جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی : از زمان انتشار اولین کتاب بینش و توهم در سال 1972، تعداد زیادی از نوشته‌های ویتگنشتاین در دسترس قرار گرفته است. بر این اساس، در این نسخه، پروفسور هکر شش فصل از یازده فصل اصلی خود را بازنویسی کرده و بقیه را برای گنجاندن مطالب فراوان جدید بازبینی کرده است. Insight and Illusion اکنون به طور کامل پیشینه تاریخی شاهکارهای بسیار متفاوت ویتگنشتاین، Tractatus و تحقیقات را روشن می کند و ردیابی آن را دنبال می کند. تکامل اندیشه ویتگنشتاین هکر تمام نوشته‌های ویتگنشتاین را به تفصیل توضیح می‌دهد و بر نقد او از متافیزیک، «برهان زبان خصوصی» معروفش و روایتش از خودآگاهی تمرکز دارد.

ترجمه ماشینی : تلاقی اخیر بین فلسفه تحلیلی و سنت های فلسفی قاره ای، علاقه شدیدی را به فلسفه فلسفه برانگیخته است. در این مناظره، درک ما از نقش فلسفه و استفاده از استدلال و عقل در فرهنگ مطرح است. فلسفه تحول آفرین مفهوم جدیدی از فلسفه را از طریق بحث در مورد موضوعات برجسته در سنت تحلیلی، در کار ویتگنشتاین متأخر بیان می کند. و در نظریه انتقادی. والگرن تبارشناسی را دنبال می کند که منجر به بن بست کنونی در گفتمان فلسفه می شود. درباره نویسندگانی مانند کواین، پیتر وینچ، مایکل دامت و ارنست توگندات بحث می کند. و برداشت ویتگنشتاین از فلسفه و بحث زبان خصوصی را در نظر می گیرد. فلسفه تحول آفرین با تکیه بر تحلیلی از روابط بین حقیقت، توافق جمعی و نقش اراده شخصی در استدلال فلسفی، تصویری از فلسفه به عنوان مراقبت دگرگون کننده برای خود و دیگران ایجاد می کند. این اثر کمک بزرگی به مطالعه فلسفه و نظریه اجتماعی می کند.

ترجمه ماشینی : رئالیست فیزیکی به شدت با تفسیری که تحلیل زبانی ارائه می‌کند مورد توجه قرار گرفت، بنابراین او نیز تغییر کرد. اما در آن زمان، که تقریباً در دهه دوم قرن بیستم بود، آنها بدون شک دیدگاه های خود بسیار نزدیک بودند. راسل در سخنرانی های سال 1918 در مورد اتمیسم منطقی، تأثیر ویتگنشتاین را در چندین جا تصدیق کرد. اگر راسل در مورد اتمیسم منطقی سخنرانی نمی کرد، ویتگنشتاین شاید تراکتاتوس را نمی نوشت، یا حداقل نظراتی را که در آنجا بیان می شد حفظ نمی کرد. مسلماً این که تراکتاتوس را می‌توان به عنوان تفسیری بر سخنرانی‌های راسل در سال 1918 تعبیر کرد، به معنای بزرگی درست است. ویتگنشتاین مطمئناً آنها را نشنیده بود، اما، همانطور که راسل گفت، موضوعات با هم مورد بحث قرار گرفتند. و بدهی تراکتاتوس به دیدگاه های مطالب سخنرانی ها آشکار است. از آنجایی که ویتگنشتاین شاگرد و راسل معلم بود، علیرغم تأثیر متقابل، ممکن است فرض کنیم که تأثیر بیشتر اثر راسل بوده است. هیچ فضایی وجود ندارد که بتوان در آن به تحلیل کامل پیشینیان ویتگنشتاین و تأثیراتی که بر وی وارد شد پرداخت. علاوه بر این، داده های کافی وجود ندارد. با این حال، یک سرنخ به ما داده شده است. یکی از دوستان او به ما اطلاع داده است که ویتگنشتاین در روش فلسفی خود 1 «افلاطون را خوانده و از آن لذت می‌برد» و «ویژگی‌های همبستگی را می‌شناسد»، اگرچه به یقین گفته نمی‌شود که ویتگنشتاین خواننده بزرگی در فلسفه بوده است.

ترجمه ماشینی : این کتاب یک مطالعه ویتگنشتاینی درباره تملک مفهوم و ماهیت بررسی مفهومی در فلسفه ارائه می‌کند. هم مقدمه‌ای ایده‌آل برای فلسفه ویتگنشتاین است و هم درمان اصلی برخی از حیاتی‌ترین و در عین حال کمتر توسعه‌یافته‌ترین مناطق آن. این کتاب به عنوان یک گفت و گوی سقراطی نوشته شده است که بحث را در یک نگاه عقب مانده به نظریه اشکال افلاطون چارچوب می دهد. با این کار ادعای جسورانه ای در مورد جایگاه ویتگنشتاین در فلسفه غرب دارد.

ترجمه ماشینی : تیم تورنتون از مسائل کلیدی فلسفه محتوا که در اثر تأثیرگذار پژوهش‌های فلسفی ویتگنشتاین یافت می‌شود، دفاع می‌کند. او نمایشی نظام‌مند از دیدگاه‌های ویتگنشتاین درباره معنای زبانی و محتوای ذهنی ارائه می‌دهد و درکی از چگونگی ارتباط آثار ویتگنشتاین با بحث‌های مدرن در فلسفه محتوا ارائه می‌دهد. فقط این کتاب به تفصیل دیدگاه‌های ویتگنشتاین را درباره محتوا در زمینه آثار معاصر، از جمله دیدگاه دیویدسون، رورتی، و مک داول در میان دیگران توضیح می‌دهد.

ترجمه ماشینی : فیلسوفان در جست‌وجوی سخت‌گیری و درک روشنی از ویژگی‌های اساسی موضوعات مورد بررسی خود، اغلب به اغراق و ساده‌سازی‌های مضر سوق داده می‌شوند. با توجه به پیشنهاد تحریک آمیز لودویگ ویتگنشتاین، این به سردرگمی های مربوط به وضعیت گزاره های فلسفی مربوط می شود. مبارزه با جزم گرایی دیدگاه او را مبنی بر اینکه هیچ تز، آموزه یا نظریه ای در فلسفه وجود ندارد روشن می کند. حتی زمانی که این ادعا جدی گرفته شود، توضیح معنای آن مشکل ساز است - معمولاً شامل بازگشت به پایان نامه ها می شود. این کتاب رویکرد فلسفی ویتگنشتاین را با ارائه آن به عنوان پاسخی به مسائل خاص مربوط به تمرین فلسفه، به ویژه مسئله جزم گرایی، قابل درک می کند. اگرچه تمرکز این کتاب بر آثار متأخر ویتگنشتاین است، اسکاری کوزلا همچنین در مورد فلسفه اولیه ویتگنشتاین که در تراکتاتوس بیان شده و همچنین رابطه بین آثار اولیه و متأخر او را مورد بحث قرار می‌دهد. در پرتو این گزارش از نقد ویتگنشتاین از اندیشه اولیه‌اش، کوزلا می‌تواند معنای ویتگنشتاین را از فلسفه‌پردازی بدون تز یا نظریه عینی بسازد. کوزلا استدلال می کند که در فلسفه بعدی خود، ویتگنشتاین رویکردی غیر متافیزیکی (البته نه ضد متافیزیکی) به فلسفه بدون سلسله مراتب فلسفی ایجاد می کند. این روش منجر به افزایش انعطاف پذیری اندیشه فلسفی بدون از دست دادن دقت می شود.

ترجمه ماشینی : این کتاب شرح و دفاعی از فلسفه متأخر ویتگنشتاین با تأکید بر ویژگی درمانی آن ارائه می‌کند. پیترمن استدلال می کند که هر فلسفه درمانی باید گزارشی از سلامت انسان، گزارشی مرتبط از مکانیسم های سلامت و بیماری، و در نهایت شرحی از این که چگونه فلسفه می تواند فردی را از حالت بیماری به سلامت برساند، ارائه دهد. در پرتو این مدل کلی، او تفسیری از پروژه درمانی ویتگنشتاین ارائه می‌کند که بر تداوم بین آن و پروژه اخلاقی قبلی Tractatus تأکید می‌کند. این کتاب با این استدلال که هدف اخلاقی قبلی از توافق با جهان به عنوان چنین است، با هدف درمانی توافق با اشکال زندگی جایگزین شده است، با مشکل تداوم روبرو می شود. در جریان بحث، پیترمن تفاسیر استاندارد پروژه ویتگنشتاین و شیوه‌های استاندارد نقد و دفاع از آن را به چالش می‌کشد. این کتاب همچنین با نشان دادن اینکه چرا باید پروژه درمان فلسفی را جدی بگیریم، به بحث فلسفی معاصر کمک می کند.

ترجمه ماشینی : فیلیپ میلز با پیوند دادن شعر و فلسفه زبان، شکاف قاره ای و تحلیلی را با کنار هم قرار دادن نوشته های نیچه و ویتگنشتاین پر می کند. او از طریق یک فلسفه شعر بیان گرایانه استدلال می کند که ما می توانیم برخی از سؤالات اصلی در فلسفه زبان را درک کنیم. میلز تداوم زبان شعر با زبان معمولی را برجسته می کند و تفکر نیچه و ویتگنشتاین را روشن ترین راه برای بسط فلسفه شعر می داند. این مطالعه با ردیابی سنت اکسپرسیویستی فلسفه زبان، ریشه های آن را در رمانتیسیسم آلمانی دقیقاً در آثار اکسپرسیویست های معاصری مانند هاو پرایس و رابرت براندوم قرار می دهد. در جایی که درک شعر با ابزارهای سنتی فلسفی مورد استفاده زیبایی‌شناسان دشوار بوده است، «فلسفه شاعرانه زبان» در تقاطع بین فلسفه هنر و زبان عمل می‌کند و فلسفه جدیدی از شعر را با ظرفیت‌های گسترده پیشنهاد می‌کند.