جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

جهت مشاهده فیلم درسگفتار به آپارات مراجعه کنید.

سایه سیاه کرونا بر سر ایرانیان، افزون بر برانگیختن پرسش‌های متنوع و متکثر در زمینه‌های سیاسی، اجتماعی، اخلاقی و پزشکی، پرسش‌های الاهیاتی برانگیخته و دغدغه‌هایی دینی پدید آورده است. نزاع نفَس‌گیر مدعیان «طب اسلامی» با جامعه پزشکی در این غوغا و ماجرا، موجب شد که برخی از دل‌بستگان اهل‌بیت (ع)، تصویر «هنرنمایی» و «هم‌آوردی» خودشان را در قالب «دَربوسی» و «دَرلیسیِ» آرام‌گاه علی بن‌موسی (ع) منتشر کنند. کودکی هم در این میان به پیروی از پدران و پیشوایانَش چنین کرد[۱] و همین چالش موجب شد که دوباره به اشتغال زندگی حرفه‌ای‌ام؛ یعنی «الاهیات برای کودکان» نظری بیافکنم و درباره‌اش توضیحاتی عرضه کنم و از همه کارشناسان و دغدغه‌مندانِ کودک‌پژوه بخواهم که با جدی گرفتن موضوع و هم‌افزایی درباره انگاره «اِبک»، مَرا راه‌نُمایی کنند!

دکتر یاسر میردامادی در یادداشتی با عنوان «کودک را فقط اخلاقی بار بیاور و یک اسطوره دیگر[۱]» گفته‌اند: سرپرست کودک حق دارد «ارزش مذهبی» خودش را به کودک آموزش دهد؛ حتی اگر این ارزش از دید دیگران «خرافه» باشد، اما مشروط به اینکه قواعد عینی حقوق بشر را نقض نکند و آموزش او از طریق تفکر نقادانه و سنجش‌گرانه‌اندیشی صورت بپذیرد. آن را بخوانید؛ آن‌گاه درباره ملاحظات زیر درنگ کنید! از دید من این نوشتار به سه مغالطه، یک خلط و یک خلأ دچار است که بر اثر آنها، حتی آموزش مقید به سنجش‌گرانه‌اندیشی، تلقین‌گرانه خواهد شد. پیش‌نهادم در این زمینه، کاربست روش برنامه «فبک» ناظر به آموزه‌ها و دورن‌مایه‌های متون مقدس دینی و مذهبی است که با عنوان «الهیات برای کودکان» (ابک) در جای خود از آن سخن گفته‌ام. مواجهه مربی با متربی در چارچوب ابک، منفعلانه و تسهیل‌گرانه است و به همین سبب به یادگیری فعالانه و گزینش مختارانه متربی خواهد انجامید و به همین دلیل، تعلیم و تربیت از این منظر و در این منهج، از نظر حقوقی رواتر، از دید اخلاقی خوب‌تر و از دید تربیتی، سودمندتر است.