جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : در این مطالعه جسورانه جدید، اندرو جی میسون به دنبال روشن کردن موضوع کلیدی شار در آثار افلاطون و نشان دادن این است که در افلاطون نیز مفهومی از جریان وجود دارد که باید از شار متمایز شود. میسون اهمیت این تمایز نادیده گرفته شده را آشکار می کند و بر اساس آن راه جدیدی برای درک رشد اندیشه افلاطون پیشنهاد می کند. تقابل بین «هستی» اشکال و «شدن» یا «شار» محسوسات برای درک افلاطون از ارسطو تا امروز اساسی بوده است. یکی از دغدغه‌های کلیدی این جلد این است که روشن شود که افلاطون چه نوع یا سطوحی از جریان را در معقولات می‌پذیرد. علاوه بر این، میسون استدلال می کند که این رویکرد سنتی رضایت بخش نیست، زیرا مفهوم مهم جریان را کنار گذاشته است. بر خلاف شار، جریان نوعی حرکت است که مستلزم تغییر ذاتی نیست. همچنین محدود به معقول نیست، بلکه حرکات روح را نیز پوشش می‌دهد، از جمله حرکت دایره‌ای نووس (عقل) که در اندیشه متأخر افلاطون، به‌ویژه کیهان‌شناسی او، حیاتی است. به طور خلاصه، جریان با «هستی» ناسازگار نیست، و در این مطالعه، رشد افلاطون عمدتاً به عنوان رسیدن او به این دیدگاه، در تصحیح آمیختگی پیشین او از شار و جریان در ایجاد دوگانگی بین هستی و شدن، ارائه شده است. مطالعه میسون بینش‌های تازه‌ای را در مورد بسیاری از گفت‌وگوها و بخش‌های دشوار آثار افلاطون ارائه می‌کند، و مفهوم و استفاده افلاطون از «جریان» و «شار» را در رابطه با استفاده قبلی در سنت شعر یونانی و متفکران پیش‌سالاری، به‌ویژه هراکلیتوس، قرار می‌دهد. اولین مطالعه در نوع خود، Flow and Flux ابعادی از تفکر افلاطون را آشکار می کند که ممکن است نحوه درک فلسفه او را تغییر دهد.

ترجمه ماشینی : مارینا مارن در افلاطون و آریستوفان ادعا می کند که جستجوی ما برای عدالت جمعی باید با خودآزمایی آغاز شود. درک این موضوع که چیزهایی وجود دارد که ما نمی‌توانیم درباره خودمان بدانیم مگر اینکه موضوع یک شوخی قرار بگیریم، جزء جدایی ناپذیر چنین خودسنجی است. جوک ها دیدگاه جدیدی در مورد سیاست و اخلاق ما ارائه می دهند. آنها برای خودآگاهی مدنی ما ضروری هستند. مارن این مورد را با کنکاش در جمهوری افلاطون، اثری بنیادی در فلسفه سیاسی مطرح می کند. در حالی که جمهوری صراحتاً انحطاط و طمع یک ظالم را محکوم می کند، حمله افلاطون به ایده آلیسم سیاسی هم جدی و هم کمدی است. در واقع، افلاطون از همان آثار کمدی و ترانه های نمایشنامه های آریستوفان استفاده می کند. کتاب مارن گفتگوی بدیع را بین سه اثر آریستوفان - زنان مجلس، شوالیه‌ها و پرندگان - و فلسفه افلاطون ایجاد می‌کند و پرسش‌های مهمی درباره اعتقادات فردی و جستجوی شخصی فرد برای عدالت ایجاد می‌کند. این آثار محاوره‌ای نقدهایی از استبداد ارائه می‌کنند که به نوبه خود درخشان، کوبنده و پرشور هستند و ایرادات و ایده‌آل‌ها را به یک اندازه روشن می‌کنند. کمدی فلسفی استبداد را در افراد و نیز نظام‌های حکومتی که ادعا می‌کنند عادلانه و خوب هستند، آشکار می‌کند. این نقد به همان اندازه که در زمان ارسطوفان و افلاطون در برابر بی‌عدالتی‌های معاصر تأثیر داشت. یک کار جدید مبتکرانه توسط یک محقق نوظهور، افلاطون و آریستوفان نشان می دهد که کمدی - در کنار فلسفه و سیاست - برای خودآزمایی ضروری است. و بدون چنین بررسی، امیدی به زندگی عادلانه نیست.