جستجوي پيشرفته | کتابخانه مجازی الفبا

ترجمه ماشینی: «مقاومت عرفانی، شاهکار کابالیستی سفر ها-زوهر را به عنوان منبعی غنی برای درک مقاومت یهودیان در برابر اقتدار مسیحی نشان می‌دهد. روایت‌های عرفانی خرابکارانه زوهر که در پس زمینه‌ای از عدم تحمل مذهبی در حال افزایش است، رابطه متغیر بین اکثریت مسیحی اروپای غربی و اقلیت یهودی آن را نقد می‌کنند. "... چکیده: "مقاومت عرفانی، شاهکار کابالیستی سفر ها-زوهر را به عنوان منبعی غنی برای درک مقاومت یهودیان در برابر اقتدار مسیحی نشان می دهد. روایت های عرفانی خرابکارانه زوهر که در پس زمینه ای از عدم تحمل مذهبی در حال افزایش است، رابطه در حال تغییر بین اکثریت مسیحی اروپای غربی و آن را نقد می کند. اقلیت یهودی"

ترجمه ماشینی: تجدید حیات عرفان در ادیان در چند دهه اخیر بدون شک ناشی از نیاز گسترده به معنویت عمیق تر و متفکرانه تر است. دیدگاه‌های عرفانی یهودی، مسیحی و اسلامی در مورد عشق به خدا، آنچه را که یهودیان، مسیحیان و مسلمانان می‌توانند از ایمان خود بیاموزند، از تجربه گفت‌وگویی که در بهترین حالت به دنبال مواجهه با آنها با چیزی جدید، عجیب است، می‌پردازد. و غیر منتظره این کتاب با استفاده از متفکران بزرگ معنوی سه سنت شهادت می دهد که وقتی دوستی و صداقت شکوفا شود چه چیزی ممکن می شود.

ترجمه ماشینی: این کتاب شرحی فلسفی از آگاهی عادی را به عنوان گامی در جهت درک آگاهی عرفانی ارائه می دهد. این اثر با پیش‌فرض تعامل زنده بین مدیتیشن و تفکر، از متفکران غربی و ژاپنی استفاده می‌کند تا فلسفه دینی را توسعه دهند که با تجربه مراقبه‌گران سازگار است و می‌تواند موضوعاتی مانند پوچی، نیستی و خود را بررسی کند. از متفکران غربی می توان به فلوطین، اکهارت، شلایرماخر، هایدگر، برنتانو، هوسرل، سارتر و لونرگان اشاره کرد. و متفکران ژاپنی مورد اشاره عبارتند از نیشیتانی، هیساماتسو و سوزوکی. همه از نماز متمرکز، ذن یا دیگر اشکال تمرکز ذهنی استفاده می‌کنند. تأکید ویژه‌ای بر کار فیلسوف کاتولیک قرن بیستم برنارد لونرگان می‌شود، که توجه او به آگاهی می‌تواند به درک عرفان کمک کند. "این اولین فلسفه بین فرهنگی است که کار برنارد لونرگان را در مورد فلسفه انتقادی در غرب و متفکران ذن ژاپنی گرد هم می آورد. بینش های WTA فراوانی وجود دارد و پیامدهای آن فراوان است." (جان پی کینان، نویسنده «چگونه استاد موو شک‌های ما را از بین می‌برد: مطالعه پاسخ خواننده و ترجمه Mou-tzu Li-huo lun») «در حوزه‌های علوم دینی و الهیات، اندیشمندان درباره سازه‌هایی چون «تجربه»، «آگاهی» و «عرفان» و مسائل فلسفی مانند امکان «محض یا بی‌واسطه (با مفاهیم)» به بحث و جدل پرداخته‌اند. تجربه یا آگاهی. این کتاب سهم قابل توجهی در آن بحث های مهم خواهد داشت." (کریستوفر آیوز، نویسنده کتاب "ذن بیداری و جامعه") لوئیس روی، O.P. استاد الهیات در کالج بوستون است. او نویسنده کتاب «خودشکوفایی و انجیل رادیکال و تجربیات متعالی: پدیدارشناسی و نقد» است.

ترجمه ماشینی: این کتاب استدلال می‌کند که آموزه‌ها و اعمال عرفانی آغازگر فرآیندهای دگرگونی موازی در آگاهی عارفان است. این پایان نامه از طریق تحلیل تطبیقی دزوگچن بودایی تبتی (rdzogs-chen) و عرفان آلمانی قرون وسطایی اکهارت، سوسو و تاولر پشتیبانی می شود. این سنت ها با استفاده از یک مدل سیستمی/سایبرنتیکی آگاهی تفسیر می شوند. این مدل چارچوبی نظری برای ارزیابی تأثیرات شناختی آموزه‌ها و اعمال عرفانی ارائه می‌دهد و نشان می‌دهد که چگونه آموزه‌ها و شیوه‌های مختلف ممکن است با این وجود فرآیندهای دگرگونی مشترک را آغاز کنند. این رویکرد سیستمی با (1) امکان تحلیل دقیق تأثیرات شناختی آموزه‌ها و اعمال عرفانی، و (2) آشتی دادن ناهمگونی عرفانی با وحدت اساسی سنت‌های عرفانی، به گفتمان فلسفی جاری درباره عرفان کمک می‌کند.

ترجمه ماشینی: جهانی که به طور گسترده‌تری به هم مرتبط است، خواستار خدمت به منافع انسانی گسترده‌تر و قانع‌کننده‌تر از آن‌هایی است که الهام‌بخش رفاه تکنولوژیکی ما هستند. رابط بین فرهنگ ها - در حال حاضر به ویژه بین غرب و اسلام - چالش هایی را برای درک متقابل ایجاد می کند و خواستار احیای منابع فراموش شده انسان های ما در مبارزه رقابت و رقابت در عرصه های حیاتی هستی است. در پیشرفت تکاملی موجودات زنده، نگرانی‌ها، عواطف، ویژگی‌های کاملاً حیاتی تعالی می‌یابد و به حوزه‌ی معنوی ارتقا می‌یابد که در آن انسان‌ها با یکدیگر مواجه می‌شوند و با یکدیگر شریک می‌شوند. مطالعاتی که در اینجا ارائه می‌شوند، تعالی، سخاوت، بخشش، زیبایی را به ارمغان می‌آورند و جستجوی رمزها و نمادهایی را که منجر به اشتراک عمیق‌ترین جریان مشترک واقعیت برادرانه می‌شوند، تعالی می‌بخشند.

در این گفت ­و گو آمده است که عرفان، شناخت خداوند و شئون و تجلیّات او از طریق علم حضوری و معرفت شهودی است که البتّه دارای دو ساحت نظری و چشیدن و تجربه است. همچنین، عرفان، مختصّ به یک قوم و فرهنگ خاصّ نیست و لذا می­تواند با روشهای متنوّع، بین مفاهیم، سنتّهای عرفانی، عارفان و روشهای سیر و سلوکشان، به منظور تعمیق فهم عرفان و مفاهمه با دیگر سنّت‌های عرفانی یا شناخت و تصحیح کاستی‌های خود، مورد مقایسه و سنجش قرار گیرد. عرفان تطبیقی به ویژه در “مقام گردآوری” باید از دوگانه­های ارزشی مانند کاذب و حقیقی فاصله بگیرد و با رویکردی توصیفی و پدیدارشناسانه کار خود را آغاز کند و سپس در “مقام داوری”، ارزیابی خود را دنبال کند.

ترجمه ماشینی: در این مقاله به ارتباط بررسی عرفان برای متکلمان تحلیلی مسیحی و فیلسوفان دین می پردازم. من با بررسی اجمالی برخی از دلایلی که ممکن است دانشگاهیان مسیحی تمایلی به ورود به این حوزه نداشته باشند، شروع می‌کنم و نشان می‌دهم که تا حدودی شگفت‌انگیز است که مطالعه عرفان چیزی است اما به ندرت در محافل تحلیلی مسیحی به آن پرداخته می‌شود. با این پیشینه، به دو بخش اولیه مقاله می روم. بخش اول به مرزبندی عرفان می پردازد: برای اهداف این مقاله به تنهایی، تجربه ای عرفانی محسوب می شود اگر و تنها در صورتی که به شدت متحد باشد، از آگاهی روزمره فراتر رود، و (به ظاهر) یقین معرفتی را در مورد صحت بینش های به دست آمده منتقل کند. این سه معیار به طور عمیق مورد بحث قرار می گیرند. بخش دوم به چالشی می پردازد که عرفان به این معنا ممکن است برای فیلسوف یا متکلم مسیحی ایجاد کند. من استدلال می‌کنم که پدیده عرفان را می‌توان به طور قابل قبولی در نظر گرفت که متضمن یکی از این دو نتیجه است، که هر دو برای مسیحیان ناخوشایند به نظر می‌رسند. نخست، ممکن است دیدگاه‌های متافیزیکی خاصی را مطرح کند که در ابتدا اصول کلیدی مسیحیت ارتدوکس را زیر سؤال می‌برند. ثانیاً، تجربه عرفانی ممکن است به عنوان «معنای درونی» مسیحیت درک شود که بخش بهتری از اعتقاد مسیحی ارتدکس را به همان اندازه مشکل‌ساز می‌کند (همانطور که در سه عرفان مسیحی مورد بحث من مشهود است). سپس با تأملی در مورد چگونگی ادامه بحث پایان می‌دهم، و یک بار دیگر نشان می‌دهم که الهی‌دانان تحلیلی مسیحی و فیلسوفان دین به ندرت شروع به طرح سؤالات مربوطه کرده‌اند، چه رسد به اینکه به هر روشی متقاعدکننده به آنها پاسخ دهند.

مفهومِ شونیه یا شونیتا[1] به معنای خلأ و تُهیگی، یکی از مفاهیم بسیار مهم در دین بودایی است. این نظریه در اصل ابتکار ناگارجونه، موسس مکتب مادهیه میکه (راه میانه)[2] است. این مفهوم را می‌توان از دو نگاه مورد تحلیل و بررسی قرار داد؛ در وهلۀ نخست، در نگاه به پدیدارهای عالم حس که در این رویکرد، همه چیز خالی و تهی از حقیقتِ وجودی است، زیرا همۀ موجودات جهان و پدیده‌های آن به هم وابسته بوده و هیچ یک دارای وجودِثابت، مستقل و قائم به ذات نیستند. این رویکرد با خیالی بودن جهان در عرفان ابن عربی قابل مقایسه است. در وهلۀ دوم، در نگاه به امر مطلق، تُهیّ و خالی بودن، صفت حقیقت مطلقی است که قائم به ذات و ورای این جهان هستی است و به سبب اطلاق و بی حدی اش در هیچ تعریف و توصیفی نمی گنجد، این وجود مطلق و لایتناهی عاری از هر گونه تقیید، تغییر نسبیّت و حد است و از آنجایی که با هیچ زبان و با هیچ صفتی توصیف شدنی نیست، بهترین سخن دربارۀ آن سکوت است. شبیه این رویکرد در عرفان ابن عربی برای اشاره به مرتبۀ ذاتِ حق دیده می‌شود. ابن عربی معتقد است، حق در مرتبۀ ذات، هیچ گونه احکام، صفت، خصوصیت و امتیازی ندارد و از آنجا که هیچ همسانی و سنخیتی با خلق ندارد قابل شناسایی نیست. در واقع مقام «لااسم و لارسم له» است. نوشتار حاضر به مقایسۀ مفهوم «تُهی» و «عدم» در اندیشۀ دو متفکرِ بزرگ مسلمان و بودایی پرداخته است.