جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

این مجموعه با عنوان« عقاید توحیدی مسیحیت در آینه نقد» می باشد. با وجود اختلاف هایی که در فرقه ها و مسلک های این دین وجود دارد اما اکثر آن ها در اصل عقاید توحیدی با هم مشترک هستند از جمله الوهیت مسیح و تثلیث. که این ها مهمترین شاخصه مسیح و محور تعالیم مسیحیان می باشد، هر چند که در نحوه اجرا و جزییات آن ها ممکن است تفاوت هایی با هم داشته باشند که سعی شده این عقاید نقد و بررسی شود. در این پژوهش ابتدا به تاریخچه مسیحیت، تولد مسیح، کتاب مقدس، فرقه های مسیحی و آیین مقدس مسیحیان پرداخته شده است. و در ادامه اینکه چگونه این دین آسمانی دچار تحریف شده است و از کی این تحریفات دارد وارد این دین مقدس شده است. تحریفاتی که برخی مخالف با عقل می باشد. همچنین در ادامه تحقیق به بحث توحید اشاره می شود و مقایسه بین توحید در اسلام و مسیحیت پرداخته شده است و اینکه توحید نزد مسیحیان متفاوت با توحید مطرح شده در اسلام می باشد و همچنین به نقد الوهیت مسیح اشاره می شود و این نظریه از نظر خود کتاب مقدس علما و دانشمندان مسیحی و قرآن و عقل نقد شده است که مثلا اعتقاد به الوهیت مسیح برگرفته از یک تحریف در این دین می باشد و در ادامه پژوهش به عقیده دیگر مسیحیان ( تثلیث) پرداخته شده که ابتدا تاریخچه پیدایش این عقیده و سپس نقد و بررسی آن صورت می گیرد و که اگر این عقیده درست بررسی شود متوجه خواهند شد که باطل است هر چند خود مسیحیان به بطلان آن رسیده اند اما به خاطر تعصب آن را تعبداً پذیرفته اند. روش تحقیق این مجموعه کتابخانه ای بوده و در ابتدا مقالاتی مطالعه شده تا آشنایی حاصل شود و سپس نوشتن صورت گرفت. در این پژوهش از منابع تفسیری مثل « نمونه» از مکارم شیرازی « المیزان» از علامه طباطبایی و کتب دیگر چون« مسیحیت شناسی مقایسه ای» از محمد رضا زیبایی نژاد « تولدی نو» از علی الشیخ « ادیان زنده جهان» از رابرت ا.هیوم « کلیات منتهی الامال» عباس قمی استفاده شده است

وقتی سخن از زبان متن در میان باشد، نظر زبان شناسان و منتقدان ادبی، بیشتر به وجه نوشتاری معطوف است، وجهی که در تقابل خود، وجه گفتاری را به یاد می آورد. تقابلی که از زمان پدیدآمدن خط تاکنون، در نظر پژوهش گران زبانی بوده است. پس از توجه و اهمیتی که فردینان دوسوسور به نمود برجسته گفتار بخشید و نوشتار را شکل ناقص گفتار به شمار آورد، زبان شناسان هر جا از تقابل نمودهای زبانی سخن گفتند، بیش تر به همین زبان نوشتار و گفتار بسنده کردند؛ در حالی که نیک می دانستند، زبان نمودهای کم رنگ تری نیز دارد؛ البته زبان شناسان و جامعه شناسان و حتی روان شناسان در غرب، به برخی از وجوه نمودهای دیگر که بار انتقال پیام را به دوش دارد، اشاراتی کرده و مقالات و کتاب هایی نوشته اند؛ اما آن چه در این مقاله، با عنوان «نمود ایما» یا «زبان ایما» خوانده شده، نه از شمار آن اشارات و کنایاتی است که به عنوان «غیر کلامی»، مطرح است و نه آن که به عنوان «زبان بدن» از آن یاد می کنند؛ بل که نمود دیگری است که به نظر نگارنده تا کنون مورد توجه ویژه ی دانش مندان قرار نگرفته است. نمودی که به هر حال تاب و توان انتقال مبلغی از معانی و احساس را در خود دارد و در ارتباطات روزمره ی مردم و در همه ی زبان ها، نقش به سزایی را بازی می کند. آن چه در این مقاله مورد ارزیابی و تحلیل قرار گرفته، پس از بیان مقدمه ای لازم، اهتمام در برجسته ساختن همین نمود ایمایی زبان در متن مقالات شمس تبریزی بوده است. بدین لحاظ ما خود را موظف دیدیم تا حد نیاز فضای این نوشته، به پی جویی رد پای چنین نمودی در متون دیگر نیز بپردازیم؛ اما به سبب محدود بودن فرصتی که در اختیار این مقال است و نیز نبودن سابقه پژوهش در این خصوص، مبحث چون و چرایی فلسفی و روان شناختی دخالت برجسته این نمود در وجه نوشتاری، هم چنان ناتمام مانده است.

دیوان خاقانی، مجموعه ای است از شعرهای دشوار و دیریاب، از آن روی که خاقانی مهارتی خاص در پیچاندن معانی آشنا و خلق ترکیبات، تعبیرات و تشبیهات تازه و ناآشنا دارد؛ یکی از این دشواری ها، بیتی است از قصیده منطق الطیر که در توصیف خانه کعبه سروده شده و در این توصیف به پوشش کعبه اشاره رفته است. قزائت «رومی خطاب» در بیت مذکور، به باور نویسندگان این مقاله، سبب انحراف در معنای بیت و رنگ پوشش کعبه بوده است. در این مقاله سعی شده است برای رفع ابهامات موجود، ابتدا گزینش نسخه بدل درست تر مورد بررسی قرار گیرد و سپس با بیان توضیحاتی درباره جنس و رنگ پوشش کعبه به تبیین و توضیح نکات مبهم در بیت پرداخته شود.

نقد و تحلیل آثار ادبی در گذشته به منظور تشخیص سره از ناسره بود؛ اما اکنون از دید ساختگرایان هدف از نقد، شناخت ساختارهای زبانی متن و تحلیل بنیادهای معنوی آن است. یکی از ارمغان های مکتب ساختگرایی برای ادبیات، ایجاد مباحث روایت شناسی است. بنابر نظریه های روایت شناسی، می توان داستان رستم و سهراب را به عنوان یک روایت در دو سطح داستان و کلام (گفتمان) بررسی نمود: در سطح داستان با تکیه بر نظریات تولان و مارتین، ارزیابی رویدادهای به هم پیوسته، چگونگی شکل گیری بحران و فرایند گذر از بحران بررسی می شود، و بنابر الگوی گرماس، نقش شخصیت ها در پیشبرد داستان و ارتباط آنها با زمینه داستانی مدنظر است. در سطح کلام یا گفتمان بنابر «دید روایی» راجر فالر، موقعیت فردوسی به عنوان راوی، نوع ارتباط و نگرش راوی نسبت به شخصیت ها و تاثیر آنها در روند روایت ارزیابی می شود.