جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: قانون علیت و حدود آن اثر فلسفی اصلی فیلیپ فرانک، فیزیکدانی بود که به فیلسوف تبدیل شد. فرانک که در 20 مارس 1884 در وین به دنیا آمد، در 21 ژوئیه 1966 در کمبریج، ماساچوست درگذشت. او دکترای خود را در سال 1907 در دانشگاه وین در رشته فیزیک نظری دریافت کرد و زیر نظر لودویگ بولتزمن تحصیل کرد. تحقیقات بعدی او در فیزیک و ریاضیات با بیش از 60 مقاله علمی ارائه شد. علاوه بر این، موفقیت بزرگ او به عنوان معلم و توضیح دهنده در سراسر جهان علمی با انتشار کتاب مشترک Die Differentialgleichungen der Mechanik und Physik، با ریچارد فون میزس، در 1925-1927 شناخته شد. فرانک مسئول جلد دوم فیزیک بود و به ویژه به خاطر مقاله معتبر خود در مورد مکانیک و اپتیک کلاسیک همیلتونی مورد توجه قرار گرفت. در میان اولین مقالات او مقالاتی بود که از سال 1908 شروع شد و به نسبیت خاص اختصاص داشت که همراه با نسبیت عام و کیهان شناسی فیزیکی او را در طول زندگی اش مشغول کرده بود. قبلاً در سال 1907، فرانک مقاله مهم خود را «Kausalgesetz und Erfahrung» («تجربه و قانون علیت») که بعداً با مجموعه‌ای عالی از مقالات او در مورد فلسفه علم جمع‌آوری شد، به زبان انگلیسی (1941c و 1949g، در کتاب‌شناسی ما) منتشر کرد. ). پیوستن به اولین «حلقه وین» در دهه اول قرن بیستم، با هانس هان، ریاضیدان، و اتو نورات، جامعه شناس و اقتصاددان، و عمیقاً تحت تأثیر مطالعات تاریخ مفهومی انتقادی ارنست ماخ از علم و چالش چشمگیر پوانکاره. و دوهم، فرانک به تحقیقات معرفتی خود ادامه دادند.

ترجمه ماشینی: گفته می شود که ابن خلدون (1332-1406) اولین دانشمندی است که تاریخ و جامعه را هدف مستقیم یک علم نظام مند قرار داد. این مقاله به بررسی نقش گاه گرایی در اندیشه او می پردازد. این سؤال جالب است زیرا یک اعتراض همیشگی به گاه گرایی این بوده است که هر گونه نظم طبیعی واقعی را انکار می کند و بنابراین امکان هرگونه علم طبیعی سیستماتیک را منتفی می کند. اگر ابن خلدون گاه گرا بود، به این معنی بود که یکی از نخستین پیشگامان در تلاش برای به کارگیری روش علمی نظام مند در مطالعه تاریخ و جامعه، این کار را بر اساس درک گاه به گاه از طبیعت و نظم طبیعی انجام داد. سپس این سؤال که آیا و چگونه روش شناسی علمی او با گاه گرایی سازگاری دارد، هم به دلایل تاریخی و هم به دلایل نظری، به ویژه برای خداباورانی که گاه گرایی را به عنوان چارچوبی بالقوه برای درک منسجم از جهان طبیعی (از جمله در این مورد) بررسی می کنند، مورد توجه است. ابعاد انسانی و اجتماعی آن) هم به عنوان مظهر مشیت و خلاقیت الهی و هم به عنوان موضوع علم تجربی نظام مند.