آثار مرتبط با شخصیت ها | کتابخانه مجازی الفبا

سال 1999 میلادی با دویست و پنجاهمین زاد روز یوهان ولفگانگ فون گوته، شاعر و نمایشنامه نویس بزرگ آلمانی مقارن بود که نماینده برجسته ادبیات کلاسیک کشور خود است و بسیاری از آثارش به عرصه ادبیات جهانی درآمده است. مقاله حاضر از این فرصت بهره جسته و به معرفی دیوان غربی- شرقی این شاعر نامدار می پردازد. دلیل انتخاب این اثر برای تشریح آن است که گوته اندیشه و احساس نهفته در فصول این کتاب را ملهلم و مدیون شاعران ایرانی، خاصه حافظ است.

به رغم مرزهای کهن فرهنگی – عقیدتی میان شرق و غرب، مهاجرت انسان و سرمایه در دو مسیر مخالف، مردم این دو خطه را پیوسته به هم نزدیک تر، و همزیستی و تفاهم آنان را امری پیوسته ضروری تر می سازد. میراث ادبی شرق شناسی کشورهای آلمانی زبان که در دیوان غربی – شرقی گوته اوج و تبلور خاص خود را می یابد، می تواند در راه برقراری این تفاهم نقشی سازنده داشته باشد. این مقاله از این منظر به بررسی دیوان گوته می پردازد.

گوته، شیلر و کلایست در نمایشنامه های تاریخی گتس فن برلیشینگن (Götz von Berlichihgen)، ویلهم تل (Wilhelm Tell) و نبرد هرمان (Hermansschlacht) با نگاهی به گذشته موضوع خود یاری را در مقابل اشکال متفاوت ظلم در دوران مختلف دگرگونی تاریخی مطرح می کنند. در اثر «گتس» گوته به روند تحول قانون خودیاری قرون وسطی به نظام حقوق رومی، وضعیت نابسامان قضایی و سو استفاده از حاکمیت چه در قرن 16 میلادی و چه در زمان حیات خود می پردازد. در اثر «ویلهم تل» شیلر به مقاومت سویسی ها در مقابل حاکمیت والیان هابسبورگ با نگاهی به انقلاب فرانسه اشاره می کند و در نمایشنامه «نبرد هرمان» منظور کلایست از ایستادگی ژرمن ها در مقابل تجاوز رومی ها، در حقیقت چیزی جز فراخوانی ملی برای مبارزه با ناپلئون نیست. در این سه نمایشنامه به موضوع ایستادگی در مقابل استبداد و تجاوز خارجی که در حول و حوش 1800 میلادی مساله مهم روز در آلمان بود.، پرداخته می شود.

حافظ، گوته و پوشکین با این که از نظر زمانی و مکانی فاصله زیادی با یکدیگر دارند، جهان بینی و اندیشه وری آنان همسانیهایی با یکدیگر دارد، بویژه در موضاعاتی همچون ستیز با فرمانروایان، عشق، آزادیخواهی و ...اگر حافظ شوریده سری مضطرت حال و سرگردان است، گوته نیز مردی است که در روزگارش روی به آینده داشت و طبیعت در وجود او صادقانه تر و ناب تر از هر کس دیگری تجلی کرده بود، همان گونه که پوشکین نویسنده ای بی آرام و قرار و نوپردازی سنت شکن بود.جهان بینی حافظ بر پایه عشق استوار است، و حاصل این عشق رهایی از بند خویش است. حافظ بازتاب تمام ناتوانی ها و عظمت انسانیت را در شعر خویش به تماشا می گذارد، از این رو پیام او پیام عشق است. عشق در اندیشه حافظ فشرده ای است از تمام انسانیت.در سروده های پوشکین نیز افزون بر زیبایی و استواری، دردی است که تا ژرفای روح انسان نفوذ می کند و گوته با تکیه بر هوش شاعرانه اش هر آنچه را که دل و جان را از آن خود می کند، بدل به شعر می کرد تا دریافتش را از چیزهای بیرونی بپالاید و تسلایی درونی فراهم آورد.طنز پوشکین، چونان طنز حافظ ژرف، معنی دار و بسیار موجز است. سیلاب شعرها زیر قلم او فشرده می شوند و این خوذ یکی دیگر از رازهای ماندگاری و جاودانگی اوست. او در برابر پیکره آزادی، ستم را قربانی می کند.عدم گرایش حافظ، گوته و پوشکین به رسوایان تاریخ و اعاده حیثیت هنرمندانه آنان از برخی شخصیت ها جایگاه ویژه ای به شعر آنان بخشیده است.

کز حرم در رومش افتادی مقام

یکی از مهمترین مضامین مشترک قابل بررسی در آثار سه ادیب بزرگ جهانی، حافظ و گوته و پوشکین، موضوع «عشق» است. حافظ آشکارا خود را «بنده عشق» می خواند و عشق را ماندگارترین صدا در همه اعصار در زیر این گنبد دوار می داند. گوته نیز در دیوان غربی- شرقی با الهام گیری از حافظ، عشقی انسانی و آسمانی را به نمایش می گذارد، و درسرگذشت ورتر از عشقی نافرجام سخن می گوید، و در فاوست، عشق مارگریت را مایه نجات روح سرگشته فاوست معرفی می کند. پوشکین نیز در دختر سروان، عشق پتر و ماریا را با فرجامی خوش طرح می ریزد، و در یوگنی آنه گین، از عشق تراژیک آنه گین و تاتیانا پرده برمی دارد، و در دختر دهاتی، ناظرایستگاه، دوبروفسکی، روسلاولو و منظومه های غنایی خویش از تاثیر گذاریهای عشق سخن می گوید.