جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

«مسئله گتیر» بیش از پنجاه سال است که بیشتر بحث های اساسی در معرفت شناسی را شکل داده است. قبل از اینکه ادموند گتیه مقاله معروف خود را در سال 1963 منتشر کند (در این جلد مجدداً چاپ شده است)، عموماً فرض بر این بود که دانش معادل باور واقعی است که با شواهد کافی پشتیبانی می شود. گتیه چالشی قدرتمند برای این پیش فرض ارائه کرد. این امر منجر به توسعه و اصلاح بسیاری از نظریه‌های معرفت‌شناختی برجسته شد: درون‌گرایی، برون‌گرایی، مدرک‌گرایی، پایایی‌گرایی و معرفت‌شناسی فضیلت. بحث در مورد استفاده مناسب از شهود به عنوان ارائه شواهد در تمام زمینه های فلسفه به عنوان بحث در مورد وضعیت معرفتی "شهود گتیه" آغاز شد. گزارش های متفاوت از شانس معرفتی همگی ریشه در پاسخ به مسئله گتیر دارند. بحث در مورد نقش باورهای نادرست در تولید دانش به طور مستقیم در مقاله گتیه قابل ردیابی است، همانطور که بحث بین خطاپذیران و خطاکاران نیز وجود دارد. دیدگاه «اول دانش» تا حد زیادی ناشی از شکست فرضی همه راه‌حل‌های مسئله گتیه بود. در واقع، منصفانه است که بگوییم ارائه یک پاسخ رضایت‌بخش به مسئله گتیه به آزمونی برای هر گونه گزارش کافی از دانش تبدیل شده است - حتی آن دسته از حساب‌هایی که معتقدند مشکل گتیه بر انواع اشتباهات استوار است. این جلد بررسی جمعی توسط بیست و شش متخصص، از جمله برخی از تأثیرگذارترین فیلسوفان عصر ما، از مسائل مختلفی را ارائه می دهد که از چالش گتیه برای تحلیل دانش ناشی می شود. تبیین دانش دستور کار آتی را در مورد مشکل اصلی معرفت شناسی تعیین می کند.

حکم ادموند گتیه در سال 1963 در مورد آنچه معرفت نیست، به یکی از آیتم‌های ارتدوکس فلسفی تبدیل شده است که توسط فیلسوفان به عنوان یک نتیجه معرفت‌شناختی واقعی پذیرفته شده است. این به ما اطمینان می دهد که - برخلاف آنچه افلاطون و فیلسوفان بعدی فکر کرده اند - دانش صرفاً یک باور واقعی نیست که به خوبی توسط توجیه معرفتی پشتیبانی می شود. اما این ارتدکس مشکل گتیه را ایجاد کرده است - مبارزه مستمر معرفت شناسی برای درک چگونگی تطبیق نتیجه ظاهری گتیه در درک بهبودیافته از دانش. در این کتاب، استیون هترینگتون استدلال می‌کند که هیچ یک از تلاش‌های استاندارد معرفت‌شناسی برای حل آن مشکل موفق نبوده است: او نشان می‌دهد که چگونه اشتباهات ظریف و در عین حال اساسی - در مورد تبیین، روش‌شناسی، ویژگی‌ها، روش‌شناسی و خطاپذیری - در این پاسخ‌ها به چالش گتیه نفوذ کرده است. کتاب تازه و بدیع او راه جدیدی را برای حل مشکل ترسیم می کند و درک بهتری از چالش گتیه و اهمیت آن نتیجه آن است. به یک معنا، افلاطون اکنون می تواند گتیه را در آغوش بگیرد.

این کتاب استدلال می‌کند که انحلال کامل مسئله گتیه با استفاده از معرفت‌شناسی سقراطی جااکو هینتیککا، با تأکید آن بر پرسش به‌عنوان یک رویه دانش‌جویی امکان‌پذیر است. کلید انجام این کار این است که با مثال‌های متقابل گتیه به‌عنوان یک بازی تحقیق در نظر گرفته شود که در آن عوامل معرفتی با اطلاعات مختلف سروکار دارند، حرکت‌های متفاوتی را به کار می‌گیرند، و انتخاب‌ها یا استراتژی‌های متفاوتی (مانند پرانتز کردن یا بازکردن یک مورد از اطلاعات) را انجام می‌دهند. خودشان به چه چیزی باور داشته باشند یا چه چیزی را می توانند ادعا کنند که از آن آگاهی دارند. این کتاب برای دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد و همچنین محققین فوق لیسانس جذاب خواهد بود، زیرا دیدگاه جدیدی برای درک مسئله گتیه و توضیح قانع کننده ای برای شکست راه حل های پیشنهادی قبلی برای آن ارائه می دهد. همه اینها با فراتر رفتن از تحلیل و پرداختن به تجربیات عاملان معرفتی در سناریوهای حل مسئله واقعی امکان پذیر می شود.

مقاله ادموند گتیه: «آیا معرفت باور صادق موجه است؟» (Is justified true belief knowledge?) توجه قابل توجهی به مفهوم توجیه معرفتی، به ویژه در معرفت شناسی انگلیسی-آمریکایی ایجاد کرد. بحث در مورد مفهوم توجیه معرفتی زمینه مطالعاتی وسیع و متنوعی را تشکیل می دهد که تعداد زیادی از جنبه های مرتبط را پوشش می دهد. در این مطالعه به همه این جنبه ها پرداخته نمی شود. تمایز بین جنبه های "ساختاری" و "دیدگاهی" به عنوان یک ابزار نظری برای محدود کردن دامنه مطالعه به پوشش تنها جنبه های "دیدگاهی" معرفی شده است. اینها به جنبه های مربوط به منظری که توجیه از آن انجام می شود، اشاره دارد، یعنی از دیدگاه اول شخص یا سوم شخص. فصل اول به توضیح مختصری از ماهیت توجیه معرفتی می‌پردازد و چگونگی ارتباط آن با هدف به حداکثر رساندن حقیقت و به حداقل رساندن کذب را شرح می‌دهد. مفهوم توجیه معرفتی نیز دارای ویژگی هنجاری است و توجیه را بر حسب ملامت بودن تعریف می کند. در فصل دوم مفهومی از توجیه تعریف شده بر حسب سرزنش مطرح شده است. مفهومی از توجیه که در امتداد خطوط هنجاری تفسیر می شود، به درستی «دئونتولوژیک» نامیده می شود. انتقاد علیه چنین برداشتی حول مسئله اختیاری بودن باور است. دو نوع کنترل بر شکل‌گیری باور، کنترل مستقیم و غیرمستقیم مورد بحث قرار می‌گیرد. یک مفهوم ریشه‌شناختی از توجیه این امکان را برای کسی فراهم می‌کند که در داشتن یک باور موجه باشد، حتی اگر این باور نادرست باشد. به همین دلیل برخی از معرفت شناسان توجیه تعریف شده در اصطلاحات دئونتولوژیک را رد می کنند. بحث از مفهوم دئونتولوژیک توجیه، مشکل اصلی توجیه اول شخص را به منصه ظهور می رساند، یعنی چگونه می توان از چنین منظری تعیین کرد که آیا شکل گیری باور فرد به حقیقت می انجامد یا خیر. فصل 3 شایستگی و مشکلات توجیه اول شخص را به طور کلی مورد بحث قرار می دهد. مبحث اصول بین الاذهانی به عنوان ابزاری برای دستیابی به حقیقت عینی از منظر ذهنی مورد بررسی قرار می گیرد. وجود و ماهیت چنین اصولی موضوعات بسیار مورد مناقشه است. بسیاری از معرفت شناسان وجود چنین اصولی را به صورت ذاتی انکار می کنند. با این حال، بدون قوانین بین الاذهانی و حقیقت رسان که کسی بتواند به آن متوسل شود، این احتمال وجود دارد که باورهای یک فرد ممکن است صرفاً یک باور باشد، به هر نحوی که توسط سایر اعتقادات فرد پشتیبانی شود. این امر برخی را وادار می کند که توجیه ذهنی را به عنوان یک برداشت معتبر از توجیه معرفتی رد کنند. در فصل 4 «درون گرایی»، جدیدترین اصطلاح برای توجیه ذهنی، در مقایسه با رقیب اصلی معاصر درونگرایی، «برونگرایی» مورد بحث قرار گرفته است. سطوح مختلف درونگرایی که ناشی از الزامات متفاوتی است که برای آگاهی فرد از توجیه‌کننده‌های خود تعیین می‌شود، و همچنین رابطه بین درون‌گرایی و دین‌شناسی، و بین درون‌گرایی و حقیقت مورد بحث قرار می‌گیرد. فصل 5 به انتقاد اصلی می پردازد که برون گرایان علیه درون گرایی وارد می کنند، یعنی این که یک پسرفت توجیهی بی نهایت ایجاد می کند. تحلیل ساختار رگرسیون درونگرایانه نشان می دهد که یک پسرفت باطل در کار نیست. نتیجه گیری می شود که مفهوم دیدگاه توجیهی باید در یک نظریه توجیه معرفتی گنجانده شود تا چنین نظریه ای بتواند با موقعیت های معرفتی اول شخص مقابله کند. این همچنین راهبردی را برای انطباق توجیه‌گران فوری در یک مفهوم «درون‌گرایانه» از توجیه بدون ایجاد یک پسرفت توجیهی بی‌نهایت فراهم می‌کند. علاوه بر این، پایه‌های یک نظریه ادغام درون‌گرایی درون‌گرایی را می‌گذارد.

امروزه ارائه هر گونه تعریف و تحلیل از معرفت با دو معضل اساسی روبروست: معضل گتیه و معضل ارزش. بر اساس معضل گتیه، گاهی ممکن است فرد علی رغم باور داشتن به گزاره‌ای صادق و موجه، هنوز به مرحله معرفت نرسیده باشد. معضل ارزش نیز اشاره به ارزش مضاعف معرفت بر باور صادق صرف دارد. این معضل ریشه در دو مقدمه پذیرفته شده در حوزه معرفت‌شناسی دارد. بر اساس مقدمه نخست، معرفت به طور ضمنی به باورِ صادقِ موجه یا تضمین شده تعریف می‌شود. مقدمه دوم نیز به این نکته اشاره دارد که ارزش توجیه یا تضمین، حداقل در ظاهر امر بر گرفته از ارزش باور صادق و در نتیجه قابل فروکاستن به ارزش صدق است. بر مبنای این دو مقدمه، برخی معرفت‌شناسان مدعی شده‌اند که معرفت به مراتب ارزشمندتر از باور صادق صرف است. لیندا زاگزبسکی با مد نظر داشتن این دو معضل، تبیین و تحلیلی از معرفت را با محوریت فضایل فکری ارائه داده است که بر اساس آن معرفت به باور بر آمده از عمل مبتنی بر فضیلت فکری تعریف شده است. در این تعریف، عمل مبتنی بر فضیلت به عملی اطلاق می‌شود که بر مبنای انگیزه‌های فضیلت‌مندانه شکل گرفته و در رسیدن به هدف این انگیزه کام‌یاب بوده باشد. زاگزبسکی با استفاده از این اصطلاح شکاف میان عمل فضیلت‌مندانه و دست‌یابی به صدق را پوشانده و نظریه‌ی خود را از دام معضل گتیه در امان می‌دارد. هم‌چنین زاگزبسکی ارزش مضاعف معرفت نسبت به باور صادق صرف را با ارجاع به انگیزه‌های فضیلت‌مندانه شخص تبیین می‌نماید. نظریه‌ی زاگزبسکی علی رغم تاثیر بسیاری که در معرفت‌شناسی معاصر بر جای گذاشت، نقدهای متعددی را به خود دیده است. پذیرش اراده گرایی در ساحت باورها، کافی و الزامی نبودن شرایط زاگزبسکی برای معرفت از جمله انتقادات وارد بر نظریه‌ی زاگزبسکی است. از نقاط قوت نظریه‌ی زاگزبسکی نیز می‌توان به ارائه‌ی تبیین معارف مرتبه بالا و چگونگی تاثیر ساحات مختلف نفس بر ساحت معرفتی انسان اشاره کرد.