جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

اقتضای گفت وگو در درجه اول این است که طرفین گفت وگو، بی لکنت و بی آنکه حرفشان حمل بر شائبه‌های سیاسی و عقیدتی شود، سخنانشان را بگویند و درباره مسائل فیمابین رأی و عقیده خویش را ابراز کنند. سخن در باره علوم انسانی نیز از همان مباحثی است که گفت وگو درباره‌اش با رویکردهای سیاسی عجین شده، بر همین اساس، اصل و فرع موضوع در پس ابر ضخیمی از سوءتفاهم گرفتار مانده است. اگر سودای اسلامی کردن علوم انسانی را در سر داشته باشیم، لازمه‌اش آن است که آرای مخالفان و منتقدان را بی کم و کاست بشنویم و با آنها وارد گفت وگو شویم. روزنامه اعتماد بنا بر وظیفه رسانه‌ای‌اش بر خود فرض می‌داند تا اسباب گفت وگو در این باب را فراهم آورد و نحله‌های مختلف فکری را به میدان بحث و تبادل نظر فرا بخواند. باشد که از این رهگذر بتوانیم به رونق محافل فرهنگی و فکری ایران عزیز کمک کنیم.

عبدالکریم سروش نیز از جمله متفکرانی است که به بحث پیرامون حرکت امام حسین (ع) پرداخته است.

عبدالکریم سروش در آخرین سخنرانی خود درباره دین و قدرت، پیامبر اسلام را اقتداگرا خواند و سخنانی را مطرح کرد که اهل فن و اساتید حوزه و دانشگاه آن را نادرست شمرده و به آن پاسخ داده اند.

اگر کسی که به قرآن مراجعه می‌کند، آن مراجعه، به صورت مقطعی و گرفتن برخی از آیات بدون توجه به قواعد و اصول باشد تبعاً انسان را به انحراف می‌کشاند.

سخنرانی دکتر عبدالکریم سروش با عنوان «دین و قدرت» که طی دو جلسه و در دی ماه ۹۹ انجام گرفت از نظر تاریخ اسلام‌شناسی معاصر واجد اهمیت است. نوشته پیشین ابتدا به شرح نظریه مطرح در آن سخنرانی (نظریه پیامبر مقتدر) پرداخت و اینک برخی ملاحظات در ادامه می‌آید: