جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : قرن بیستم با رویدادهای تأثیرگذار بر صحنه جهانی مانند تراژدی های جنگ جهانی، شیوع توتالیتاریسم و ​​بدتر شدن شرایط ناعادلانه و نابرابری اجتماعی در میان سایر بربریت ها مشخص شد. به این اتفاقات می‌توان نیازهای جهانی در زمان کنونی را اضافه کرد که تبدیل به غوغایی برای روابط واقعی اخلاقی و همبستگی می‌شود. در این صحنه، الهیات مسیحی به لزوم تجدید در ارائه مبانی اخلاقی مسیحی بر اساس آموزه های Magisterium اذعان می کند. گفتگوی بین فلسفه امانوئل لویناس و الهیات به عنوان راهی برای پاسخ به این خواسته مطرح می شود. در نوشته‌های لویناس، ویژگی‌های حکمت عهد عتیق - که از طریق زبان فلسفی نشان داده شده است - به شخص اجازه می‌دهد تا چندین مضمون را که مستقیماً با جهان کتاب مقدس و یهودی مرتبط است، به حوزه تأمل اخلاقی امروزی ببرد. الهیات همچنین به لویناس طرز تفکر ویرایش نشده امکان افزایش افق آنچه را اخلاق دگرگونی می نامند ارائه می دهد. با توجه به این حقایق، این پژوهش در صدد معرفی مبانی تفکر اخلاقی لویناس با بررسی چگونگی قرار گرفتن این پرسش بر دیگری بر الهیات اخلاقی است.

ترجمه ماشینی : زبان به موضوع اصلی در اندیشه معاصر تبدیل شد. در سنت کلاسیک تا اوایل قرن بیستم، اساساً به عنوان ابزار فکری صرف طراحی شده بود. این رویکرد به زبان به عنوان ابزار تفکر، منجر به جستجوی زبانی جهانی، خنثی و عینی با هدف ساختن علم شد. به این ترتیب، فلسفه نیز در اوایل قرن بیستم، از برخی جریان‌ها (پوزیتیویسم، فلسفه تحلیلی، حلقه وین) به عنوان تحلیل زبان پیش رفت تا آنچه را که باید گزاره‌های معنادار تلقی شود که دانش را تجمیع می‌کند، از تحلیل منطقی-ریاضی. و به ویژه از تأیید تجربی. در پرداختن این فیلسوفان، گزاره های متافیزیک، اخلاق، دین و الهیات بی معنا تلقی می شوند. این رویکرد، همراه با عوامل دیگر، زبان کلامی را زیر سؤال می برد. با این حال، در قلب فلسفه، مسائلی عمیق تر شد که امکان بازیابی ارزش چندین شکل دیگر از زبان ها را فراهم کرد. فهمیده شد که زبان علمی تنها زبانی نیست که دانش را منتقل می کند، بلکه بازی های زبانی وجود دارد. رویکردهایی مانند ویتگنشتاین، هایدگر، لویناس و پل ریکور چنین جنبه متکثری زبان را تعمیق بخشیدند. بنابراین، راه‌هایی گشوده شد که الهیات بتواند (و باید) ماهیت زبان خود را بازتاب دهد. به این ترتیب آدولف گشه به وجود می آید. او به طور سیستماتیک به موضوع زبان الهیات نمی پردازد، حتی الهیات او نیز به صورت سیستمی یا کتابچه راهنمای بزرگ ساختار یافته است. او بخش‌هایی از تأمل را ارائه می‌کند که به ما امکان می‌دهد به موضوع فکر کنیم. به عقیده گشه، باید دوباره شنید و ارزش سخنان ایمان را بازیابی کرد. از نظر او، الهیات سخنی کاملاً در مورد انسان و برای انسان دارد. در گفتگو با فرهنگ معاصر، گشه قصد دارد عقلانیت خاص زبان و گفتمان ایمان را نشان دهد و از این طریق اعلام کند که خداوند مژده ای برای انسان است.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه کارشناسی ارشد در مورد لحظات تعالی در مواجهه با دیگری توسط یکی از مهمترین فیلسوفان عصر ما، امانوئل لویناس است. بافت تاریخی مبتنی بر فلسفی با اصطلاح چرخش زبانی نشان داده می شود که نشان دهنده تغییر تفکر در قرن بیستم است. برای تشریح این تغییر، این تز چندین مقاله فلسفی و کلامی را برای بحث به ارمغان می آورد که منجر به مشکل قدرت در فرآیند شناخت می شود. این تحقیق با ارائه نوشته‌های دیتریش بونهوفر، کمکی به گفتمان سیستماتیک-الهیاتی درباره آشکار شدن خدا در درون روابط و اخلاق خواهد کرد. علاوه بر این، پلی بین تفکر ضد سازندگی پست مدرن و وظیفه الهیات مستمر استفاده از زبان انسانی برای کشف وجود خدا ایجاد می کند.

ترجمه ماشینی : این اثر توضیح می‌دهد که چگونه انسان‌ها می‌توانند با درک شرایط امکان گفتگو، با آرامش بیشتری با یکدیگر زندگی کنند. از نظر فلسفی، این چالش به عنوان این مسئله بیان می‌شود: چگونه گفت‌وگو به‌عنوان دیالگوس ممکن است، زمانی که آرم‌های مشترک دقیقاً همان چیزی است که مورد سؤال است. امانوئل لویناس، با نشان دادن اینکه لوگوهای مشترک تابعی از روابط بین انسانی است، به ما کمک می کند تا در درک احتمالات گفتگو در این موقعیت، کمی پیشرفت کنیم. اگر عبارات استدلال به این نقطه عمدتاً از مجموع و بی‌نهایت لویناس در سال 1961 گرفته شده باشد، دودیاک همچنین پیشنهاد می‌کند که لویناس 1974 غیر از هستی را می‌توان به‌عنوان تعمیق این تحلیل‌های پیشین خواند که هم شرایط امکان و هم عدم امکان گفتمان را مشخص می‌کند. خود در طول این تحلیل‌ها، دودیاک درمی‌یابد که از نظر لویناس، گفت‌وگو در نهایت ممکن است، فقط برای یک سوبژکتیویته مهربان که قبلاً توسط خدا از طریق دیگری مورد لطف قرار گرفته است، اما در جایی که کلمه خدا از ذهنیت من به عنوان بخشندگی نسبت به دیگری جدایی ناپذیر است. در نهایت، از نظر لویناس، تسهیل گفتگو، تسهیل صلح، به ظرفیت و تمایل سوژه برای بودن آن چیزی که هست، برای پذیرفتن خطر زیبای یک ژست صلح آمیز ارائه شده به دیگری، و این صلح، مربوط می شود. خود این ژست همانطور که خود لویناس می گوید: پس صلح تحت مسئولیت من است. من یک گروگان هستم، زیرا من تنها هستم که آن را انجام می دهم و به طور خطرناکی در معرض خطر جدی قرار می گیرم. گفتار فلسفی لویناس دقیقاً خود به عنوان چنین ژستی خوانده می شود.

ترجمه ماشینی : "این مهمتر از همه: برای خودت صادق باشد" یک ایده آل - یا تظاهر - به همان اندازه به هملت تعلق دارد که به قلمروهای سیاست و رسانه های اجتماعی امروزی که به دقت طراحی شده اند. اما اگر «خود واقعی» ما «بهترین» ما نباشد چه؟ پرتره‌های انتخاب شده اینستاگرام از اصالت اغلب به تناقض خود اجرایی ما خیانت می‌کند: اخلاص ما را ملزم می‌کند که همان چیزی باشیم که واقعاً هستیم، اما اخلاق بهتر است. هاوارد پیکت با تکیه بر نوشته های امانوئل کانت، سورن کی یرکگارد و امانوئل لویناس، دفاع واضحی از «نفاق با فضیلت» ارائه می کند. فتیش ما برای شفافیت به ما امکان می دهد فراموش کنیم که خود ممکن است شایسته بیان نباشد و ممکن است در عمل بیان به طور غیراخلاقی خودشیفته شود. این متفکران بزرگ با هوشیاری نسبت به این دوگانگی، از روش‌های ناسازگار وجودی حمایت می‌کنند. بازاندیشی در صداقت و اصالت، ارزیابی جدید و جذابی را نه تنها از اخلاق نمایشی، بلکه از تئاتری بودن اخلاق ارائه می‌کند، با این ادعا که دنبال کردن خود ایده‌آل، مستلزم اجرای رابطه‌ای و کنایه‌آمیز هویت است که فراتر از مفهوم ناب فردگرایی بیانی است.

ترجمه ماشینی : این مقاله توضیحی از نقش مسیحیت است که اغلب به عنوان امید در کار امانوئل لویناس بیان می شود. تک پروژه فلسفی لویناس از سال 1933 تا زمان مرگش در سال 1996، تثبیت اخلاق به عنوان اولین فلسفه بود. این تلاش در تقابل با تقدم هستی شناسی در آثار مارتین هایدگر بود. لویناس از روش پدیدارشناختی مشابه روش هایدگر برای تثبیت امید مسیحایی به عنوان انگیزه اساسی بشر استفاده می کند. در سراسر آثار لویناس، او واژگانی مذهبی را از میراث یهودی خود وام گرفته است که آن را به یک حوزه فلسفی بازگردانی می کند. او مفهومی دینی از مسیحیت، به‌ویژه فرمول‌بندی‌های یهودی مسیحیت را می‌پذیرد و آن را با تأثیر انسانی امید مرتبط می‌داند. امید مسیحایی به موضوعی ماندگار در تمام کارهای لویناس تبدیل می شود. این مقاله به بررسی ریشه‌های این اصطلاح، نقش موقتی و چگونگی استفاده او از امید مسیحایی در سراسر کار خود برای پیشبرد اهداف فلسفی خود می‌پردازد.

ترجمه ماشینی : این پایان نامه به بررسی اخلاق مربوط به زمانمندی می پردازد که در فلسفه های هانری برگسون، امانوئل لویناس و ژیل دلوز ظاهر می شود. این تز با تمرکز بر پیشنهادهای برگسون، لویناس و دلوز در مورد چگونگی تأثیرگذاری یک رابطه اخلاقی با زمان جدید، استدلال می‌کند که هر یک از آن مدل‌های اخلاقی یک رابطه مشکل‌ساز با تاریخ حفظ می‌کنند، و اینکه یک راه‌حل بالقوه برای این مشکل تنها است. در کارهای مشترک دلوز و گاتاری یافت می شود. با کاوش در نوشته‌های متافیزیکی برگسون، این تز استدلال می‌کند که برداشت برگسون از شهود به اندازه کافی با دلالت آن عمل با حوزه تاریخ هماهنگ نیست و این مشکلی را برای فلسفه اخلاقی برگسون ایجاد می‌کند. این تز سپس به دو منبع اخلاق و دین برگسون می‌پردازد تا استدلال کند که این متن، علی‌رغم اینکه ظاهراً شهود را تاریخی می‌کند، در واقع نمی‌تواند راه‌حلی برای مشکل تاریخ ارائه دهد که خود را در نوشته‌های متافیزیکی برگسون اعلام می‌کند. با انگیزه این شکست‌ها در اثر برگسونی، این پایان‌نامه سپس توجه خود را به دو برگسونی خودفروخته به نام‌های لویناس و دلوز معطوف می‌کند تا به میزانی که می‌توان گفت فلسفه‌های اخلاقی مربوطه آنها راه‌حلی برای مشکل برگسونی تاریخ ارائه می‌دهد، توجه کند. با کاوش در اخلاق زمانی لویناس در کلیت و بی نهایت و غیر از وجود یا فراتر از ذات، استدلال می کنم که لویناس از ارائه چنین راه حلی ناتوان است، زیرا فلسفه اخلاقی خودش به طور قطع درگیر رابطه ای مشکل ساز با تاریخ است، و علی رغم لویناس. ادعاهای صریح این است که اخلاق او فراتر از تاریخ است. سپس توجه خود را به دلوز معطوف می‌کنم تا استدلال کنم که علی‌رغم اینکه دلوز (مانند لویناس) قادر به حل این مشکل در تفاوت و تکرار نیست، در واقع در کار مشترک خود با فلیکس گاتاری در هزار فلات، راه بالقوه مثمر ثمری برای مذاکره در مورد آن ارائه می‌کند.

ترجمه ماشینی : این پایان‌نامه شرحی از روش‌های مختلفی ارائه می‌کند که در آن مدل‌های به‌طور فرضی ایده‌آلیستی و استعلایی اجتماعی، که رابطه سوژه با سایر انسان‌ها را در شناخت خود موضوع پایه‌گذاری می‌کردند، رد و جایگزین شدند. کنار گذاشتن این گزارش منجر به مدل‌های متنوعی از اجتماعی شد که از سوژه به‌عنوان زمینه‌ی اجتماعی بودن فاصله گرفتند و زمینه‌هایی را خارج از موضوع مطرح کردند. هانس گئورگ گادامر، امانوئل لویناس، فرانتس روزنزوایگ و دیتریش بونهوفر مواضع بدیلی را در طول طیفی از مدل‌های اجتماعی نشان می‌دهند که مفهوم ایده‌آلیستی اجتماعی را رد می‌کنند. برهان محوری این رساله مدعی است که پاسخ‌ها به ایده‌آلیسم و مدل‌های استعلایی جامعه‌گرایی در نهایت به یک هستی‌شناسی ناکافی ایراد می‌گیرند که اجتماعی بودن (و همچنین تمام واقعیت) را در شناخت سوژه قرار می‌دهد. هستی شناسی مدل استعلایی موضوع را در ابتدا بی ارتباط با موضوعات دیگر قرار می دهد، به طوری که اولین حرکت در ارتباط آنها با یکدیگر باید معرفت شناختی باشد. رابطه اجتماعی مبتنی بر درک شناختی سوژه است. هر یک از متفکرانی که من بررسی می‌کنم، این مسئله را مشکل اصلی ایده‌آلیسم معرفی می‌کنند. با این حال، راه حل آنها برای این مشکل متفاوت است. راه‌حل‌های متفاوت گادامر، لویناس، روزنزوایگ و بونهوفر را می‌توان به‌عنوان اشغال موقعیت‌های نمایندگی متفاوت در طول یک پیوستار شناسایی کرد که آن را «مقیاس زمینه‌های اجتماعی» نامید. آنچه من در اینجا ارائه می‌دهم توپوگرافی پاسخ‌ها به مدل ایده‌آلیستی اجتماعی است. زمینه هستی‌شناختی جامعه‌شناسی، به‌جای سوژه بودن، به‌عنوان موقعیت گفت‌وگو (گادامر)، چهره دیگری (لویناس)، یا وحی الهی (روزنزوایگ و بونهوفر) مطرح می‌شود. در هر یک از این مدل‌های جایگزین، می‌بینیم که سوژه به جای خودمختاری، مشروط است، جامعه‌پذیری از طریق زمانمندی و زبان وضع می‌شود، و جامعه‌گرایی اصولاً یک رابطه هنجاری است تا یک رابطه معرفت‌شناختی. پس داستانی که از تحلیل من بیرون می‌آید، توپوگرافی غنی‌تری از پاسخ‌ها به ایده‌آلیسم نسبت به آنچه که تاکنون ترسیم شده است، است. پاسخ‌هایی که توسط گادامر، لویناس، روزنزوایگ و بونهوفر ارائه می‌شوند، هر کدام یک هستی‌شناسی جایگزین را ارائه می‌کنند که هر مدل مناسبی از جامعه‌گرایی باید بر آن تکیه کند. در حالی که گزارش من از طیف پاسخ‌های هستی‌شناختی به جامعه‌گرایی ایده‌آلیستی ادعای جامعی ندارد، اما توپوگرافی بهتری از حوزه پاسخ‌ها نسبت به آنچه تاکنون در مطالعات مدل‌های اجتماعی در قرن بیستم ارائه شده بود، ارائه می‌دهد. در نهایت، این پایان نامه مرکزیت ارائه یک هستی شناسی جایگزین برای ایده آلیسم را در این پروژه ها نشان می دهد. به دور از رد کلی هستی‌شناسی یا صرفاً ارائه بازنگری‌های اخلاقی در نظم اجتماعی موجود، هر یک از چهره‌هایی که در این مطالعه بررسی می‌کنم، با بیان دیدگاه هستی‌شناختی تازه‌ای که می‌تواند از زندگی اجتماعی حمایت کند، زمینه‌ی اجتماعی بودن را به‌طور بنیادی بازبینی می‌کند.

ترجمه ماشینی : هدف این کار احیای نسخه‌ای از الهیات طبیعی و بازتئوری‌سازی خشونت در چارچوب دینی است به گونه‌ای که با تجربه‌های متعدد و متنوع، اما جهانی بشر از خشونت در جهان طبیعی همخوانی داشته باشد. من با استفاده از نوشتار طبیعت آنی دیلارد و مقولات فلسفی امانوئل لویناس، مدل‌هایی از الوهیت مبتنی بر خشونت در جهان طبیعی را پیشنهاد می‌کنم و از این مدل‌ها برای نقد مدل‌هایی استفاده می‌کنم که توسط یک رشته غالب تفکر دینی فمینیستی آمریکایی ارائه می‌شوند. در نهایت، من استدلال می‌کنم که بینش مذهبی که با مدل‌های خشونت‌آمیز خدایی همراه است، بر خلاف دیدگاه فمینیستی مسلط، به شیوه‌های مهمی بینش‌های نقدهای مهم دین را در بر می‌گیرد.

ترجمه ماشینی : مفهوم آخرت شناسی در اصل از الهیات سرچشمه می گیرد: با این حال فیلسوفان معاصر ابتدا توسط هایدگر سپس توسط لویناس و دریدا فراخوانده شده اند. شرایط امکان این ژست فلسفی چیست؟ به طور خاص فلسفی چگونه است؟ و عملکرد و پیامدهای آن چیست؟ مطالعه تبارشناسی آخرت‌شناسی در فلسفه کانت، هگل، نیچه و هایدگر نشان می‌دهد که آخرت‌شناسی تنها زمانی در فلسفه قابل استفاده است که ابتدا از غایت‌شناسی، الهیات و هستی‌شناسی جدا شود. سپس به یک انگیزه اصلی (هم الگو و هم یک نیروی محرکه فلسفی) در فلسفه لویناس و دریدا در گفتگو با مسیحیان و پدیدارشناسی یهودی تبدیل می شود. به عنوان یک اصل اخلاقی و بی محتوا، به شدت ضد هستی شناسانه، عبارت است از قطع حضور (هم زمان و هم ذات): آخرت شناسی زمان حال. بنابراین، مسئله‌سازی سه‌گانه حد را تشکیل می‌دهد: محدودیت‌های بین رشته‌ها (الهیات و فلسفه) را می‌شکند. محدودیت آرم مجموعه های آن (شکست آن)؛ و محدودیت تاریخی (افق) ایجاد و برداشت اخلاقی از واقعه را در هم می شکند.