جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

مدیریّت اسلامی مبتنی برجهان بینی دینی و از الزامات جامعة اسلامی است. بنابراین، باید به دنبال شناخت ویژگی هایی بود که با خلقت و فطرت انسانی همساز و متقارن باشد. بی شک چنین معیارهایی را باید در قرآن و نهج البلاغه و کلام معصومین، علیهم السّلام، جستجو کرد. در این راستا، در مقالة حاضر، به تعریف مدیر و مدیریّت پرداخته شده است و معلوم شده که آن مفهوم ذهنی که از مجموع رفتار مدیران درک می کنیم، مدیریّت نام دارد و مدیر کسی است که می تواند فعّالیّت های افراد را برای رسیدن به هدف یا اهداف معیّنی هماهنگ و به صورت شایسته ای سازمان دهد. در ادامه به شناخت ویژگیهای شخصیّتی مدیر، از جمله ایمان، تقوا و ... پرداخته و تلاش شده است که دیدگاه قرآن و نهج البلاغه دراین زمینه، مورد توجّه قرار گیرد. همچنین از نقطه نظر مفسّران عالی مقام و صاحب نظران نیز استفاده شده است.

مدیریّت اسلامی مبتنی بر جهان بینی دینی است که حاصل مفاهیم قرآن، نهج البلاغه و فرمایش اولیاء الهی می باشد. از این روی، مدیران جامعة اسلامی باید دارای ویژگی هایی باشند تا بتوانند با استخراج آن مفاهیم و در هم آمیختن آن ها با توانایی های ذاتی و شخصیّتی خود به مدیرانی تبدیل گردندکه از عهدة وظایف و تکالیف الهی و اجرایی برآیند. همچنین باید با شناخت آفات و آسیب های این مقام، راه عبور سالم از آن ها را یافت و در انجام وظایف از آن ها دوری کنند. از آنجا که ویژگی های منفی مدیران، شخصیّت آنان رافرسوده، دریچه های تعامل متقابلِ فی ما بین را مسدود نموده است و به حُسن روابط، خدشه وارد می نماید. در مقالة حاضر به بُعد شناخت آفات پرداخته شده است و در این راستا، تعریف مدیریّت، مدیر و آفت بیان شده، سپس بعضی از آسیب های مدیریّت از جمله، تکبّر، جاه طلبی و ... مورد بررسی قرار گرفته است.لذا دیدگاه قرآن و نهج البلاغه مورد توجّه قرار گرفته است و از نقطه نظرات مفسّران عالی مقام و صاحب نظران استفاده شده است.

«سِحر»درلغتبهمعنىهرکارییاچیزىاستکهمأخذآنمخفىوپنهانباشد، ولىدر عرفعامغالباًبههمانکارهاىخارق العاده اىمى گویندکه بااستفادهازوسایلمختلفانجاممى شود.سِحر امری آموختنىاستو منشاء آن ابلیس است، لذاکسانی که از سِحر استفاده می کنند، با شیاطین در ارتباط هستند.باتوجّهبهتصریحخداونددرآیاتقرآن در باب مسألة سِحر، می توانبهایننتیجهرسیدکهبرخیازشعبه هایسِحرازامورواقعیاست، ولی اسلام،رفتن به سوی این امور و استفاده از آن را به شدّت نهی می کند. همانگونه که در دین یهود نیز سِحر مورد نهی فراوان قرار گرفته، هرچند که قوم یهود بسیار مرتکب این گناه می شوند. البتّه یادگیری سِحر به طور کُل حرام نیست و مردان خاصّ خود را می طلبد (؛ زیرا درغیر این صورت، آثار مخرّب فردی و اجتماعی یا حتّی خانوادگی به بار می آورد).در این تحقیق، پس از بررسی معنای لغوی و اصطلاحی سِحر و واژه های مرتبط با آن، سِحر از دیدگاه اسلام و یهود مورد توجّه قرار می گیرد و سعی خواهد شد ضمن بیان شعبه های مختلف آن، موارد واقعی از غیرواقعی بازشناسی شود و مصادیق و نیز حُکم آن از منظر اسلام و تورات تبیین شود.

بحثی که به طور گسترده در رساله طرح شده، درباره «رهیافت متکلّمین و حکمای مسلمان در لزوم بعثت» است.در این بحث، ابتدا به ذکر مبادی تصوّری از معنای لغوی و اصطلاحی و کاربردهای قرآنی و تفاوت رسول و نبیّ، و نبوّت و رسالت پرداختیم; سپس به ذکر مبادی تصدیقیه بحث به سخن نشستیم. محور اساسی در این بحث، مسأله حُسن و قبح عقلی و زیر مجموعه های آن، قاعده لطف و وجوب علی اللّه است; بدین جهت، به شکل مفصّل درباره هر یک سخن گفتیم و دیدگاه های گوناگون را در آن مطرح کردیم.پس از آن، به مسأله حُسن بعثت پرداختیم و به این نتیجه رسیدیم که دیدگاه های کلامی و فلسفی در بحث مزبور، مورد اتّفاق است و تمام گروه های کلامی و فلسفی (غیر از حنابله و اهل حدیث) آن را نیکو می شمارند. در پایان بحث اصلی را که رساله برای آن ترتیب یافته بود، آغاز کردیم و لزوم بعثت را از زوایای کلامی و فلسفی به نظاره نشستیم و رهیافت های هر یک از نمایندگان فیلسوفان و متکلّمان را در این باب بررسی کرده، به این نتیجه رسیدیم که از متکلّمان، اهل حدیث و اشاعره بعثت را لازم نمی دانند و دلیل اصلی آن ها به ترتیب، توجّه نکردن به مباحث نظری در مسائل اعتقادی و دخالت انسان در کار فرمانروای مطلق جهان است. آنان معتقدند: مملوک را نرسد که در کار مولا دخالت کند.اساس سخن آن ها در عدم پذیرش اصل حُسن و قُبح عقلی ریشه دارد.امامیه، معتزله، ماتردیه و فیلسوفان اسلامی در مسأله وحدت نظر دارند و محدودیت عقلانی انسان را دلیل لزوم تکلیف می دانند; ولی در راهبردهای خود متفاوتند. اساساً دیدگاه های کلامی، دیدی جامعه گرایانه (فردی و اجتماعی * دنیایی و آخرتی) دارند که بر قاعده لطف مبتنی است; ولی مکتب های فلسفی، بعثت را از طریق زندگی اجتماعی اثبات می کنند و صرفاً دیدی جامعه شناختی دارند و از دیدگاه فلسفه سیاسی به قضیه نگریسته اند; البتّه در چگونگی استدلال از این دیدگاه، بین رهیافت های فلسفی به ظاهر تفاوت وجود دارد.