جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پل تيليش، يکی از تاثيرگذارترين متکلمان و فيلسوفان دين در قرن بيستم، در تعريفی نو و چالش‌برانگيز از ايمان، آن را حالت دلبستگی نهايی انسان دانست که شامل مولفه‌ی ذاتی شک است. اين شکی وجودی است که به تعبير ما، از دل همه‌ی ساحات وجودی آدمی، از جمله ساحت شناختی باورها، ساحت احساسات، عواطف و هيجانات، و ساحت خواست‌ها، برمی‌خيزد و با اضطرابی که ايجاد می‌کند، تمام وجود انسان را مورد هجوم بی‌پروای خويش قرار می‌دهد. يگانه راهی که تيليش برای غلبه بر اين ترديد بنيادين سراغ دارد، شجاعت است. انسان مومن، علی‌رغم عواملی که هستی، ارزش‌ها و معنای زندگی‌اش را تهديد می‌کند، می‌تواند با فضيلت شجاعت، بر اين ترديدها فائق آيد. ما علاوه بر بررسی و نقد ديدگاه تيليش و تشريح مفهوم شک وجودی، به سه روش استدلال می‌کنيم که ايمان دينی بايد شامل شک و عدم قطعيت باشد. سه دليل عبارت‌اند از: لزوم وجود تصديق اختياری، لزوم حضور مولفه‌ی اعتماد، و لزوم ستايش‌برانگيزی عمل اخلاقی در ايمان.