جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : تفکر هایدگر در دهه‌های پس از انتشار کتاب هستی و زمان اغلب با آن اثر ناسازگار تلقی می‌شود. منتقدان مفهوم «قاطعیت» در «هستی و زمان» را با روایت پس از جنگ هایدگر از «آزادی» مقایسه می‌کنند تا اختلافی بین اومانیسم ادعایی داوطلبانه آثار اولیه او و تفکر ظاهراً «ضد انسان‌گرا» آثار متأخر او ایجاد کنند. کار کردن در مقابل، ماهون اوبرین برای انسجام ساختاری و موضوعی حرکت هایدگر از اصالت به جست‌وجوی یک رابطه آزاد معتبر با جهان - که با اصطلاح «رهایی» به تصویر کشیده می‌شود، استدلال می‌کند. اوبراین با نشان دادن وحدت ساختاری و مضمونی اندیشه هایدگر در کلیت خود، راه را برای درک سنجیده‌تر و مبتنی بر فلسفی از موضوعات مورد بحث در مناقشه هایدگر هموار می‌کند. >

ترجمه ماشینی : این کتاب شرحی اساساً جدید از استدلال‌ها و مفاهیمی که فلسفه اولیه هایدگر را تعریف می‌کند، ارائه می‌کند و آنها را در ارتباط با فلسفه تحلیلی معاصر و تاریخ فلسفه قرار می‌دهد. ساچا گلوب با تکیه بر کارهای اخیر در فلسفه ذهن و سخنرانی های هایدگر در مورد افلاطون و کانت، علیه رفتارهای موجود از هایدگر در مورد غرض ورزی استدلال می کند و پیشنهاد می کند که هایدگر موضع منحصر به فردی را با توجه به محتوای مفهومی و بازنمایی تأیید می کند. او همچنین پیامدهای این امر را برای دیدگاه هایدگر در مورد حقیقت، واقع‌گرایی و «هستی» بررسی می‌کند. او در ادامه به بررسی کار هایدگر در مورد موضوع اساسی هنجارگرایی می‌پردازد و بر نظریه آزادی او تمرکز می‌کند و استدلال می‌کند که این آزادی است که دغدغه‌های وجودی هستی و زمان را به مفاهیمی مانند عقل، کمال و الزام پیوند می‌دهد. کتاب او دیدگاه جدیدی را برای دانشجویان هایدگر و تاریخ فلسفه قرن بیستم ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی : در برابر تفاسیر سنتی، که ادعا می‌کنند هایدگر همه گزارش‌های سوبژکتیویته - و در نتیجه اخلاق - را غیرممکن کرده است، یا برعکس، که هایدگر صرفاً متافیزیک مدرن سوبژکتیویته را تجدید می‌کند، رافول نشان می‌دهد که چگونه تخریب/واسازی سوژه توسط هایدگر باز می‌شود. فضایی برای صورت بندی رادیکال غیر ذهنی از انسان. رافول مناظره هایدگر با متفکران بزرگ سوبژکتیویته (دکارت، کانت، هوسرل) را بازسازی و تحلیل می کند تا نشان دهد که خوانش «ویرانگر» هایدگر از متافیزیک مدرن سوبژکتیویته، در واقع، تصاحب مجدد مثبت مبانی هستی شناختی است. از موضوع بازنویسی رافول از کار هایدگر در مورد سوبژکتیویته انسانی باید در بحث های آینده درباره سرنوشت این موضوع در دوران پست مدرن ضروری باشد.

ترجمه ماشینی : کتاب «هستی و زمان» هایدگر همنشین کمبریج شامل هفده فصل از دانشمندان برجسته هایدگر است. این یک اثر مرجع مفید برای دانش آموزان مبتدی است، اما همچنین موضوعات اصلی هستی و زمان را با عمقی که مورد توجه محققان خواهد بود، بررسی می کند. The Companion با مروری بخش به بخش از هستی و زمان و فصلی به بررسی پیدایش این اثر مهم آغاز می‌کند. فصل پایانی هستی و زمان را در چارچوب آثار متأخر هایدگر قرار می دهد. فصل های باقی مانده به بررسی مسائل اصلی هستی و زمان می پردازد، از جمله مسئله هستی، پدیدارشناسی فضا، ماهیت انسان (رابطه ما با دیگران، اهمیت حالات، ماهیت درک انسان، زبان)، دیدگاه هایدگر. در مورد ایده آلیسم و واقع گرایی و موضع او در مورد شک گرایی و حقیقت، روایت هایدگر از اصالت (با تمرکز بر دیدگاه های او در مورد آزادی، بودن به سوی مرگ، و مصمم بودن) و ماهیت موقتی و تاریخی بودن انسان.

ترجمه ماشینی : این کتاب به بررسی کار ارنست یونگر و تأثیر آن بر توسعه فلسفه تأثیرگذار فناوری مارتین هایدگر می‌پردازد. وینسنت بلوک درمان منحصر به فردی از فلسفه یونگر و مفهوم او از عصر فناوری ارائه می دهد که در آن جهان و انسان از نظر کارایی و کارایی ظاهر می شوند. هدف اصلی رمان ها و مقالات یونگر انتقال از دنیای کاملاً بسیج شده قرن بیستم به جهانی است که در آن نوع جدیدی از انسان نمایانگر گشتالت کارگر است و به این عصر جدید پاسخ می دهد. بلوک به نشان دادن تأثیر یونگر بر تحلیل هایدگر از عصر تکنولوژی در آثار بعدی‌اش و همچنین برداشت‌های هایدگر از اراده، کار و گشتالت در آغاز دهه 1930 ادامه می‌دهد. در عین حال، بلوک نقد هایدگر از یونگر را ارزیابی می‌کند و تفسیری بدیع از ارتباط یونگر-هایدگر ارائه می‌کند: این که کار یونگر در واقع گواه دگرگونی رابطه ما با زبان است و آینده را بر اساس انسان‌شناسی مفهوم‌سازی می‌کند. این کتاب که در کنار چندین ترجمه جدید به زبان انگلیسی از آثار یونگر به دست می‌آید، محققان فلسفه قاره‌ای قرن بیستم، هایدگر و تاریخ فلسفه فناوری را مورد توجه قرار خواهد داد.

ترجمه ماشینی : کتاب مشارکت در فلسفه پس از مرگش در سال 1989 منتشر شد. این کتاب، فلسفه هایدگر را در نمایی کاملاً جدید در برابر عقیده دریافت شده درباره هستی و زمان قرار می دهد، و همچنین پل مهمی را بین آثار قبلی و بعدی هایدگر تشکیل می دهد. بررسی دقیق و آموزنده جیسون پاول از این اثر بزرگ بسیار به موقع است. پاول مشارکت در فلسفه را در چارچوب کل مجموعه هایدگر و به ویژه در کنار سایر آثاری که در دهه 1930 می نوشت، قرار می دهد. او نشان می‌دهد که چگونه این کتاب مهم به تعریف اصطلاح «Sein» («هستی») ادامه می‌دهد و «زندگی» (در اینجا به معنای دینی) را به‌عنوان یک موضوع اصلی در کار هایدگر توسعه می‌دهد. پاول مروری کلی از اهمیت مشارکت، پیدایش و تولید آن، و همچنین تفاسیر کنونی و موقعیت آن در مجموعه آثار دریافتی درباره هایدگر در اختیار خواننده قرار می دهد. او به طور خاص چگونگی ارتباط این اثر با کارهای بزرگ هایدگر، هستی و زمان را بررسی می‌کند و استدلال می‌کند که مشارکت‌ها در واقع گام بعدی در پروژه اصلی فلسفی هایدگر است که در اولین اثر اصلی او آمده است.

ترجمه ماشینی : این تحلیل عمیق از آثار عمده هایدگر یک وحدت موضوعی اساسی در تلاش فیلسوف برای غلبه بر ذهنیت گرایی فلسفه مدرن و توضیح سلسله مراتب هستی شناختی می یابد که این به تنهایی پایه و اساس هر چیز دیگری را تشکیل می دهد. نویسنده این چالش با سنت دکارتی را کلید درک دیدگاه هایدگر در مورد انسان و زبان و نیز تأثیر آنها در مسائل هویت و بازنمایی در فلسفه معاصر می داند.

ترجمه ماشینی : «به هر حال وابستگی و تکیه بر آنچه خود نویسنده به منصه ظهور رسانده است، امری مشکوک است. مهم این است که به چیزهایی که او در سکوت رها کرده است توجه کنیم.» چنین توصیه‌ای روش‌شناختی بود که در سال 1924 توسط خود هایدگر ارائه شد که در این کتاب، هایدگر و پروژه هستی‌شناسی بنیادی، با دقت دنبال شده است. این پروژه شامل مجموعه وسیعی از مشکلاتی است که در اطراف هستی و زمان (1927) پدیدار شد و سپس از زمان دوره های سخنرانی ماربورگ (1923-1928) تا سخنرانی های فرایبورگ (1928-1935) که امروزه در Gesamtausgabe موجود است ادامه یافت. سکوت هایدگر در مورد برخی از منابع بنیادی او حقیقتی است که توسط کسانی که او را به دقت خوانده اند کاملاً به رسمیت شناخته شده است. این کتاب به طور سیستماتیک سکوت های مربوط به هوسرل، ارسطو کتاب ششم اخلاق نیکوماخوس، هگل پدیدارشناسی، نیچه و حتی دکارت را بررسی و ارزیابی می کند. آنچه پدیدار می‌شود، تفسیر مجدد نظام‌مند و اصلی «هستی‌شناسی بنیادی» است که بر درک خود دازاین انسانی به‌عنوان کلید درک معانی مختلف هستی و کل تاریخ ساختارشکنی هستی‌شناسی متمرکز است. این پروژه با ادعای مطلق بودن که در متافیزیک مدرن بیداد می کرد، به اوج خود رسید که اوج و تقلید آن را در مقدمه ای بر متافیزیک (1935) می توان یافت. در رابطه با «ماجرای هایدگر»، این کتاب که خیلی قبل از آشفتگی کنونی آغاز شده است، هم ابهام و هم انسجام دخالت هایدگر با نازی‌ها را نشان می‌دهد و هم برای اولین بار، کار هایدگر جوان را در معرض یک موضوع قرار می‌دهد. انتقاد داخلی دقیق و کامل با ترسیم خاستگاه‌ها، جابه‌جایی‌ها و نتیجه نهایی از درون حوزه خودش، یعنی پدیدارشناسی، به ما امکان می‌دهد تا درباره این پرسش دشوار در عمق و منشأ آن تأمل کنیم