جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

میراث زیدیه یکی از منابع سودمند در پژوهشهای حدیثی و به خصوص نهج‌‌البلاغه‌پژوهی است که به رغم اهمیت، تاکنون کمتر به آن پرداخته شده است. یکی از آثار مهم زیدیه در حوزه نهج البلاغه کتاب «الدیباج الوضی فی الکشف عن اسرار کلام الوصی» است که عالم نامبردار زیدی، یحیی بن حمزه علوی در قرن هشتم نگاشته و طی آن به شرح و تبیین سخنان امام پرداخته است.این کتاب در تقسیم‌بندی اولیه شروح نهج البلاغه، در گروه شرح های ترتیبی قرار می‌گیرد که با رویکرد ادبی و زبانی نوشته است.در این پژوهش پس ازمعرفی مختصر نویسنده و حیات علمی وی، به ویژگی های این شرح نظیر نام و تاریخ نگارش و انگیزه‌ی مولف و ارتباط این شرح با شرح های پیشین و پسین نهج البلاغه پرداخته شده است.واژه شناسی، بهره‌گیری از دانش‌های زبانی همچون صرف و نحو و بلاغت، استشهاد به آیات قرآن و اشعار عرب، اشاره به دیگر‌سانی‌ها و تصحیف‌ها و استفاده از اقوال فقها، حکما و... از جمله مباحث فصل سوم و اصلی پژوهش است که «روش شناسی کتاب» نام دارد.

هدف از این تحقیق شناساندن احادیث اخلاقی معصومان (علیهم السلام) به انگلیسی زبانان و از طریق ترجمه احادیث نـُزهه الناظر محدث حـُلوانی است.این تحقیق حاوی دو بخش است:بخش اول مقدمه ای است تحقیقی در مورد تاریخ حدیث شیعه در قرون چهارم و پنجم هجری قمری و معرفی چهره های شاخص این دوران از جمله شیخ کلینی، شیخ صدوق، شیخ مفید، سید رضی، سید مرتضی، شیخ طوسی و محدث حـُلوانی و نیز معرفی دو مکتب حدیثی رایج در عراق یعنی مکتب بغداد و مکتب کوفه. در بخش دوم ترجمه سخنان معصومان (علیهم السلام) به زبان انگلیسی عرضه شده است.کتاب نـُزهه الناظر حاوی 528 حدیث اخلاقی است که به شیوه مُسندی از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و دوازده امام شیعیان (علیهم السلام) با همان ترتیب اعتقاد شیعه دوازده امامی روایت شده است. در این شیوه احادیث نقل شده از یک معصوم در کنار هم گردآوری می شود و موضوع احادیث نقشی در ترتیب آنها ندارد.احادیث منقول از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) 127 حدیث است که یک چهارم حجم احادیث کتاب را شامل می شود. تعداد احادیث منقول از امامان (علیهم السلام) به این ترتیب است:امام اول 68 حدیث، امام دوم 31، امام سوم 25، امام چهارم 30، امام پنجم 38، امام ششم 71، امام هفتم 23، امام هشتم 27، امام نهم 24، امام دهم 30، ، امام یازدهم 22، و امام دوازدهم یک حدیث نسبتاً طولانی.بیشتر این احادیث کوتاه، یک سطری و گاه تنها چند کلمه ای است.کلید واژه ها: نـُزهه الناظر، حـُلوانی، احادیث معصومین، احادیث اخلاقی، مـُسندهای شیعی.

چکیده این پژوهش به بررسی تطبیقی روایی 45 آیه‌ی اول سوره‌ی مبارکه‌ی یونس با محوریّت تفاسیر نور الثقلین والدرّ المنثور می‌پردازد که تا به حال چنین کاری در تفسیر این 45 آیه انجام نگرفته است.آنچه در این پژوهش دنبال می‌گردد بیان نقاط مشترک و همچنین مورد اختلاف بین روایات موجود در ذیل 45 آیه‌ی مذکور از این دو تفسیر می‌باشد برای این کار، مفاد ظاهری روایات، براساس کتب معتبر لغت و تفاسیر اجتهادی مهم امامیه مورد بررسی قرار گرفت و سپس با مفاد روایات مرتبط با آن، از دو تفسیر مذکور مقایسه‌ گردیده و اشتراکات و اختلافات آنها بدست آمد. این پژوهش همچنین به بیان گونه‌های مختلف روایات هر یک از این دو تفسیر که ذیل این 45 آیه آمده است می-پردازد که در این بررسی، روایات نور الثقلین بیشتر از نوع تفسیر مصداقی و باطنی است ولی روایات الدرّ‌‌ المنثور علاوه بر تفسیر مصداقی، بخش زیادی از آن، از نوع تفسیر لفظی می‌باشند.اسناد این روایات نیز از نگاه دانشمندان شیعه ـ در تفسیر نور الثقلین ـ و اهل سنّت ـ برای تفسیر الدرّ المنثور ـ مورد بررسی قرار گرفت تا میزان اعتبار و یا برخورداری آنها از آسیب‌های سندی آشکار گردد که بر این اساس بیشتر روایات مذکور از نظر سند، ضعیف می-باشند که باید مورد توجه مفسّرین قرار گیرد. رسالت دیگر این پژوهش گرد آوری آموزه‌ها و پیام‌های هدایتی موجود در 45 آیه‌ی مذکور و نیز روایات ذیل آنها، از دو تفسیر نام برده می‌باشد که بیشترین حجم پیام‌ها مربوط به آموزه‌های اعتقادی و اخلاقی تربیتی است، و آموزه‌های اجتماعی در رتبه‌ی بعد قرار دارند. کلید واژه‌ها: سوره‌ی یونس، تفسیر روایی، شیعه، اهل سنّت، گونه‌های روایات تفسیری، آسیب‌ شناسی سندی روایات-، آموزه‌های اخلاقی و تربیتی 45 آیه‌ی اول سوره‌ی مبارکه-ی یونس.

مجموع داده های این مقاله عبارتنداز: به نظر شیخ مفید نزول قرآن تدریجی است و اعتقاد به نزول دفعی قرآن در شب قدر بعید و مخالف ظاهر قرآن، اخبار متواتر و اجماع علماست.او مدافع «نظریه صرفه» در وجوه اعجاز قرآن است. به نظر طرفداران این نظریه وجه اعجاز قرآن در این است که خداوند مردم را از آوردن مثل قرآن بازداشته و از این‌کار آنان جلوگیری می‌کند. و اگر چنین نبود، دیگران نیز بر آوردن شبیه قرآن قادربودند. بنابر کتاب اوائل المقالات، شیخ مفید نیز این نظریه را پذیرفته و از آن دفاع‌کرده‌است.اما در باب تحریف قرآن، هرچند شیخ مفید نظم و نسق قرآن مشهور در میان مسلمانان را اندکی با آنچه در واقع بوده‌است متفاوت می‌داند ولی معتقد است که زیاده و نقصانی در آیات قرآن رخ‌نداده و همه‌ی آنچه در قرآن مشهور وجود دارد کلام خدا و وحی الهی بوده و معتبر است. مرحوم شیخ، امکان عام تفسیر برای غیر معصوم را پذیرفته و در عمل بدان ملتزم بوده‌است و روش تفسیر روایی محض را اجرا نمی‌نموده است. البته جایگاه هر یک از منابع تفسیری در دیدگاه او تعریف‌شده و دارای چارچوب بوده که ان ‌شاء الله به هر یک در جایگاه خود اشاره خواهد رفت.در نگاه او اکثر آیات قرآن کریم حقیقت و در مواردی نیز مجازند. لذا او نیز مانند بقیه علمای امامیه هم ظاهر قرآن را حجت دانسته و هم باطن آن را.مفید روایاتی را مستند خود می‌داند که مفید علم به صدق راوی بوده و با قطعیات عقلی و شرعی مخالفتی نداشته‌باشند. شیخ مفید مبانی مفسرین در مکی و مدنی را پذیرفته و طبق آن استدلال می‌نموده‌است.خلاصه آرای شیخ درباره نسخ از این قرار است که: • او اصل وجود نسخ در قرآن را پذیرفته است. • از انواع نسخ، نسخ حکمی و بقای قرائت را پذیرفته و نسخ قرائت را از اساس رد می‌نماید. • نسخ سایر ادیان و احکام آسمانی بوسیله دین اسلام و سایر کتب آسمانی بوسیله قرآن را از انواع نسخ می‌داند. • او نسخ قرآن به‌وسیله غیر قرآن را به سبب مخالف خود قرآن با آن، رد می کند، هرچند که عقلاً مانعی در آن نمی‌بیند. اما روش او در تفسیر قرآن:1-

بررسی و تبیین آموزۀ دینی «معرفت نفس» و ابعاد تربیتی آن، به‌عنوان: «مهم‌ترین خواستۀ بشر»، «پایه و اساس معرفت‌شناسی»، «مبنای معنویت و اخلاق»، «حلقۀ اتصال تمدن‌ها، فرهنگ‌ها و اندیشه‌ها»، «شاه‌کلید اسلامی‌سازی علوم و تولید علم دینی»، «فریضۀ هر مرد و زن مسلمان»، «مصداق علم نافع و برتر»، «برترین معرفت»، «رمز سعادت و نیکبختی» و «امری ملازم با معرفت رب»، یکی از ضرورت‌هاست. بر همین اساس، برآنیم تا در تحقیق حاضر، با تکیه بر ضوابط علمی فهم آموزه‌های دینی، به موجه‌سازی دستگاه تربیتی اسلام در این حوزه، اقدام کرده و و با رویکرد اجتهادی و فقاهتی مرسوم در کشف آموزه‌های دینی، به بازخوانی این راهبرد تربیتی، با محوریت حدیث شریف «من عرف نفسه فقد عرف ربه» بپردازیم. از همین رو، کوشیده‌ایم تا با پشت سر نهادن هفت مرحلۀ اصلی فهم حدیث، یعنی: «بررسی سند حدیث و کیفیت استناد آن به معصوم (علیه‌السلام)»، «بررسی متن حدیث و تعیین قرائت قابل اعتماد از آن»، «بررسی معنای حدیث از حیث مفردات و ترکیب»، «بررسی خانوادۀ حدیث و تلاش برای فهم صحیح مراد جدی معصوم (علیه‌السلام)»، «بررسی معارضات حدیث و تبیین طریقۀ حل تعارض»، «بررسی مؤیدات حدیث در منابع قطعی معرفت (یعنی: قرآن، وجدان و برهان)» و «پردازش نهائی، جمع‌بندی و نتیجه‌گیری»، به معنا و مفاد حقیقی حدیث مذکور، نزدیک شده و از این طریق، قدمی در مسیر تبیین روشمند آموزۀ دینی «معرفت نفس» برداریم. هم‌چنین گفتنی است که با توجه به محوریت «متن» ـ به‌عنوان یک «دادۀ کیفی» ـ در تحقیقات فقه الحدیثی، «گردآوری اطلاعات» مورد نیاز برای تحقیق حاضر، با استفاده از «روش کتابخانه‌ای» صورت گرفته و «پردازش اطلاعات» گردآوری‌شده نیز با تکیه بر «روش‌های کیفی» مربوطه، هم‌چون: «تحلیل محتوا»، انجام شده است. به‌طور خلاصه، می‌توان اصلی‌ترین نتیجۀ حاصل از این تحقیق را این‌گونه بیان داشت که: عبارت شریف «من عرف نفسه فقد عرف ربه»، حدیثی است علوی که به استناد قرائن سندی و مضمونی متعدد و متقن، از جمله: «اعتبار مصادر و منابع»، «نقل مُسند در برخی از کتاب‌ها»، «علو لفظ و معنا»، «تواتر معنوی یا اجمالی»، «شهرت روایی»، «مقبولیت در نزد بزرگان» و «موافقت با معارف موجه»، شکی در استناد آن به وجود مبارک «حضرت علی بن ابی‌طالب امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)» نیست. هم‌چنین با وجود گستردگی مفهومی این حدیث شریف در نگاه نخست و امکان حمل آن بر سطوح مختلفی از معانی، توجه به مواردی هم‌چون: «معنای واژۀ نفس»، «معنای واژۀ معرفت»، «هویت و حقیقت معرفت نفس»، «هویت و حقیقت معرفت الله» و «مفاد جمعیِ گزاره‌های دال بر ارتباط معرفت نفس با معرفت الله»، به تقویت و توجیه لایۀ عرفانی آن منجر شده و ما را به این نتیجه می‌رساند که: «لزوم تحصیل شناخت حضوری نسبت به حقیقت الهیِ به ودیعت نهاده شده در وجود انسان، برای رسیدن به شهود حضرت حق و نیل به مقام معرفت الله»، موجه‌ترین و صحیح‌ترین معنایی است که می‌توان از این کلام امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) برداشت کرد. در پایان نیز لازم به ذکر است که «حجیت حدیث مورد بحث و عرفانی‌بودنِ دلالت آن»، «انطباق قرائت عارفان شیعی از آموزۀ معرفت نفس بر مفاد وحیانیِ آن»، «تثبیت نظریۀ اتحاد مفاد عقل، قلب و وحی، از طریق تبیین آن در موضوع بحث»، «تفاوت مفهوم دینی معرفت نفس با مفاهیم مشابه، مانند: انسان‌شناسی، روان‌شناسی، علم النفس، انسان‌گرایی، فردگرایی، درون‌گرایی و انواع خودمحوری‌های روان‌شناختی، اخلاقی و فلسفی» و «محوریت آموزۀ معرفت نفس به‌عنوان یک راهبرد، در سیستم تربیتی اسلام»، برخی دیگر از نتائج حاصل از تحقیق حاضر است، هم‌چنان‌که «لزوم بررسی‌های سندی و دلالیِ دقیق‌تر، در ارتباط با آموزۀ معرفت نفس»، «ضرورت سرمایه‌گذاری‌های کلان علمی و اجرائی بر مقولۀ معرفت نفس»، «لزوم تمرکز بر مطالعات تطبیقیِ مرتبط با مفهوم معرفت نفس و مفاهیم مشابه»، «ضرورت توجه به فرایند و روش فهم دین در مقیاس سیستمی و تمدنی» و «لزوم طراحی و ارائۀ سیستم تربیتی اسلام، در قالب الگوی اسلامی پیشرفت» نیز اصلی‌ترین پیشنهادهای این تحقیق، برای مجامع علمی و اجرائی است.

فقه الحدیث دانش فهم حدیث است که راه رسیدن به فهمدرست سنت را به ما نشان می‌دهد. عالمان بسیاری از جمله شیخ بهایی برای رسیدن به فهم درستی از سنت، توجه ویژه‌ای به فقه الحدیث داشته‌اند.بررسی شیو? فقه الحدیثی شیخ بیانگر آن است که وی به پیش نیازهای فهم حدیث آشناست. نسخه‌های مختلف یک حدیث را می‌یابد و به تصحیف توجه می‌دهد.مراحل فهم حدیث نزد شیخ بهایی را می‌توان در دو مرحل? کلی جای داد: فهم ظاهر و فهم مقصود. در فهم ظاهر، مفردات، علم صرف و دانش نحو و معانی بیان را به کار می‌برد.در فهم مقصود نیز این‌گونه عمل می‌کند: به قرینه‌های متصل کلامی مانند تلمیح، تعلیل، سوال و تفسیر راوی و سیاق کلام نظر دارد.قرینه‌های منفصل که مهم‌ترین آن خانواده حدیث است مورد اهتمام شیخ بهایی است و با این قرینه که همان احادیث مشابه است احادیث را تخصیص و تقیید می‌زند و گاه تبیین می‌کند. برای تبیین حدیث از آیات بهره می‌گیرد. وی با توجه به احادیث معارض، در حل تعارض یکی از دو حدیث را بر جواز، استحباب، کراهت، ضرورت، تخییر یا تقیه حمل می‌کند.از دانشهای بشری چون طب، حساب و نجوم برای شرح حدیث استفاده می‌کند.وی با موانع فهم حدیث در هر دو مرحله فهم ظاهر و فهم مقصود آشناست. موانع فهم ظاهر نزد ایشان، اشتراک لفظی، تحول زبان، خلط لغت با اصطلاح، عدم توجه به حروف جر، آشنا نبودن با تصحیف و ادراج و تقطیع نادرست است.وی در شناخت موانع فهم مقصود به موانعی چون عدم تتبع کامل، ساده‌انگاری، جمود، اخباریگری و بی‌توجهی به آهنگ سخن آگاهی می‌دهد.مباحث فقه الحدیثی شیخ بهایی عمدتاً در آثار حدیثی وی مطرح شده که عبارتند از: الحبل المتین، مشرق الشمسین، الأربعون حدیثاً، الحدیقه الهلالیه و مفتاح الفلاح.وی در مباحث فقه الحدیثی از عالمان برجسته و محدثان بنامی چون شهید ثانی، شیخ حسین پدر خود، محقق کرکی و شهید اول تأثیر پذیرفته است و تراث حدیثی خویش را وامدار این بزرگان است.

چکیده ندارد.

مسأله حجیت اخبار آحاد اعتقادی به منزله اعتبار حوزه گسترده ای از روایات اهل بیت(ع) از مسائل تأثیر گذار و پراهمیت میان رشته ای است که اصول فقه و کلام اسلامی را با علوم حدیث و تفسیر گره می زندو نتایج فراوانی در نحوه مراجعه و بهره مندی ما از میراث گران سنگ روایی شیعه به دست می دهد. در این رساله، نخست تلاش شده است، با تبیین اجمالی این موضوع تخصصی، اهمیت، دامنه گسترده و ثمرات ناشی از قول حجیت و یا عدم حجیت آحاد عقایدی بررسی شود. در بخش اول، کلیه آراء درخور نظر در مسأله از قدما تا معاصران طرح و بررسی گردیده تا قول مشهور مخالف با حجیت آحاد عقایدی در ضمن اصطلاح شناسی واژگان رئیسی تأثیرگذار، مورد نقد قرار گیرد. در این بخش شاهد تبیین معنای خبر واحد، ظن و تقلید در اندیشه اصولیان متقدم و متأخر هستیم. در بخش دوم، با نظام دهی به شاکله اصلی ادله مخالفان حجیت احاد در اعتقادات، ابتدا ساختار و سپس محتوای دلیل ایشان، جداگانه مورد بررسی قرار گرفته است تا به طور ضمنی، راهی جهت حجیت نسبی آحاد عقایدی گشوده شود. برای این منظور، مبانی اصولی تأثیر گذار در مخالفت با حجیت این دسته از روایات مورد ارزیابی مبنایی قرار گرفته است و در مرحله بعد، با به تصویر کشیدن مفهوم مستقل اعتقاد قلبی و نشان دادن تمایز آن از معرفت قلبی، ثمره عملی تعبد در مسائل عقیدتی نمایانده شده است. در این مرحله، در واقع حجیت شرعی یا جعلی برای آحاد عقایدی قابل تصور می گردد. در نهایت، با گذار از این دو مرحله، می توان برای خبر واحد عقایدی، هر دو نوع از حجیت را قایل شد.