جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

پژوهشِ حاضر بر آن است که پیش‌فرض‌های هستی‌شناختیِ کسروی در دو کتابِ تاریخ مشروطۀ ایران و تاریخ هجده سالۀ آذربایجان را آشکار نماید و سپس بنابر مفهومِ «تاریخمندیِ» هایدگر به نقدِ پیامدهای معرفت‌شناختیِ پیش‌فرض‌های مزبور در تاریخ‌نگاریِ کسروی بپردازد. بر این اساس، پرسشِ اصلیِ پژوهشِ حاضر آن است که کسروی چگونه و بر چه مبنایی موضوعِ تاریخ‌نگاریِ خود را تعیین و تعریف می‌کند؟ یافته‌های پژوهش گویای آن است که موضوعِ تاریخ‌نگاریِ کسروی «امر تاریخی» به‌منزله‌ی «فعلِ در حالِ شکل‌گیری» نیست. تاریخ‌نگاریِ کسروی متضمّنِ مفهومِ ضدِّ تاریخیِ «تکرار» است. مفهومِ «امر موروثی» در تاریخ‌نگاریِ او غایب است، ازاین‌رو، «امر تازه» به چیزی بی‌بنیاد و پادرهوا بدل شده و این یعنی کسروی نتوانسته است دیالکتیکِ ناپیوستگی و پیوستگیِ نهفته در «امر تاریخی» را به‌فهم درآورد و مفهومِ تاریخمندی را کشف و آشکار کند. به‌بیان‌دیگر، کسروی مبنایی برای تعیین و تعریفِ آنچه می‌تواند محلِ پرسش و پژوهشِ تاریخی واقع شود ندارد.

شهاب‌الدین سهروردی و مارتین هایدگر، در بحث از معرفت (علم) و در نقد سنت‌های فلسفی پیش از خود، هر دو بر این باورند که ادراک اصیل، قسمی علم حضوری و بی‌واسطه به حقیقت و ذات امور است، نه حصول صورت یا مفهوم شیء در ذهن. سهروردی با تکیه‌ بر هویت نوری نفس و معرفت، جمله مراتب و اقسام ادراک را از سنخ علم بی‌واسطه حضوری و شهودی می‌داند. هایدگر نیز با طرح انسان (دازاین) همچون «هستندة در ـ جهان»، ضمن تأکید بر گشودگی ذاتی انسان، بر آن است که او در راستای ارتباطی عملی، از خود، هستندگان و جهان رفع حجاب می‌کند و لذا فهم اصیل از سنخ حضوری و وجودی است. اگرچه هر دو متفکر بر خصوصیت پیشامفهومی ادراکِ اصیل تأکید دارند، لیکن در مرحلة پس از آن، ادراک مفهومی (حصولی) را نیز می‌پذیرند. با این حال، با نظرداشت تفاوت در فرهنگ و سنت فکری این دو متفکر، طبعاً اختلاف‌نظرهایی نیز میان آن دو وجود دارد. نوشتار حاضر، با روش تحلیلی ـ مقایسه‌ای، مشابهت‌ها و اختلاف‌نظرهای این دو فیلسوف را در بحث از ادراک بی‌واسطه مشخص کرده است.

ترجمه ماشینی : «پیش‌فرض‌های متافیزیکی بودن در جهان» سنت توماس آکویناس و مارتین هایدگر را وارد گفت‌وگو می‌کند و برای ضرورت فلسفه مسیحی استدلال می‌کند. از طریق تقابل اندیشه هایدگری و تومیست، بازاندیشی اصیل و جامعی درباره ماهیت موقتی و خاستگاه های تحقیق متافیزیکی ارائه می دهد. کتاب بررسی دقیق آغاز و زوال پیش‌فرض‌های چهارگانه متافیزیک تومیستی است: غرض‌ورزی، علیت، پایان‌پذیری، آنانکه استنای. تحلیل چهارگانه قبلا هرگز انجام نشده بود و سهم اصلی و اصلی کتاب گیلسون است. چهار ضلعی به مسائل بین رویکرد پدیدارشناختی و بینش متافیزیکی نفوذ می کند تا به تفاوت اصلی و آشتی ناپذیر آنها برسد. تلاش هایدگر برای استفاده از چهارچوب برای بیرون راندن الهیات از هستی‌شناسی، انگیزه تفسیری لازم را برای بازبینی متافیزیک رادیکال و غالباً نادرست سنت توماس، از طریق مسائلی مانند ابدیت، نیستی و تراژدی فراهم می‌کند.

ترجمه ماشینی : توسط نیویورک تایمز به عنوان یکی از ده کتاب برتر سال 2016 نامگذاری شده است، روایتی روحی از یک جنبش روشنفکری بزرگ قرن بیستم و متفکران انقلابی که آن را شکل دادند، توسط نویسنده پرفروش کتاب چگونه زندگی کنیم، سارا بیکول. پاریس، 1933: سه معاصر با کوکتل زردآلو در بار Bec-de-Gaz در خیابان Montparnasse ملاقات کردند. آنها ژان پل سارتر جوان، سیمون دوبووار و دوست دیرینه ریموند آرون، فیلسوف همکارشان هستند که در مورد چارچوب مفهومی جدیدی از برلین به نام پدیدارشناسی به آنها می خندد. او می گوید: «می بینید، اگر پدیدارشناس هستید، می توانید درباره این کوکتل صحبت کنید و از آن فلسفه بسازید!» همین عبارت ساده بود که جنبشی را برانگیخت و سارتر را برانگیخت تا پدیدارشناسی را با حساسیت فرانسوی و اومانیستی خود ادغام کند و از این طریق رویکرد فلسفی کاملاً جدیدی را با الهام از مضامین آزادی رادیکال، هستی اصیل و کنشگری سیاسی ایجاد کند. این جنبش پیش از آنکه راه خود را در سراسر جهان به عنوان اگزیستانسیالیسم باز کند، در کلوپ‌های جاز و کافه‌های کرانه چپ نفوذ کرد. در کافه اگزیستانسیالیست نه تنها فیلسوفان، بلکه نمایشنامه نویسان، مردم شناسان، محکومان و انقلابیون نیز حضور دارند، داستان اگزیستانسیالیست ها، از اولین جرقه شورشی تا جنگ جهانی دوم، تا نقش آن در جنبش های آزادی پس از جنگ، مانند ضد استعمار، را دنبال می کند. فمینیسم و حقوق همجنسگرایان در هم آمیختن بیوگرافی و فلسفه، این روایت حماسی از برخوردهای پرشور است - دعواها، روابط عاشقانه، راهنمایی ها، شورش ها، و شراکت های طولانی - و تحقیقی حیاتی در مورد آنچه اگزیستانسیالیست ها باید به ما ارائه دهند امروز، در لحظه ای که روزگاری هستیم. دوباره با مسائل اصلی آزادی، مسئولیت جهانی، و اصالت انسانی در دنیایی متلاشی و تکنولوژی محور مواجه می شویم.

ترجمه ماشینی : مقوله «تناهی» مبهم است: خود را از جمله در تاریخ‌گرایی، فناپذیری و حسی نشان می‌دهد؛ به محدودیت‌ها، تغییرپذیری، تنوع و وابستگی اشاره دارد و از اینجا نیز به طور سنتی ویژگی منفی نقص و وابستگی به آن داده می‌شود. . آنچه متناهی است در عین حال ناقص است; آنچه معیوب است باید حذف یا سرکوب یا «بازخرید» شود. نام‌های هگل و هایدگر دو ابتکار متفاوت برای شکستن این سنت است: با هگل، تناهی دیگر منتفی نیست، بلکه در امر مطلق ادغام می‌شود. با هایدگر، متناهی بودن دیگر تابع نیست، بلکه تا حد استاندارد تفکر ارتقا یافته است. سیر این کار در ابتدا شامل ارائه و تقابل مفاهیم هگل و هایدگر از تناهی است تا روشن شود که تحت کدام جنبه‌ها هر دو موفق می‌شوند به طور متفاوت و جدید به تناهی فکر کنند. اجرای این مقایسه باید به عنوان نقطه شروعی برای اثبات این تز باشد که رادیکالیزه شدن ایده تناهی باید تغییری در خود تفکر ایجاد کند. بنابراین، هدف مطالعه ارائه شده در اینجا در مورد هگل و هایدگر، گذار از «تفکر محدود بودن» به «تناهی بودن تفکر» است، یعنی. اچ. در تشریح این پرسش که وقتی تفکر نه تنها با تناهی سروکار دارد، بلکه با آن درگیر می شود و سعی می کند خود را در درون آن مشخص کند، به چه معناست.

ترجمه ماشینی : مفاهیم فلسفی «طبیعت» و «جهان» در طول تاریخ فلسفه غرب به روش های بی شماری با یکدیگر همپوشانی داشته اند. با این وجود، مدرنیته یک دوگانگی فلسفی قاطع بین حوزه طبیعت و قلمرو جهان بشری به عنوان پاسخی به انقلاب‌های علوم طبیعی در قرن هفدهم ایجاد کرده است. رائونی پادوی در کتاب هگل و هایدگر در باب طبیعت و جهان، پاسخ به این تمایز بین طبیعت و جهان را در آثار هگل و هایدگر بررسی می‌کند. هر دو فیلسوف تلاش می کنند تا زخم های مدرنیته را التیام بخشند و جهان تاریخی بشری را با قلمرو طبیعت آشتی دهند و هر دو از پذیرش دوگانگی بین طبیعت و جهان امتناع می ورزند و به دنبال ارائه راهی هستند که در آن انسان ها بتوانند در جهانی معنادار زندگی کنند بدون اینکه از خود بیگانه شوند. از طبیعتی که آن را شرط می کند. با این حال، تفاوت در شیوه‌های آشتی آن‌ها گزینه‌هایی را نشان می‌دهد که فلسفه مدرن گشوده شده است: یا یک مسیر هگلی برای تعیین سرنوشت که رهایی تاریخی ما را از قلمرو طبیعی نشان می‌دهد، یا یک بازاندیشی هایدگری درباره طبیعت که به دنبال نزدیکی مجدد به حوزه است. از چیزها