جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: بر خلاف اکثریت فیلسوفان تحلیلی دین معاصر، جیمز استربا در کتابش آیا خدای خوب منطقاً ممکن است؟ (2019) که آلوین پلانتینگا با معروف خود دفاع اختیاری در حل مشکل منطقی شر موفق نبوده است. با این حال، استربا اینطور نیست این دیدگاه عموماً پذیرفته شده در فلسفه تحلیلی دین را به تنهایی به چالش می کشد. دی.زی فیلیپس (1934-2006) استدلال کرده است که مشکل منطقی شر حل نشده است و او همچنین معتقد است. که حتی از زمین هم بلند نشده است. هدف این مقاله بررسی انتقاد فیلیپس از دفاع از اراده آزاد و نظریه های جریان اصلی. نقد او به موضع الحادی استربا مرتبط است زیرا استدلال های فیلیپس تا حدی در مورد اشکال الحاد فلسفی که در همان مفروضات با خداباوری فلسفی. در قسمت اول مقاله به طور مختصر توضیح خواهم داد نقطه شروع شناخته شده ترین راه حل های مسئله شر در فلسفه تحلیلی دین و اشاره به جهاتی از ادله استربا. پس از آن من اخلاقیات فیلیپس را بررسی خواهم کرد و نقد مفهومی بر چارچوب های مورد استفاده در بحث تئودیسه. بالاخره پرداخت میکنم توجه به دیدگاه ویتگنشتاینی فیلیپس در مورد وظیفه و هدف فلسفه برای روشن شدن برخی از جنبه های مشکل ساز اندیشه او.

ترجمه ماشینی: این کتاب از آنتی‌تئودیسیسم دفاع می‌کند و استدلال می‌کند که تئودیسه‌هایی که به دنبال توجیه خدا برای شر و رنج در جهان هستند، از نظر اخلاقی قربانیان رنج را به رسمیت نمی‌شناسند. نویسندگان این دیدگاه را با استفاده از منابع ادبی و فلسفی استدلال می‌کنند و با «مقاله تئودیسه» در سال 1791 امانوئل کانت و خواندن کتاب ایوب از آن شروع می‌کنند. سه موضع مهم ضد خداباوری قرن بیستم، از جمله ضد خداباوری اخلاقی «یهودی» پس از هولوکاست، آنتی‌تئودیسیسم ویتگنشتاینی که توسط D.Z. فیلیپس و ضد خداپرستی پراگماتیست مورد دفاع ویلیام جیمز. نویسندگان استدلال می کنند که این رویکردها به شر و رنج اساساً کانتی هستند. آثار ادبی مانند محاکمه فرانتس کافکا، در انتظار گودو اثر ساموئل بکت و نوزده هشتاد و چهار اثر جورج اورول به منظور پیشبرد حیاتی پرونده فلسفی ضد خداباوری مورد بررسی قرار می گیرند.

ترجمه ماشینی: تئودیسه هم به‌عنوان یک موضوع کلامی سنتی و هم در انواع سکولار گسترده‌تر آن، همچنان یک مشکل در فلسفه دین است. در این کتاب، پروفسور سامی پیلستروم، ارزیابی مجدد انتقادی جدیدی از گفتمان تئودیسی ارائه می کند که به مشکل شر و رنج می پردازد. او دیدگاهی ضد خداباورانه را توسعه می‌دهد، و استدلال می‌کند که تئودیسه‌هایی که به دنبال معنادار یا توجیه رنج ظاهراً بی‌معنی از «دیدگاه خدا» هستند، در نهایت بر واقع‌گرایی متافیزیکی تکیه می‌کنند که دیدگاه فردی فرد مبتلا را تشخیص نمی‌دهد. بنابراین پیلستروم نشان می‌دهد که رویکرد پراگماتیستی به موضوع رئالیسم در فلسفه دین، نقطه آغازی حیاتی برای ارزیابی مجدد مسئله تئودیسه است.

مهمترین تئودیسه های سنتی در پاسخ به مسئله ی شاهد محور شرعبارتند از تئودیسه های «اختیار»، «پرورش روح»، «خلوص»، «تسلیم و وابستگی به خدا»، «مکافات و هشدار»، «جبران» و «قدردانی». به الگوی فکری حاکم بر این تئودیسه ها «گفتمان تئودیسه» می گوییم. گفتمان تئودیسه ها از جهات مختلف فلسفی قابل انتقاد است. در این مقاله انتقادهای گوناگون به گفتمان فلسفی تئودیسه ها را استخراج، صورت بندی، مقوله سازی و ارائه کردم. این نقدهای گفتمانی به شش جهتِ ۱) «شخص تئودیسه پرداز»، ۲)«ماهیت شرور»، ۳)«ماهیت جهان»، ۴)«ماهیت خدا»، ۵)«زبان تئودیسه»، و۶)«عمل تئودیسه پردازی» قابل تقسیم و بیان هستند. توضیح اینکه، 1) تئودیسه ها با تکیه بر شخص تئودیسه پرداز به این دلیل که «نظری»، «سوژه محور» و «غیرتاریخی»اند، قابل نقدند. 2) تئودیسه ها از جهت ماهیت شرور به این دلیل که «انتزاعی»، «ذات گرایانه»، «ناظر محور» و «درجه دوم» اند، قابل نقدند. 3) تئودیسه ها از جهت ماهیت جهان به این دلیل که «علّی» و «خدامحور» اند، قابل نقدند. 4) تئودیسه ها از جهت ماهیت خدا پیروی «خداشناسی سنتی» هستند و این امر قابل انتقاد است. 5) تئودیسه ها از جهت زبان «غیرتراژیک» و «غیررازورزانه» اند و این امر قابل نقد است. 6) تئودیسه ها از جهت عمل تئودیسه پردازی «سکولار»، «غیرمتن محور» و به دنبال «حرفه ای سازی» و «نظام مندی» اند واین امر قابل نقد است. پس از نقد گفتمانی تئودیسه های سنتی، به سراغ نمونه هایی از تئودیسه هایی که در دوران مدرن ارائه شده اند رفتم و گزینه هایی را یافتم که با یک «چرخش گفتمانی»، دستور زبان تئودیسه ها را متحول کرده اند: «تئودیسه های مبتنی بر صلیب»، «تئودیسه اعتراض»، «تئودیسه روایی» و «تئودیسۀ فمینیستی» نمونه هایی از این تئودیسه ها هستند که اصلاح گفتمانی پیدا کرد اند؛ یعنی گفتمان آنها «عملی»، «ابژه محور»، «تاریخی»، «عینی»، «ناذات گرا»، «غیرعلّی»، «تراژیک» و «متن محور» شده است و «زبان درجه اول» دارند.