مرور درختی موضوعات | کتابخانه مجازی الفبا

معرفت شناسی صدری راه حل عقل گرایان را در بازگشت استقرا به تجربه و قیاس، و همچنین راه حل تجربه گرایان را نقد کرده است و مبنای استقرایی خود را بر اساس مکتب ذاتی معرفی می کند که بر پایة آن از راه توالد ذاتی، معرفت بشری پس از تصدیق های احتمالی به یقین موضوعی و نه منطقی، در راه استقرا خواهد رسید. دلیل استقرایی شهید صدر بر اساس گذر از دو مرحله تفسیر می شود: مرحلة رسیدن به درجات احتمالی و تقویت آن براساس علم اجمالی تا بالاترین درجه احتمال که مرحله ای استنباطی است و مرحله رسیدن به یقین که از راه توالد ذاتی با شرایط منطق ذاتی به دست می آید. در مرحله دوم درجة تصدیق احتمالِ قوی به یقین می رسد. این تبدیل بر اساس اصلی بدیهی صورت می گیرد و ملاک صدق بداهت این اصل و تمایز آن با بداهت وهمی، هماهنگی با دیگر یقین های موضوعی از جمله اصل علم اجمالی و اصل امتناع ترجیح بلامرجح مطرح شده است. در بخش ارزیابی معرفت شناسانة دیدگاه شهید صدر و با پرهیز از کلی گویی و روانی خواندن مکتب صدری، با توجه به اشکالاتی که به مبناگروی معتدل شهید صدر در مکتب ذاتی وارد است و به ویژه با نظر به ملاک صدقی که آن را به انسجام گروی سوق داده، به نظر رسید معرفت شناسی صدری به رغم موفقیتی که در تبیین مرتبه تصدیقی احتمالی و همچنین دخیل دانستن فاعل شناسا در تصدیق داشته، در واقع نمایی یقین موضوعی موفق نیست و اشکالاتی اساسی به آن وارد است.

ترجمه ماشینی: علاقه من به رابطه بین روایت معاصر از معرفت شناسی اعتقاد دینی، معروف به شبه ایمان گرایی، و ایمان گرایی شک گرا است که از نظر تاریخی در برانگیختن ایده های فیدیستی بسیار مهم بوده است. من استدلال می‌کنم که می‌توانیم شبه ایمان‌گرایی را به نحو سودمندی در راستای خطوط فیدیستی شک‌گرا تفسیر کنیم، به این معنا که این پیشنهادی است که طبیعتاً هم به‌عنوان برخاسته از چارچوب یک تحقیق شک‌گرایانه و هم به‌عنوان ویژگی‌های اصلی که با شک‌گرایی پیررونی مشترک است، درک می‌شود. علاوه بر این، من پیشنهاد می‌کنم که ایمان‌گرایی شک‌گرا، که به‌درستی ارائه شود، به سوی نوعی از ایمان‌گرایی محدود که برای شبه ایمان‌گرایی ضروری است، تمایل دارد.

معرفت‌شناسی مدرن در تلاش‌های خود برای توضیح اینکه چگونه کسب معرفت می‌تواند هم مبتنی بر اجتماعی (و در نتیجه ظاهراً نسبی) باشد و هم همچنان قادر به تعیین حقایق عینی در مورد جهان باشد، با چندین تناقض مواجه شده است. در این کتاب مهم، ریچموند کمپل تلاش می‌کند تا برخی از این پارادوکس‌ها را از بین ببرد، تا نشان دهد که چگونه آنها در نهایت فقط «توهمات پارادوکس» هستند، با توسعه ایده‌هایی که محور دو جریان امیدوارکننده در معرفت‌شناسی هستند: معرفت‌شناسی فمینیستی و معرفت‌شناسی طبیعی‌شده. هدف کمپبل ساختن نظریه ای منسجم از دانستن است که فمینیستی و «طبیعی شده» باشد. توهمات پارادوکس برای دانشجویان و دانش پژوهان معرفت شناسی و مطالعات زنان ارزشمند خواهد بود.