جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : این مطالعه این تز را پیش می برد که دعا را می توان به عنوان کلید ساختارهای اساسی جزم شناسی کلیسایی کارل بارت درک کرد. تمرکز ویژه بر این پرسش است که چگونه انسان ها باید به عنوان سوژه های فعال و پذیرا در مواجهه با خدا تلقی شوند. بنابراین، در توسعه استدلال، یک عملکرد کلیدی به مفهوم متقابل نسبت داده می شود. در این افق، رابطه میان دادخواست - که برای بارت محوری است - و پاسخ (به عنوان تحقق رابطه الهی) تحلیل می شود. در این میان، لقاء با خدا از طریق عریضه ابراز نیاز انسان با تبدیل دعا به حمد، به طور مثبت تحقق می یابد. در اینجا، یک ساختار هرمنوتیکی بنیادین بارت آشکار می‌شود - بارت می‌خواهد تجربه دینی در دعا را از طریق مضمون‌سازی نکردن آن عدالت کند. با این حال، به طور غیرمستقیم از طریق اظهارات جزمی الهیات او تکرار می شود.