جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهش حاضر متشکل از سه بخش کلیات، مبناگرایی اسلامی (علامه طباطبایی و استاد مصباح) و رابطه علم حضوری و مبناگرایی است. در بخش اول به مبادی تصوری مسأله، یعنی تبیین مبانی، ارزش، شناخت، و دیدگاه‌های مختلف درباره معیار و نقد آن‌ها پرداخته شده است و در اخیر به دیدگاه برگزیده که همان مبناگروی عقل‌گرا است پرداخته‌ایم. در بخش دوم مبناگرایی اسلامی را به طور فشرده به رشته تحریر درآورده‌ایم و در آن بداهت و یقین‌آوری قضایای بدیهی منطق کلاسیک بررسی شده است. در بخش سوم رویکرد استاد مصباح و مرحوم علامه را در باب توجیه قضایای بدیهی در حد رساله خود منعکس نموده‌ایم. به نظر ما این دیدگاه که ریشه بدیهیات را در علم حضوری می‌داند به خوبی از عهده تبیین مسأله مطابقت قضایا با واقع، برمی‌آید و هیچ‌گونه تردیدی در باب مطابقت باقی نمی‌گذارد.

معجزه عمل خارق‌العاده‌ای است ک از طرف خداوند برای اثبات ادعا و صدق گفتار پیامبران، به آنان داده می‌شود، و یکی از راه‌های شناخت عمومی پیامبران است. پیامبر گرامی اسلام( قرآن کریم را سند صدق نبوت و معجزه اصلی خود معرفی نموده، و قرآن نیز در چندین آیه به اعجاز خود اشاره کرده است. پژوهش حاضر با روش عقلی، به بررسی دلایل کلامی اعجاز قرآن پرداخته است. آن‌چه به‌عنوان معجزه ارایه می‌گردد باید کاری خارق‌العاده و همراه با تحدی بوده، و نوع بشر از آوردن مثل آن احساس عجز نماید. از ویژگی‌های اعجاز قرآن نیز آن است که در تمام بسترهای تاریخی و اجتماعی تازگی داشته، و مبارزه‌طلبی می‌کند. قرآن بر خلاف سایر معجزه‌ها، دارای نقش هدایتی و تربیتی بسیار برجسته‌ای است. قرآن کریم از سوی رسول خدا به‌عنوان یک سند فراتر از قدرت بشری معرفی گردیده، و دشمنان نیز به ناتوانی خود در برابر آن اعتراف کرده‌اند. در طول تاریخ، همگان پذیرفته‌اند که قرآن از نظر آراستگی ظاهری، ترکیب و چینش کلمات و ارتباط آن‌ها، و نیز در بعد ارزش‌های محتوایی، بی‌نظیر و خارق‌العاده است. از حیث اعجاز محتوایی می‌توان به هماهنگی میان ظاهر و باطن آیات قرآن اشاره کرد. همچنین خبردادن قرآن از سرگذشت اقوام پیشین، حوادثی که در پشت پرده در حال وقوع است، و یا پیشامدهای آینده، از دیگر وجوه اعجاز قرآن است. قرآن از نظر استدلال نیز یک معجزه است؛ زیرا مخاطبان خود را از هر قشر و در هر سطحی که باشند، با منطق و استدلال راهنمایی می‌کند. همچنین قرآن یک کتاب علمی محسوب می‌شود که پرده از رازهای خلقت برداشته و برای خلاقیت و کشف اسرار نهفته در نظام هستی، اهمیت بسیاری قایل است. و این همه در حالی است که آورنده آن، نزد هیچ‌کس درس نخوانده و سواد نیاموخته است. امامان معصوم( نیز همواره وجوه اعجاز قرآن کریم را مورد تذکر قرار می‌دادند.

در این نوشتار، پس از بحث لغوی، به تفصیل از معنای اصطلاحی امامت از دیدگاه اندیشمندان و متکلمان شیعه و اهل سنت ( با لحاظ ترتیب تاریخی ) سخن به میان رفته، آنگاه کاربرد واژه ولایت - به عنوان اولین ممولفه امامت - در علم فقه و علم کلام بازخوانی شده است. در ادامه 5 مولفه دیگر که مشترک میان فریقین است تبیین و سپس مولفه های اختصاصی که آشکار کننده تفاوت ماهوی امامت نزد شیعه و اهل سنت است مورد دقت قرار گرفته است.

شهید مطهری امامت را به معنای رهبری انسان ها در مسیر کمال و معنویت دانسته و آن را در شان انسان های رشد یافته و کامل می داند. همچنین ولایت را به عام و خاص تقسیم کرده است. دکتر شریعتی امام را به معنای نمونه، الگو و هم به معنای رهبر و پیشوا معنا کرده و با این بیان که نبوت شانش پیام اوری و امامت شانش اجرای پیام است، شان امامت را بالاتر از نبوت معرفی کرده است.

برخی نویسندگان گمان کرده اند اعتقاد به ختم نبوت و کمال دین، با امامت به معنای شیعی با هم سازگار و چنین اعتقادی را متعلق به شیعیان غالی دانسته اند و شان امام را در حد مجتهدان و راویان حدیث فرو کاسته اند. نوشتار پیش رو تلاش می کند با تبیین حقیقت نبوت و رسالت و ولایت تشریعی و تبلیغی مرزهای روشن هر یک از این مقالات را آشکار کرده و بطلان ادعای ناسازگاری پیش گفته را روشن گرداند.

تحقیقی است در تبیین معاد و معاد جسمانی از دیدگاه قرآن کریم. این پژوهش در دوازده فصل تنظیم شده است. ابتدا تحت عنوان «فرجام شناسی» به بررسی دیدگاه اقوام و ملل گذشته از زبان قرآن و تاریخ توجه شده و به فرجام شناسی مصری ها، یونانی ها، رومی ها و بابلی ها اشاره شده است. سپس فرجام شناسی نزد ادیان بزرگ همچون آیین های برهما، بودا، زرتشت، یهود، مسیحیت و اسلام بیان شده است. نویسنده در رابطة «معاد جسمانی» دیدگاه قرآن را واضح و مستدل بیان کرده و شبهات آن را پاسخ داده است. وی در مورد دلایل معاد، در دو محور، یکی اصل امکان معاد و زندگی پس از مرگ و دوم وقوع و تحقق عقلی و نقلی آن بحث نموده است. در پایان نیز «حوادث پیش از معاد جسمانی» همچون ماهیت و حقیقت مرگ و عالم برزخ و نیز «حوادث پس از معاد جسمانی» را مانند تجسم عمل و وجوه مشترک و متفاوت دنیا و عالم آخرت را تبیین کرده است.