جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

‫قرآن کتاب هدايت انسان‌ها بوده، و گاهي از زبان قصه‌گويي براي تربيت و هدايت بشر استفاده مي‌کند. قصه‌هاي قرآن با توجه به تنوعي که دارد، و متناسب با وقايعي که در طول دوران دعوت انبيا به وقوع پيوسته، داراي آثار گوناگون تربيتي است. اين تحقيق تلاش مي‌کند تا با شناسايي ويژگي‌هاي قصه‌هاي قرآن کريم، نقش تربيتي آن‌ها را از ابعاد گوناگون اخلاقي، اجتماعي، اعتقادي و عقلاني مورد بررسي و تحليل قرار دهد. قرآن از روش‌هاي تربيتي متعددي بهره برده است، که روش انذار و تبشير، موعظه و نصيحت، تمثيل، و تجليل و تمجيد از جمله اين روش‌ها به‌حساب مي‌آيد. قرآن با ذکر داستان‌هايي از پيامبران، به موعظه پرداخته و مثال‌هاي متعددي را از زندگي گذشتگان در قالب قصه ذکر کرده است، که زمينه مناسبي را براي تفکر و انديشه فراهم مي‌کند. در بعد تربيت اعتقادي، قرآن با ذکر داستان ساحران فرعون، تسليم حضرت نوح و ابراهيم در برابر خداوند، صبر ايوب، و ايمان مادر موسي به وعده‌هاي الهي، قصه‌هاي شيريني را نقل نموده است. تربيت اخلاقي و توجه به فضايل اخلاقي مانند تقوا، عفت، توبه، شکر و دوري از رذايل اخلاقي مانند حب دنيا، تکبر و حسد نيز مورد توجه قرآن بوده و در اين زمينه، قصه حضرت يوسف، يونس، صالح (ع) ، و داستان قارون، ابليس، قوم عاد و قابيل را ذکر کرده است. عقل‌گرايي و توجه به تربيت عقلاني و استفاده از دلايل منطقي در رسالت، يکي ديگر از شيوه‌هاي تربيتي قرآن است که داستان حضرت نوح (ع) در برابر مخالفان خود، استدلالات حضرت ابراهيم (ع) در برابر بت‌پرستان، و حضرت موسي (ع) در برابر فرعون نمونه‌هاي زيبايي از اين شيوه است. قرآن با بيان شيوه امانت‌داري پيامبران، برقراري قسط و عدل، و توجه به يتيمان، جلوگيري از ظلم، قتل نفس، کفرورزي و شهوت‌راني را از مصاديق تربيت اجتماعي مي‌داند، و آن را با بيان قصه‌هايي از زندگي پيامبران به خوبي تبيين مي‌نمايد.