جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هدف پژوهش حاضر، تبیین جایگاه مفهوم راهنمایی و مشاوره، مبانی راهنمایی و مشاوره و روشهای راهنمایی و مشاوره با توجه به نگرشهای موحّدانه امام علی (ع) در نهج البلاغه بوده است. تحقیق پیرامون راهنمایی و مشاوره در نهج البلاغه از آن جهت ضروری می نماید که بخواهیم در راستای پاسخگویی به چالش های بین نوگرایی و سنت گرایی، جهانی شدن و حفظ هویت ملی و ... تعریف جدیدی از هویت دینی خودمان بخصوص در امر مهم راهنمایی و مشاوره در تعلیم و تربیت ارائه بدهیم. سئوالات اصلی تحقیق عبارتند از: 1- مفهوم راهنمایی و مشاوره در نهج البلاغه چیست؟ 2- مبانی راهنمایی و مشاوره در نهج البلاغه چیست؟ 3- روشهای راهنمایی و مشاوره در نهج البلاغه چیست؟ روش تحقیق حاضر از نوع کتابخانه ای بوده است. ابزار گردآوری اطلاعات بر پایة مطالعات کتابخانه بصورت فیش برداری می باشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل محتوای کیفی استفاده شده است، بدین ترتیب با محور قرار دادن 23 جلد شرح و تفسیر نهج البلاغه استاد محمدتقی جعفری، پیش فهم ها اصلاح شده و مطالعات اولیه غنی تر می شد علاوه بر این، بطور متناوب با مطالعه دقیق 9 مکتب عمده مشاوره، برای فهم بیشتر و استنباط دقیق، استفاده از روش تطبیقی، لازم بوده است. تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق نشان می دهد که: مفهوم مشاوره در نهج البلاغه بیانگر مشارکت انسانها در خردورزی و تجارب همدیگر برای ایصال به رشد است. با توجه به اصالت راهنمای درونی (عقول و گنجینه های نهفته در درون بشری) راهنمایان بیرونی در خدمت برانگیختن راهنمای درونی انسانها بوده اند. به عبارت دیگر راهنمایی از طریق مشاوره (به معنی تعامل فرد در هدایت خود) صورت می گیرد. هدف راهنمایی و مشاوره، افزایش درجه اطمینان انسان نسبت به اعمال خویشتن و کاهش خطاورزی نسبت به آن است. با توجه به اصالت نگرش توحیدی آن حضرت و یادآوری حضور مقتدرانه خداوند در سرتاسر نهج البلاغه، با نگرش موحدانه علی (ع) نسبت به انسان مرزبندیهای رایج ما بین جسم و روح، انسان و خدا، دنیا و آخرت و زمان های گذشته و حال و آینده و ... از بین می روند و به همین ترتیب مفاهیم مورد تاکید مشاوران بخصوص مسئولیت پذیری انسان، آزادی و ... معانی خاصی می یابند و نقش انسان در «مدیریت خود» و هم چنین «مدیریت بر زمان» روشن می شود. انسان سالم از منظر نهج البلاغه کسی است که مسلط بر خود و بر محیط و بر زمان است یعنی خود معقول چنین انسانی تسلط بر خود طبیعی داشته و بنحو متعادل اندیشه و احساسات و سایر قوا را اداره می کند و اصول استنباط شده در این تحقیق برای رسیدن به این هدف، عبارتند از: درمان مبتنی بر ایمان، مدیریت خود، بازیابی مسئولیت پذیری، اصلاح نگرش و مدیریت زمان که با روشهای [خودارزیابی، خود معیاری، درمان با استفاده از نماز و دعا و قرآن، توبه، شکرگزاری، مواجهه با نتایج اعمال، مدارا با خویشتن، آوردن حکمتها، روشهای القائی، تذکر و یادآوری، الگوگیری و سرمشق دهی، مدیریت زمان حال (عملگرایی) مدیریت زمان گذشته (عبرت آموزی) مدیریت زمان آینده (حسابرسی)] میتوان به اصول فوق رسید