جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

هوگو مونستربرگ در سال 1916 به عنوان نخستین نظریه پرداز فیلم بر مبنای فلسفه‌ی ایده‌آلیستی کانت به تجزیه و تحلیل هنر نوپدیدار سینما مبادرت می‌ورزد. او با کتاب فتوپلی: یک بررسی روانشناختی، سینما را از دو منظر روانشناسی و زیبایی شناسی بررسی می‌کند و به این امر پافشاری می‌کند که ماده خام سینما ذهن می‌باشد. او با تکیه بر همین امر، نظریۀ خود را مبتنی بر ادراک اســتعلایی کانت اســتوار می‌کند و اعتقاد بر القای وحدت کامل به شیء دیداری را بر پرده سینما از طریق غلبه بر واقعیت بیرونی و اعطای شـاکله درونی به شـیء بر قاعده سـاختارهای پیشـینی فاهمه قرار داده اسـت. مونستربرگ وقتی از روانشناسی به زیبایی شناسی می‌پردازد به پیروی از کانت روش تحلیلی متفاوتی به کار می‌گیرد؛ وی این عرصه را دنیای تجربیات حسی می‌داند که در آن اشیاء از طریق زمان و مکان و ساختارهای پیشینی فاهمه به ادراک حسی می‌رسند، همچنین سینما را چونان «فرایند ذهنی»، هنر نمایش «ذهن» بازشـناسـی می‌کند. مونستربرگ سینما را یک هنر تلقی می‌کند و با توجه به عناصر بی‌علاقگی و غایتمندی بدون غایت در زیبایی شناسی کانت آن را مورد پژوهش قرار می‌دهد و به این باور می‌رسد که سینما یک هنر جدید و نوین و متفاوت از سایر هنرها است و کاری تقلیدی از روی تئاتر نمی‌باشد بلکه سینما با عناصر توجه، حافظه، خیال، پیشنهاد و احساسات وسیله ی در اختیار دارد که از طریق آن می تواند زمان، مکان و علیت را جا به جا کند و هر نوع رابطه ای که می‌خواهد به واقعیت بدهد.