جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : شاگرد هوسرل و هایدگر، یان پاتوکا (Turnov 1907-پراگ 1977) یکی از اصیل‌ترین مفسران پدیدارشناسی معاصر برای پروژه‌اش برای توسعه پژوهش اولی با ترکیب آن با چرخش هستی‌شناختی دومی محسوب می‌شود. . لایت موتیف اندیشه پاتوکا بازتابی تازه در جهان طبیعی است که در پیچیدگی رابطه آن با وجود انسان بررسی شده است. برای اولین بار این تأمل در اینجا از طریق مهم‌ترین مقالات او که بین سال‌های 1965 و 1972 سروده شده است به خواننده ارائه می‌شود: سال‌هایی که در آن پاتوکا تامل فلسفی خود را در شرایط سخت حاشیه‌نشینی که توسط رژیم تمامیت‌خواه چکسلواکی در معرض آن قرار دارد انجام می‌دهد. .

ترجمه ماشینی : اولین متنی که به طور انتقادی مفهوم «زندگی-جهان» ادموند هوسرل را مورد بحث قرار می دهد، «دنیای طبیعی به عنوان یک مسئله فلسفی»، گفتگوهای جوانی یان پاتوکا با بنیانگذار پدیدارشناسی و دو تن از نزدیکترین شاگردانش، یوگن فینک و لودویگ لاندگربه را منعکس می کند. این ترجمه که اکنون برای اولین بار به زبان انگلیسی در دسترس است، شامل مقدمه ای از لندگربه و دو پسواژۀ خودانتقادی است که توسط پاتوکا در دهه 1970 اضافه شده است. این اثر که در طیف گسترده‌ای از ارجاعات منحصر به فرد است، به دیدگاه‌های راسل، ویتگنشتاین و کارنپ در کنار هوسرل و هایدگر می‌پردازد، با روحی که درک پدیدارشناسی را در ارتباط با دیگر گرایش‌های قرن بیستم در فلسفه گسترش می‌دهد. حتی هشتاد سال پس از اولین ظهور، ارزش زیادی به عنوان مقدمه ای کلی برای فلسفه دارد و خواندن آن برای دانشجویان تاریخ پدیدارشناسی و همچنین برای کسانی که خواهان درک کامل سهم پاتوکا در تفکر معاصر هستند ضروری است.

ترجمه ماشینی : شاگرد هوسرل، یان پاتوچکا (1907-1977) در پایان کار خود این مقاله باشکوه را نوشت که بحث آزاد بین هوسرل و هایدگر در مورد آزادی را از سر می گیرد. آیا داستان می تواند منطقی باشد؟ از نظر پاتوکا، فلسفه ای که به ایده آلیسم منتهی شد، در ادعای درک سوبژکتیویته در رابطه اش با جهان شکست خورد، یعنی دقیقاً آنچه تاریخ را پایه گذاری می کند. با بازگشت به ریشه های فلسفه اروپایی، او سپس به مشکلات انتخاب، توجه به تعهد و خشونت می پردازد. منشور 77، که یان پاتوکا اولین سخنگوی آن بود، در اینجا اولین تلاش برای بیان فلسفی را می یابد.

ترجمه ماشینی : ابدیت و تاریخ یکی از معدود کتاب‌هایی است که توسط خود پاتوچکا - بین سال‌های 1946 تا 1947 نوشته شده است. اگر در آن زمان منتشر می‌شد، می‌توانست معادل کتاب اگزیستانسیالیسم یک انسان‌گرایی سارتر باشد. پاتوچکا در پاسخ به تسلی فلسفی زیست‌شناس و مورخ علم امانوئل رادل، سنت اومانیسم را ارائه می‌کند، «موضوع اصلی اندیشه چک» تا توماش گاریگ ماساریک، اولین رئیس جمهور چکسلواکی، جامعه‌شناس و فیلسوفی که آثارش پس از جنگ دوم، سانسور شده اند. او با وسعت بخشیدن به افق، به سقراط و افلاطون - با مخالفت با سقراطیسم، فلسفه تاریخ‌گرایی، با افلاطونیسم، متافیزیک ابدیت - و سپس گفت‌وگو با ماکس شلر، هوسرل، هایدگر و اگزیستانسیالیسم یاسپرس، کیرکگور و سارتر بازمی‌گردد. ما همچنین می‌توانیم در آن یکی از ماتریس‌های فلسفه او را ببینیم، از تصور او از انسان به‌عنوان موجودی تاریخی و موجودی اخلاقی، که بر او، علی‌رغم تاریکی، «نگرانی درباره معنای زندگی‌اش» موظف است. هدفی به او بدهید که آن را از عدم اصالت و وابستگی خارج کند. (رابرت ماگیوری - منتشر شده در 31 مارس 2011)