چرا شیعیان در ماه محرم و در ایام شهادت امام حسین(ع) گریه مى‏ کنند و به عزادارى مى‏ پردازند؟ | کتابخانه مجازی الفبا

چرا شيعيان در ماه محرم و در ايام شهادت امام حسين(ع) گريه مى‏ كنند و به عزادارى مى‏ پردازند؟

1- ابراز غم و اندوه و گريه بر عزيزان از دست رفته از نظر شيعه و سنى جايز است و شخص رسول گرامى اسلام‏ صلى الله عليه وآله و سلم در شهادت عمويش حمزه [1] ، در شهادت جعفربن ابى‏طالب [2] ، در غم مرگ فرزند عزيزشان ابراهيم [3] ، در اندوه رحلت يكى از نوادگانشان، در كنار قبر مادرشان و ... [4] گريستند. حتي در روايات آمده هنگامي كه مردم در غم از دست دادن عزيزانشان با صداي بلند گريه مي كردند ، آن حضرت از اين عمل آنان ممانعت نمي فرمود . [5] و طبق روايات ابن مسعود آن حضرت در شهادت حمزه با صداي بلند گريه كرد . ابن مسعود مي گويد : «رسول خدا صلي الله عليه و آله وسلم در مرگ حمزه به شدت گريست ، چنان كه به مانند آن را از ايشان نديده بوديم . آن حضرت جسد را در مقابل قبله نهاد ، آن گاه ايستاد و با صداي بلند گريه كرد و يا اين كه بيهوش شد ». [6]

2- بر اساس روايات فريقين پيامبر اكرم‏ صلى الله عليه وآله وسلم بارها از شهادت اباعبداللَّه حسين‏عليه السلام

خبر داده و در غم و اندوه شهادت و مظلوميت آن حضرت گريستند؛ چنان كه نمونه هايي از آن در روز ولادت آن حضرت [7] ، در منزل ام سلمه [8]، در منزل زينب [9] و... نقل شده است.

3- ائمه ‏عليهم السلام بر مظلوميت و شهادت امام حسين ‏عليه السلام مى‏گريستند و در ايام شهادت آن حضرت به برگزارى مراسم عزا مى‏پرداختند. امام سجاد عليه السلام با همه صبر و شكيبايى خود در باقي مانده عمر شريفش پس از حادثه كربلا همواره گريان و اندوهگين بود، به گونه‏اى كه امام صادق ‏عليه السلام مى‏فرمايد: «امام على بن حسين‏ عليه السلام بيست سال گريه كرد و غذايى در نزد او گذاشته نمى‏شد مگر اينكه گريه مى‏كرد.» [10] امام باقر عليه السلام و امام صادق‏ عليه السلام و امام رضا عليه السلام كه از آزادى بيشترى برخوردار بودند در حكومتهاى زمان خويش مجالس سوگوارى بپا مى‏كردند و از شعرا مى‏خواستند در مصايب و فضايل اباعبداللّه شعر بخوانند و آنان گريه مى‏كردند. [11]

4- از منابع شيعه استفاده مى‏شود كه گريه بر امام حسين‏ عليه السلام نه تنها جايز و مشروع است بلكه مطلوب و پسنديده مي باشد و از ثواب فوق العاده‏اى نيز برخوردار است، پيامبر گرامى اسلام فرمود: "كُلُّ عيْنٍ باكِيةٌ اِلاّ عَينٌ بَكَتْ عَلى مَصائِبِ الحُسَين فَاِنَّها ضاحِكَةٌ مُسْتَبِشَرةٌ بِنَعيمِ الجَنّةِ." [12] ؛ هر چشمى در روز قيامت گريان است مگر چشمى كه بر مصيبت حسين(ع) گريه كرده است كه چنين كسى خندان است و بر نعمتهاى بهشت بشارت داده مى‏شود.

5- لازمه ابراز عشق و ارادت و محبت به اهل‏بيت، شادى در شادمانى آنها و سوگوارى بر مصايب و غم و اندوه آنان است چرا كه اهل‏بيت رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم همان مصداق قربى درآيه شريفه: "قُلْ لااَسْئَلُكُم عَلَيْهِ اَجْراً اِلاَّ المَوَدَّةَ فىِ‏القُربى "[13] مي باشند.

6- امام حسين ‏عليه السلام با قيام و شهادت خود درس چگونه زيستن و چگونه مردن را به انسانها آموخت و با شهادتش چهره پليد طاغوت زمان خويش را بر ملا ساخت و چهره كريه يزيد را روشن نمود. پس بايد قيام و شهادتش بزرگ داشته شود.

اينك با توجه به مقدمات فوق در پاسخ اين پرسش مى‏گوييم شيعه در ايام شهادت امام حسين‏عليه السلام گريه و عزادارى مى‏كند تا بدين وسيله:

الف: به سنت رسول خداصلى الله عليه وآله وسلم و سيره ائمه ‏عليهم السلام تمسك نموده باشد؛

ب: عشق و ارادت خويش را به خاندان رسالت ابراز دارد؛

ج: درسهاى نهضت عاشورا و اهداف امام حسين‏ عليه السلام را تبيين نمايد؛

د: از شهدا و مجاهدانى كه براى احياى اسلام از جان خويش دريغ نكردند تقدير نمايد؛

ه: زمينه تبليغ دين و بيان احكام اسلامى را فراهم كرده باشد. [14

موسسه آموزشی پژوهشی مذاهب اسلامی