جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : مقالات این جلد که برای اولین بار در سال 1982 منتشر شد، به تعدادی از جنبه‌های مختلف ایده‌های مارکس و ساختارهای متفاوتی که مارکسیست‌های بعدی بر روی آنها گذاشته‌اند، می‌پردازد. آنها بر اساس یک سلسله سخنرانی، دیدگاه های مارکسیستی را درباره ماهیت فلسفه، تاریخ و تبیین تاریخی، نقش و اهمیت سیاست، و ادبیات و جایگاه اخلاق بررسی می کنند. از مارکسیست های مورد توجه می توان به لوکاچ، سارتر، هابرماس، آلتوسر و ماچری اشاره کرد. یک نگرانی مداوم از طریق حجم، رابطه درون تفکر مارکسیستی از واقعیت و ارزش است، با پیامدهایی که برای اعمال ما خواهد داشت.

قرن بیستم قرن اوج گیری بحث و اختلاف نظر فیلسوفان در مورد چیستی فلسفه بود. اما در اواخر همین قرن این بحث فروکش می کند. به گونه ای در نوشته پی. ام. اس. هکر در مجموعه مقالات داستان فلسفه تحلیلی می خوانیم: «یکی از ویژگیهای چشمگیر فلسفه در اواخر قرن بیستم این است که دیگر بر سر اینکه فلسفه چیست و چه انتظاری از آن می توان داشت و اینکه گزاره های فلسفی، با فرض وجود چنین گزاره هایی، چیستند و چه نسبتی با گزاره های علم دارند مجادله جدی وجود ندارد.» در حاشیه قرار گرفتن این بحث، به هر دلیل که باشد، مطمئناً به معنای رسیدن به توافق نظر کلی نیست. تحلیل اینکه چرا اختلاف نظر برجا ماند ولی بحث در مورد آن فروکش کرد از حوصله ی این نوشته، و البته صلاحیت نگارنده، خارج است اما اثرات این اوج و فرود و آگاهی عمیق نسبت به دشواری هر گونه مواجهه با پرسش فوق، و نه الزاما حل آن، در هر کجا که به نحوی از آنجا به آن پرداخته می شود مشهود است. در سال 1991 ژیل دلوز و فلیکس گاتاری، دو فیلسوف پست مدرن فرانسوی، کتابی با عنوان «فلسفه چیست؟» منتشر کردند که برای چند هفته در صدر کتابهای پرفروش قرار داشت اما کتاب مذکور، احتمالاً برخلاف انتظار بسیاری از خریداران آن، نه یک کتاب مقدماتی و آسان برای آشنایی با فلسفه بلکه بیان رای دو فیلسوف در مورد ماهیت فلسفه بود که آن را آفرینش مفاهیم می دانستند. در همان زمان حتی یکی از منتقدان پیش بینی کرد که این کتاب خیلی زود به یک اثر کلاسیک در فلسفه تبدیل شود. اما گذشته از این گونه موارد استثنایی امروزه علی القاعده باید در کتابهای مقدماتی به دنبال عنوان «فلسفه چیست؟» بگردیم. تازه در این گونه کتابها هم، به رغم عنوانشان، معمولاً در همان بند اول انتظار خواننده از کتاب تعدیل می شود و به آشنایی با فلسفه تقلیل می یابد. روش مورد استفاده هم غالباً مبتنی بر این فرض است که فلسفه بیش از آن که دانش باشد نوعی ورزیدن است. شاید صریح ترین بیان در مورد این گونه کتابها و روش مورد استفاده در آنها بیان پل ادواردز و آرتور پپ در کتاب درآمدی نوین بر فلسفه باشد. بنابراین به نقل این بیان یک جمله ای بسنده کرده و بحث در این مورد را کوتاه می کنیم. «شاید عاقلانه ترین کار این باشد که به وسط موضوع جست بزنیم، یعنی در مورد مسائل فلسفی خاصی بحث کنیم و در پایان کار بگذاریم دانشجو فلسفه را آن نوع اندیشیدنی که با آن آشنا شده تعریف کند.»