جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

آن چه پیامبران- از آدم تا خاتم- انجام داده اند، مبارزه با فساد و سپس ایجاد اصلاحات در سطح جامعه بوده است. کسی که در صدد اصلاح گری است، باید کاستی ها، کژی های در جامعه را به درستی شناسایی، رتبه بندی و اولویت سنجی کند، چرا که شناخت درد، نیمی از درمان است تا آلودگی ها، ناهنجاری ها، بیماری ها و آسیب های اجتماعی به طور واضح معلوم نباشد، درمان هم به شایستگی انجام نخواهد گرفت. تمام عمر پیامر عظیم الشأن اسلام (ص) صرف این شد که به هر نحوی، با قرآن، احادیث، مواعظ و عمل اصلاحات را در جامعه پیاده کند. حتی ز مانی که در میدان جنگ شمشیر می زد، هدفی جز اصلاح امّت را مدّنظر نداشت. بعثت پیامبر که یک حرکت اصلاحی بزرگ بود با سامان دادن به زندگی عرب جاهلی شروع شد و امتداد آن به زمان حاضر کشید شد. پس از قرآن، نهج البلاغه بهترین راهگشا در پیشبرد اهداف اصلاح گرایانه است، چرا که حضرت با توجه به وضع موجود به ارث رسیده از دوران خلفای پیشین، با جامعه ای روبرو بود که در عرصه های مختلف سیاسی، اجتماعی، قضایی، فرهنگی و... دچار مشکل شده و نیاز شدید به اصلاحات احساس می شد. امام (ع) اصلاحات خود را با نقد شیوة تک تک خلفای پیشین شروع و پیامد هر یک از حرکت های ناهنجار آنان را بازگو کرد. او به عنوان مصلحی آگاه و دوراندیش، شیوة خود را از سیاست بازان جدا ساخت و اصلاح طلبی را با نقد منصفانه درهم آمیخت. در مرحله بعد به شناسایی آسیب های جامعه که خود شاهد آن ها بود پرداخت و با شناخت کافی، به سراغ راهکارهای عملی اصلاح پیش رفت. در آخرین مرحله به اقدامات ضربتی امام (ع) برمی خوریم. تصحیح بینش امّت، برکناری کارگزاران بدپیشینه، تقسیم عادلانه بیت المال، بهبود وضع بازار، مبارزة با بدعت ها، عمران و آبادانی زمین،... و در نهایت ستیز با مخالفان دین از سر راه برداشتن آنان، جزء ضروریات اصلاح شمرد، می شود که امام (ع) در تمام این صحنه ها حضور مستمر و آشکار داشته است و هم اکنون به عنوان دستورالعمل و بهترین برنامة زندگی- چه فردی و چه اجتماعی- در دسترس همگان است.