جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

چکیده: گزارش شرق از سخنرانی دیهیمی، بابک احمدی و آزاد ارمکی در دومین روز سمینار «ایران، آزادی و عدالت»، ظاهرا نگرانی برپا کنندگان، دست اندر کاران و سخنرانان جملگی بر تحقق نیافتن دموکراسی و پیاده نشدن عدالت اجتماعی ایران است.

در علوم انسانی، ما با انسان سر و کار داریم. انسان ها گاهی اوقات کارهایی می کنند که به هیچ عنوان قابل پیش بینی نیست. باید انسان ها را موجودات عجیبی بدانیم آنها استوار به سنت هستند و از سویی دیگر تابع پارادایم های دانایی دوران فعالیت می کنند و تعلق آنها به صورت بندی دانایی دوران کار را سخت می کند. باید گفت نگاه آرمان گرایانه همیشه خطرناک بوده است و خواهد بود. به قول کارل پوپر که طعنه ای به اتوپیاگرایان دارد، هر موقع خواسته شد در زمین بهشت ساخته شود جهنمی بیش ساخته نشد و نقض نگاه نگاتیو در این است که متوجه همه جوانب نیست. احمدی در آغاز بحث خود با تأکید بر اینکه “اندیشه انتقادی” بحثی کلان تر و جامع تر از “نظریه انتقادی” است، تفاوت ساخت علوم طبیعی و انسانی را مدخل ورود سخنان خویش قرار داد و گفت: “در علوم طبیعی ما با آزمایش سر و کار داریم، نتایج آزمایش ها را قیاس می کنیم و به کمک آن یک سری حدس ها و پیش گویی هایی را در مورد پیشرفت علم مطرح می کنیم که تا آن زمان که کسی آن را رد نکرده، معتبر است و یک چارچوب مفهومی است در علوم طبیعی آنچه جلوی ماست حیات ندارد و اگر حیات دارد، آگاهی ندارد….

این کتاب دربردارنده نه مقاله درباره مدرنیته است که هر از آنها را می‌توان به طور مستقل خواند اما با هم ارتباط دارند. نویسنده کوشیده است بحث‌های گذشته ی خود درباره ی مدرنیته را که عمدتا در کتاب مدرنیته و اندیشه انتقادی(نشر مرکز،1373)آمده اند پیگیری و روزآمد کند و پرسش های تازه ای را که به میان آمده اند مطرح کند.مقاله های کتاب ناقد و نافی دوران خویشند و می خواهند بگویند چون علم‌باوری، خردباوری و آزادی مدرن مشکل‌سازند باید افق زندگی دیگری آفرید. مباحثی که درباره‌ی مفهوم مدرنیته، ربط آن با انسان‌گرایی و نیز اخلاق، علم‌باوری و اروپامحوری، دمکراسی و انتقاد، مطرح می شوند همه در آشنایی با آخرین دیدگاه‎هایی که اندیشمندان روزگار ما درباره‌ی مدرنیته و پسامدرنیته اختیار کرده‌اند سودمند و کارآمدند.

در این کتاب برگردان دوازه نوشته از ده اندیشگر و فیلسوف آمده است، تا راهنمای شناخت موقعیت کنونی آیین فلسفی هرمونتیک مدرن باشد. کتاب به چهار بخش تقسیم شده است. بخش نخستین نمایانگر مسائل کلی هرمونتیک مدرن است. این بخش با برگزیده ای از نوشته های فریدریش نیچه درباره تاویل آغاز می شود. نیچه ، به درستی، آغاز هر مونتیک مدرن شناخته شده و برداشتهایش از جهان نیرو، خواست، حقیقت و نسبت آنها با زبان و تاویل راهگشایند. متن دوم، نوشته ای است از ((دوره دوم)) کارهای مارتین هایدگر که خبر از دیدگاه هستی شناسانه در مورد اندیشیدن و باشیدن و ساختن می دهد. متن سوم ، جستاری از هانس گئورگ گادامر، در عین حال نمایانگر جنبه ی کلی هرمونتیک مدرن است، می تواند سرآغاز فهم برداشت خاص خود این متفکر از تاویل نیز باشد. بخش دوم روشنگر رابطه ی تاویل با زندگی و حقیقت است. جستار نخست این بخش پل ریکور است، به رابطه ی هرمونتیک با هستی شناسی می پردازد. واپسین متن این بخش، سخنرانی میشل فوکو، گشاینده درکی تازه از تاویل است. هر چند این کار فوکو خارج از قلمرو سخن هر مونتیکی جای می گیرد، ولی بحث را به یکی از مهم ترین سرچشمه ها- یعنی به دیدگاه نیچه از تاویل- بازمی گرداند و مسائلی فکر برانگیز را مطرح می کند. متن بخش سوم ، نمایانگر رویکرد هر مونتیکی به زبان ، سخن و متن هستند. در دو جستار نخست این بخش، یعنی کارهای گادامر و ریکور ، به رویکرد زبانی و متن شناسانه ی هر مونتیک توجه شده است. متن گادامر سرآغاز بخش سوم کتاب حقیقت و روش اوست. متن گادامر سراغاز بخش سوم کتاب حقیقت و روش اوست. نوشته پل ریکور به مورد خاصی از بحث زبان یعنی معنای نوشتار می پردازد. در جستار سوم ، اومبرتواکو در انتقادی تند از شالوده شکنی، به مسئله ی تاویل متن ادبی و از این جا به هر مونتیک ادبی می پردازد و شماری از بنیادهای بحث مشترک این دو آیین را زیر سوال می برد. جستارهای بخش چهارم به بررسی رویکرد هایدگر به هر مونتیک در دوره نخست آثار او اختصاص یافته اند. به عنوان مقدمه ای بر این بخش، متن کوتاهی از سرآغاز کتاب هستن -در- زمان نوشته هیوبرت درایفوس با عنوان (( چرا هستی و زمان را مطالعه می کنیم؟)) آمده است. 👇👇👇👇👇 @philosophic_books