشگی و پرهیزکاری، رفق و مدارا، رازداری، آخرت‌گرایی، اصل مشورت و رایزنی، عدالت ورزی، نظارت و بازرسی، صراحت و صداقت، حق‌مداری، وفای به عهد، امانت‌داری و قاطعیت در برخورد، استخراج کرده‌ایم که این اصول تربیتی و مدیریتی در جهت تربیت مدیرانی کارآمد و شایسته و کاردان در نظام و حکومت علوی، با هم، هم سو و هماهنگ هستند. هم آموزه‌های تربیتی و هم مدیریتی تربیت سیاسی کارگزاران را منتج می‌شود. و در نهایت نظام اسلامی، مدیران و کارگزارانی متعهد، و شایسته را پرورش می‌دهد که هم حقوق و حدود الهی را در جامعه اجرا می‌کنند و هم عدالت اجتماعی را برقرار می‌کنند. این تحقیق جنبه نظری دارد و روش پژوهشی آن توصیفی ـ تحلیلی است و روش جمع‌آوری اطلاعات کتابخانه‌ای است. گونه‌های آموزه‌های تربیتی در نامه‌های امام علی۷، یا به صورت موعظه و سفارش هستند و یا تذکّر و یادآوری. گونه‌های آموزه‌های مدیریتی نیز به صورت موعظه و سفارش و گاه هشدار و تهدید بیان شده‌اند. آموزه‌های تربیتی مسئولیت تربیت اخلاقی و فکری کارگزاران را بر عهده دارد و می‌توان گفت که آموزه‌های تربیتی، آموزه‌های مدیریتی هستند که ناظر به جنبه اخلاقی و فکری کارگزاران می‌باشند و آموزه‌های مدیریتی بر جنبه عملی و رفتاری کارگزاران توجّه دارند. و آموزه‌های تربیتی و مدیریتی در پی تربیت مدیرانی کارآمد و لایق در همه ابعاد مدیریتی هستند. گونه‌های آموزه‌های تربیتی نیز روش‌های تربیتی حضرت علی۷ هستند که به صورت قالب‌های بیانی، آموزه‌ها را در آن قالب‌ها بیان فرموده است و با لحن این آموزه‌ها سعی در تربیت کارگزاران دارد.

مطالعه و بررسی ادوار مختلف جنگ و ماهیت و نقش آن بر زندگی انسان‌ها از اهمیت بسزایی برخوردار است. برخلاف رویکرد خوش‌بینانۀ‌ عصر مدرن نسبتبهمراعات حقوق انسانی و اصالتانسانیا اومانیسم،در بعدنظری، در عرصه عمل، بشریتغربیدر جنگ های دوران مدرن نه تنها بهمراعات حقوق انسان ها نائل نیامدهاستبلکه از سویی بشریترا در معرض نابودی قرارداده و از سوی دیگر کرامت او را لکهدار ساخته و با نگاه سلطه ‌گرانه نسبتبهبشر زمینهانحطاط اخلاقی او را در ابعادگوناگونجنگ‌سخت و مهمتر از آن در عرصهجنگنرمفراهمآوردهاست. ایندر حالی است که در مقابل در مکتب انسانی اسلام، «انسان» دارای کرامت ذاتی است. پیامبر بزرگاسلام و پیشوایانمعصوم این مکتب الهی همگی به این موضوع توجه خاصی در نظر و عمل نشان داده‌‌اند. براین مبنا کرامت انسانی، اصلی پذیرفته شده است که سبب می‌شود بشر حتی در مواقع جنگ نیز اصولی برمبنای حقوق انسانی میان خود برقرار کرده و با مراعاتآن‌ها کرامت نوع بشررا پاس بدارد و بهجنگنیز تصویر انسانی داده و آن را بر مبنای عدالت تحقق بخشد. در مکتب اسلام، امیر مومنان ۷به عنوانقهرمانبزرگاسلام، امام و رهبر منصوصالهی پای بندی خویش نسبتبهاصل کرامت انسان و مراعاتاصول انسانی در جنگرا هم در نظر و همدر سیرهعملیدر جنگ‌های خود با دشمنان آشکارا به نمایش گذاشتهاست. بنابراین، در این پژوهش تلاش داریم تا نظریات امام علی ۷در زمینه‌ی اصول انسانی حاکم بر نبرد را مورد پژوهش قرار داده و پس از آن به بررسی اصول جنگی مدرنیته و سرانجام مقایسۀ این دو دیدگاه با یکدیگر بپردازیم. با توجه به اینکه امروزه در جهان با دیدگاهی بسیار نامناسب نسبت به اسلام مواجهیم، در نتیجه ضرورت دارد تا به منظور بیان اصول انسانی مورد قبول دین اسلام به ارائه‌ی چنین پژوهش‌هایی بپردازیم و ابعاد مبهم و ناشناخته‌ی این موضوع را روشن نماییم. این پژوهش با روش مقایسه‌ای و رویکرد توصیفی ـ تحلیلی صورت گرفت و نتایج حاصل از آن نشان می‌دهد که امام علی ۷ بر مبنای ایمان بهتوحید و عدل الهی، اخلاق متعالی و اصل کرامت انسان، اصول انسانی بسیاری را در خصوص جنگ مورد توجه قرار داده‌اند که از آن میان می‌توان گفت که ایشان معتقدند که جنگ و هدف از آن به منظور کسب رضای پروردگار صورت می‌گیرد و در نتیجه نمی‌باید در طول جنگ، به افراد غیرنظامی و حتی محیط زیست آسیب رساند؛ این در حالی است که نبردهای دوران مدرن، این اصل را پذیرفته‌اند اما با توجه به کاربرد سلاح‌های کشتار جمعی، عملاً اصول و قوانین جنگی به زیر پا نهاده می‌شوند.کلمات کلیدی: اصول انسانی، جنگ، امام علی، عصر مدرن.

چکیدهیکی از مسائلی که در جهان اسلام، پس از رحلت رسول اکرم۶حادث شد این بود که مسلمانان سفارش حضرت را در مورد تمسک به دو یادگار ایشان (قرآن و عترت)برای مصون ماندن از گمراهی را به فراموشی سپرده و به صورت فرق گوناگون و ملل متفرقه شدند. در روزگار معاصر که داعیه حسبنا کتاب‌الله و رویۀ انکار اهل بیت:و فرمایشات ایشان شدت گرفته، لازم است تا برای اثبات مدعای خود به آیات قرآن استناد کنیم و این راه جز از طریق مراجعه به عالم به کتاب و قرآن ناطق پیمودنی نیست.در این تحقیق، به عنوان نمونه، خطبۀ حضرت صدیقه۳ مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت و سعی شد تا مستندات قرآنی آن در امر امامت در ۳ ساحت استخراج گردد. این مستندات شامل آیات صریحی که حضرت تلاوت کردند و مضامینی از خطبه که که با آیات قرآن مطابقت و موافقت دارد می‌شود.درخطبۀ حضرت صدیقه۳، معروف به خطبۀ فدکیه، حضرت با استناد به آیات قرآن انحراف جامعه را از مسیر تعیین شده در امر رهبری بیان می کنند. بررسی روایات ذیل این آیات، مشخص می کندکه حضرت با قصد یادآوری شفارشات پیامبر اکرم ۶و امر الهی در مورد رهبری جامعه آیات را ذکر کرده اند تا بعنوان مدرکی برای همگان، گویای این امر باشد که مدعیان حسبنا کتاب الله، با غصب خلافت از کتاب خدا وند نیز اعراض کرده اند.بنابر این جویندگان حقیقت برای دست یابی به واقعیت در امر امامت، باید به سخنان عالمان واقعی کتاب خدا (بر طبق حدیث ثقلین) مراجعه کنند.کلید واژه:احتجاج، امامت، حضرت زهرا۳، قرآن، تفسیر.

چکیده:امامت موضوع بسیار مهم و اساسی و البته مورد اختلاف بین فرق اسلامی است، از سویی دیگر تمام فرق اسلامی در قرآن متفق القول هستند، بر همین مبنا بر آن شدیم در تحقیق پیش رو مسئله امامت در قرآن مورد مداقه قرار گیرد.