جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫امامت، در اصطلاح به‌معناي خلافت خدا و رسول خدا( و مقام پيامبران و ميراث اوصيا بوده، و در حقيقت امامت اساس دين و مايه نظام مسلمين است. بنابر اين، امام در تمامي صفات حميده از قبيل علم، برتر از همگان مي‌باشد. در مورد گستره علم امام مي‌توان گفت که امامان داراي علم الکتاب بوده، و در نتيجه از قدرتي فوق‌العاده برخوردار هستند. همچنين اهل بيت( درباره احکام شرعي و مسائل اعتقادي از همه داناتر مي‌باشند، به‌طوري که علماي ساير مذاهب و فرق اسلامي وام‌دار علوم اهل بيت( بوده، و ائمه اطهار( مرجع علمي همگان بوده‌اند. مراجعه مکرر خلفاي سه‌گانه و ساير اصحاب به معصومين دليل اين مدعا مي‌باشد. از سوي ديگر، امامان زبان همه موجودات را مي‌دانند، و تمام کتب نازل شده نيز نزد ايشان موجود است. همچنين خداوند علام الغيوب به آن‌ها علم غيب هم عطا کرده است؛ و اين حضرات داراي علم ماکان و ما يکون، و همچنين علم البلايا و المنايا مي‌باشند. در واقع مي‌توان گفت علم ائمه بيشتر از علم همه پيامبران به‌جز وجود مبارک رسول گرامي اسلام( است. در مورد منابع، مصادر و خاستگاه علم امام نظر بر اين است که حضرات معصومين علم خود را از طريق الهام، تحديث، روياي صادقه و نور الهي کسب مي‌کنند، و با عالم بالا در ارتباط هستند. امامان ما به همه بطون قرآن آگاه هستند و از رسول خدا آموزش ديده‌اند، و علاوه بر علم موروث از پيامبر، منابع مکتوب همچون مصحف فاطمه(، کتاب علي(، جامعه، جفر و محبت انبيا، نيز نزد ايشان موجود است. البته پيشوايان معصوم شيعه در رفتار شخصي و اجتماعي خود، در بسياري از موارد علوم غيبي خود را ناديده گرفته‌اند، و بر اساس دانش عادي رفتار کرده‌اند. ديگر ويژگي علم امام آن است که امکان دارد علم امام هم فعلي باشد و هم تدريجي، و ادله مخالف اين نظريه قابل پاسخ‌گويي مي‌باشد.